7. Philadelphia 76’ers 1967
SRS: 8,50 (MOV 9,44 / SOS -0,94)
Tussen 1957 en 1969 waren er slechts twee teams die de Boston Celtics van een titel konden houden. In 1958 scoorde Bob Pettit 50 punten in Game 6, waardoor de St. Louis Hawks de titel wonnen. Opvallend: de Hawks zijn de ‘zwakste’ kampioen ooit met een SRS van amper 0,82. In 1967 waren het de Philadelphia 76’ers die de Celtics onttroonden. Opvallend (2): Alex Hannum was zowel coach van de Hawks in 1958 als de Sixers in 1967. De Sixers wonnen dat seizoen liefst 68 wedstrijden, goed voor een toenmalig record. Ze wonnen hun wedstrijden met een MOV van 9,44. Hun eerder zwakke tegenstand haalt hun SRS echter naar beneden.
De Sixers waren vooral offensief top. Ze scoorden gemiddeld 125,2 punten. Dat was bijna drie punten beter dan de San Francisco Warriors. De belangrijkste schakel bij Philly was natuurlijk Wilt Chamberlain. Coach Hannum overtuigde The Big Dipper om minder te scoren, en zich meer te focussen op rebounds en defense. Wilt scoorde ‘amper’ 24 punten per wedstrijd, naast 24 rebounds en acht assists. Hal Greer was de ‘point guard’ en scoorde gemiddeld 22 punten. Chet Walker en Luke Jackson waren de forwards, beide goed voor meer dan acht rebounds. En vanaf de bank kwam supersub Billy Cunningham, die gemiddeld negentien punten en zeven rebounds noteerde.
Net als in het reguliere seizoen was er in de play-offs weinig te doen aan de Sixers. De Cincinnati Royals van Oscar Robertson moesten er in vier wedstrijden (3-1) aan geloven. In de ECF kon Chamberlain eindelijk winnen van zijn vriend en vijand Bill Russell. De Sixers wonnen namelijk met 4-1 van de Celtics. Ze scoorden liefst 140 punten in de beslissende Game 5. In de Finals werden de Warriors met 4-2 opzij gezet, ondanks gemiddeld 41 punten van Rick Barry. Wilt scoorde pas de op vier na meeste punten van zijn team, mede door de defense van Nate Thurmond.
Hoewel ik lijstje gebaseerd op statistiek toejuich (yay!) toch een kanttekening. De SRS is een intrinsiek vergelijkend systeem tussen teams uit dat jaar zelf en is minder geschikt voor vergelijkingen door de jaren heen. Dit komt doordat de SOS iets zegt over de weerstand in dat jaar en niet over de verhouding van de weerstand in dat jaar ten opzichte van andere jaren.
Met andere woorden: plaats de tegenstand van de Bucks uit 1971 in een andere tijd en de SOS had er anders uitgezien.
Ik zou de SRS daarom vooral willen gebruiken voor vergelijkingen binnen een jaar. Zo zie je bijvoorbeeld dat er vorig jaar zes (!) teams uit de Western Conference beter waren dan de Miami Heat, de uiteindelijk finalist uit het Oosten.
Klopt, en geeft nogmaals aan dat de Eastern Conference een lachertje is in vergelijking met de Western Conference.
De SRS is in de eerste plaats een statistiek om teams in hetzelfde seizoen te vergelijken. En een hele goede trouwens. Maar omdat SRS aangeeft hoe sterk een team was in vergelijking met zijn competitie, geeft SRS in de tweede plaats ook een indicatie van de historische sterkte van een team.
De SRS is namelijk een parameter van relatieve dominantie. Een team kan dan wel wedstrijden met een groot aantal punten winnen, dat maakt dat team niet meteen ‘dominant’ als de tegenstand van een bedenkelijk niveau is. Maar als dat team die tegenstand gewoon vermorzeld, kan je weer wel spreken van dominantie.
Dat maakt bijvoorbeeld het verschil tussen de 08 Celtics en 13 Heat. Beide wonnen 66 games en de titel. De Heat hadden een SRS van 7,03. De Celtics van 9,31. De Celtics hadden een SOS van -0,95. De Heat van -0,84. Beide goed voor de zwakste tegenstand in het laatste decennium.
Maar de Celtics hadden een MOV van 10,26. De Heat van 7,87. Dus ondanks dat beide teams tegen bedenkelijke tegenstand speelden, halen de Celtics wel deze lijst en de Heat niet, omdat de Celtics hun zwakke tegenstand gewoon van de kaart veegden. Dus: meer domineerden.
Maar SRS is nooit een definitieve waardemeter. Zo hadden de OKC Thunder in 2013 een SRS van liefst 9,15. En toch verloren ze de Finals met 4-1 van de Heat met een SRS van 7,03.
Comments are closed.