2. Chicago Bulls 1996
SRS: 11,80 (MOV 12,24 / SOS -0,44)
De beste Bulls van na het tijdelijke pensioen van Michael Jordan, en eigenlijk de beste Bulls aller tijden, zijn die van 1996. Geen wonder. Dat team won liefst 72 wedstrijden, nog steeds een record. De Bulls wonnen hun wedstrijden met een verschil van 12,24 punten. Ze hadden enkel de pech dat naast de Orlando Magic en Indiana Pacers, geen enkel ander team in de Eastern Conference meer dan 47 wedstrijden kon winnen. Vandaar de negatieve SOS van -0,44. Opmerking: de Bulls van 1997 hadden een SRS van 10,70. Goed voor plek vier, boven de Bulls van 1992.
Opnieuw waren de Bulls zowel offensief als defensief bij de besten in de NBA. Ze scoorden gemiddeld de meeste punten met 105,2 en raakten hun driepunters het op twee na meest efficiënt op 40,3%. Verder waren ze top vijf in steals, rebounds, assists en beperking van balverliezen. Defensief hielden ze de tegenstand op amper 92,9 punten. Goed voor een gedeelde plek twee, na de ongenaakbare Cleveland Cavaliers. Michael Jordan en Scottie Pippen maakten nog steeds de dienst uit. Horace Grant werd vervangen door de veelzijdige Toni Kukoc en Dennis Rodman werd gehaald als rebounder. Zij werden aangevuld met veteranen als Ron Harper, Steve Kerr en Luc Longley.
In de play-offs waren de Bulls nauwelijks te stoppen. De Miami Heat van Alonzo Mourning en Tim Hardaway werden met een gemiddeld verschil van 23 punten met 3-0 van de kaart geveegd. In de tweede ronde moesten de New York Knicks eraan geloven, met 4-1. Ondanks een alweer felbevochten serie. In de ECF gingen de Orlando Magic van Shaq en Penny Hardaway voor de bijl. Een jaar eerder hadden die de Bulls nog uitgeschakeld. Nu werden ze met 4-0 naar huis gestuurd. In de Finals wonnen de Bulls met 4-2 van de Seattle Supersonics. De Bulls namen een 3-0 voorsprong maar moesten alsnog een Game 6 spelen om de titel in huis te halen.
Hoewel ik lijstje gebaseerd op statistiek toejuich (yay!) toch een kanttekening. De SRS is een intrinsiek vergelijkend systeem tussen teams uit dat jaar zelf en is minder geschikt voor vergelijkingen door de jaren heen. Dit komt doordat de SOS iets zegt over de weerstand in dat jaar en niet over de verhouding van de weerstand in dat jaar ten opzichte van andere jaren.
Met andere woorden: plaats de tegenstand van de Bucks uit 1971 in een andere tijd en de SOS had er anders uitgezien.
Ik zou de SRS daarom vooral willen gebruiken voor vergelijkingen binnen een jaar. Zo zie je bijvoorbeeld dat er vorig jaar zes (!) teams uit de Western Conference beter waren dan de Miami Heat, de uiteindelijk finalist uit het Oosten.
Klopt, en geeft nogmaals aan dat de Eastern Conference een lachertje is in vergelijking met de Western Conference.
De SRS is in de eerste plaats een statistiek om teams in hetzelfde seizoen te vergelijken. En een hele goede trouwens. Maar omdat SRS aangeeft hoe sterk een team was in vergelijking met zijn competitie, geeft SRS in de tweede plaats ook een indicatie van de historische sterkte van een team.
De SRS is namelijk een parameter van relatieve dominantie. Een team kan dan wel wedstrijden met een groot aantal punten winnen, dat maakt dat team niet meteen ‘dominant’ als de tegenstand van een bedenkelijk niveau is. Maar als dat team die tegenstand gewoon vermorzeld, kan je weer wel spreken van dominantie.
Dat maakt bijvoorbeeld het verschil tussen de 08 Celtics en 13 Heat. Beide wonnen 66 games en de titel. De Heat hadden een SRS van 7,03. De Celtics van 9,31. De Celtics hadden een SOS van -0,95. De Heat van -0,84. Beide goed voor de zwakste tegenstand in het laatste decennium.
Maar de Celtics hadden een MOV van 10,26. De Heat van 7,87. Dus ondanks dat beide teams tegen bedenkelijke tegenstand speelden, halen de Celtics wel deze lijst en de Heat niet, omdat de Celtics hun zwakke tegenstand gewoon van de kaart veegden. Dus: meer domineerden.
Maar SRS is nooit een definitieve waardemeter. Zo hadden de OKC Thunder in 2013 een SRS van liefst 9,15. En toch verloren ze de Finals met 4-1 van de Heat met een SRS van 7,03.
Comments are closed.