5. Boston Celtics 2008
SRS: 9,31 (MOV 10,26 / SOS -0,95)
De Celtics die het nog beter deden dan die van 1986 waren die van 2008. Dat is op zich wel verrassend te noemen, gezien de legendarische status die de Celtics van 1986 hebben. Die van 2008 wonnen echter hun wedstrijden met een gemiddeld verschil van meer dan tien punten. Dat maakt de SOS van -0,95 goed en zorgt voor een iets hogere SRS. Die lage SOS mag ook niet verbazen. Naast de Celtics met hun 66 zeges hadden slechts vier andere teams een winning record. In de Atlantic Division eindigden de Toronto Raptors tweede met 41-41. En dat terwijl in de Western Conference alle acht play-offteams minstens 50 keer wonnen.
De Celtics domineerden vooral defensief. Ze lieten gemiddeld amper 90,3 punten tegenscoren, goed voor plek twee na de Pistons (90,1). De Celtics lieten tegenstanders amper 41,9% schieten, ruim goed voor plek één in de NBA. Boston werd geleid door drie All-Stars. Paul Pierce had namelijk het gezelschap gekregen van Kevin Garnett en Ray Allen. Pierce was de teamkapitein, eerste optie in aanval en clutch performer. Garnett zorgde voor de defensieve sterkte en Allen was de sniper vanaf de driepuntlijn. Daarnaast beschikten de Celtics over veelzijdig point guard Rajon Rondo, en reserves als Leon Powe, Eddie House en James Posey.
In de play-offs was het echter enorm knokken voor de Celtics. Boston had een defensief meesterstuk nodig in Game 7 om de Atlanta Hawks van Joe Johnson te verslaan. Ook in de tweede ronde hadden de Celtics zeven wedstrijden nodig, deze keer om de Cleveland Cavaliers van LeBron James te kloppen. In een erg defensieve serie (85,1 vs. 84ppg) trokken de Celtics met 4-3 aan het langste eind, ondanks 45 punten van James in Game 7. In de ECF werden de Detroit Pistons met 4-2 huiswaarts gestuurd. In de Finals waren de Celtics met 4-2 te sterk voor de LA Lakers. Boston won Game 6 met 39 punten verschil.
Hoewel ik lijstje gebaseerd op statistiek toejuich (yay!) toch een kanttekening. De SRS is een intrinsiek vergelijkend systeem tussen teams uit dat jaar zelf en is minder geschikt voor vergelijkingen door de jaren heen. Dit komt doordat de SOS iets zegt over de weerstand in dat jaar en niet over de verhouding van de weerstand in dat jaar ten opzichte van andere jaren.
Met andere woorden: plaats de tegenstand van de Bucks uit 1971 in een andere tijd en de SOS had er anders uitgezien.
Ik zou de SRS daarom vooral willen gebruiken voor vergelijkingen binnen een jaar. Zo zie je bijvoorbeeld dat er vorig jaar zes (!) teams uit de Western Conference beter waren dan de Miami Heat, de uiteindelijk finalist uit het Oosten.
Klopt, en geeft nogmaals aan dat de Eastern Conference een lachertje is in vergelijking met de Western Conference.
De SRS is in de eerste plaats een statistiek om teams in hetzelfde seizoen te vergelijken. En een hele goede trouwens. Maar omdat SRS aangeeft hoe sterk een team was in vergelijking met zijn competitie, geeft SRS in de tweede plaats ook een indicatie van de historische sterkte van een team.
De SRS is namelijk een parameter van relatieve dominantie. Een team kan dan wel wedstrijden met een groot aantal punten winnen, dat maakt dat team niet meteen ‘dominant’ als de tegenstand van een bedenkelijk niveau is. Maar als dat team die tegenstand gewoon vermorzeld, kan je weer wel spreken van dominantie.
Dat maakt bijvoorbeeld het verschil tussen de 08 Celtics en 13 Heat. Beide wonnen 66 games en de titel. De Heat hadden een SRS van 7,03. De Celtics van 9,31. De Celtics hadden een SOS van -0,95. De Heat van -0,84. Beide goed voor de zwakste tegenstand in het laatste decennium.
Maar de Celtics hadden een MOV van 10,26. De Heat van 7,87. Dus ondanks dat beide teams tegen bedenkelijke tegenstand speelden, halen de Celtics wel deze lijst en de Heat niet, omdat de Celtics hun zwakke tegenstand gewoon van de kaart veegden. Dus: meer domineerden.
Maar SRS is nooit een definitieve waardemeter. Zo hadden de OKC Thunder in 2013 een SRS van liefst 9,15. En toch verloren ze de Finals met 4-1 van de Heat met een SRS van 7,03.
Comments are closed.