8. New York Knickerbockers 1970
SRS: 8,42 (MOV 9,09 / SOS -0,66)
De New York Knicks hebben twee titels op hun palmares staan: 1970 en 1973. De eerste was historisch. Iedereen kent het verhaal van de geblesseerde Willis Reed die de spelerstunnel uit komt ‘gelopen’ vlak voor de start van Game 7. Het was de mentale doodsteek voor de Lakers. Maar ook statistisch gezien waren de Knickerbockers van coach Red Holzman enorm sterk. De Knicks wonnen 60 wedstrijden en deden het met een gemiddeld verschil van meer dan negen punten. Opnieuw is de SOS hier negatief: -0,66. Slechts zes van de veertien teams hadden een winning record.
De Knicks waren vooral defensief niet te kloppen. Ze kregen gemiddeld 105,9 punten tegen. Op plek twee bevonden zich de Lakers…met 111,8 punten. De Knicks wonnen achttien wedstrijden na elkaar, op dat moment een record in de NBA. Reed was de sleutelspeler. De center werd verkozen tot MVP met gemiddeld 22 punten en veertien rebounds. Walt Frazier verzorgde de assists, clutch baskets en defense op de perimeter. Verder waren er de strijdvaardige Dave DeBusschere, de intelligente Bill Bradley, en wings Dick Barnett en Cazzie Russell. Alle zes scoorden ze in de dubbele punten, een teken van het ultieme teamspel van de Knickerbockers.
In de play-offs hadden de Knicks in de eerste ronde véél moeite met de Baltimore Bullets. Earl ‘The Pearl’ Monroe zorgde bijna voor een upset maar de Knicks wonnen toch met 4-3. Daarna werden de Milwaukee Bucks van Kareem Abdul-Jabbar (toen nog Lew Alcindor) met 4-1 huiswaarts gestuurd. In de Finals werden de Lakers dus verslagen met 4-3, door de heroics van Reed in Game 7 (hij liep zijn blessure op in Game 5). Wat vaak vergeten wordt: Frazier tekende voor 36 punten en negentien assists in de beslissende wedstrijd.
Hoewel ik lijstje gebaseerd op statistiek toejuich (yay!) toch een kanttekening. De SRS is een intrinsiek vergelijkend systeem tussen teams uit dat jaar zelf en is minder geschikt voor vergelijkingen door de jaren heen. Dit komt doordat de SOS iets zegt over de weerstand in dat jaar en niet over de verhouding van de weerstand in dat jaar ten opzichte van andere jaren.
Met andere woorden: plaats de tegenstand van de Bucks uit 1971 in een andere tijd en de SOS had er anders uitgezien.
Ik zou de SRS daarom vooral willen gebruiken voor vergelijkingen binnen een jaar. Zo zie je bijvoorbeeld dat er vorig jaar zes (!) teams uit de Western Conference beter waren dan de Miami Heat, de uiteindelijk finalist uit het Oosten.
Klopt, en geeft nogmaals aan dat de Eastern Conference een lachertje is in vergelijking met de Western Conference.
De SRS is in de eerste plaats een statistiek om teams in hetzelfde seizoen te vergelijken. En een hele goede trouwens. Maar omdat SRS aangeeft hoe sterk een team was in vergelijking met zijn competitie, geeft SRS in de tweede plaats ook een indicatie van de historische sterkte van een team.
De SRS is namelijk een parameter van relatieve dominantie. Een team kan dan wel wedstrijden met een groot aantal punten winnen, dat maakt dat team niet meteen ‘dominant’ als de tegenstand van een bedenkelijk niveau is. Maar als dat team die tegenstand gewoon vermorzeld, kan je weer wel spreken van dominantie.
Dat maakt bijvoorbeeld het verschil tussen de 08 Celtics en 13 Heat. Beide wonnen 66 games en de titel. De Heat hadden een SRS van 7,03. De Celtics van 9,31. De Celtics hadden een SOS van -0,95. De Heat van -0,84. Beide goed voor de zwakste tegenstand in het laatste decennium.
Maar de Celtics hadden een MOV van 10,26. De Heat van 7,87. Dus ondanks dat beide teams tegen bedenkelijke tegenstand speelden, halen de Celtics wel deze lijst en de Heat niet, omdat de Celtics hun zwakke tegenstand gewoon van de kaart veegden. Dus: meer domineerden.
Maar SRS is nooit een definitieve waardemeter. Zo hadden de OKC Thunder in 2013 een SRS van liefst 9,15. En toch verloren ze de Finals met 4-1 van de Heat met een SRS van 7,03.
Comments are closed.