6. Boston Celtics 1986
SRS: 9,06 (MOV 9,41 / SOS -0,36)
De Boston Celtics piekten in de jaren 80 met hun team in het seizoen 1985-1986. De Celtics hadden in de 1985 Finals verloren van de Lakers en waren dus uit op wraak. Boston won dit seizoen liefst 67 wedstrijden en tekende voor een thuisrecord van 40-1, nog steeds het beste ooit. Enkel op Sinterklaasdag werd in de Boston Garden verloren van Portland. De Celtics wonnen hun wedstrijden met meer dan negen punten verschil maar omdat enkel de Sixers een winning record hadden in de Atlantic Division, hadden de Celtics een SOS van -0,36.
Boston speelde een totaalspel. Hun passing en teamspel was legendarisch. De katalysator van dit alles was Larry Bird. Die won zijn derde opeenvolgende MVP Award met gemiddeld 26 punten, tien rebounds, zeven assists en twee steals. En dat ondanks opspelende rugproblemen. Bird kreeg hulp van een sterk frontcourt met Kevin McHale en Robert Parish. McHale had de beste inside moves in de NBA en verdedigde zowat alle posities. Parish was een gazelle, een center die iedereen uit het wiel spurtte. De guards waren de defensieve Dennis Johnson en shooter Danny Ainge. Van de bank kwam onder andere Sixth Man of the Year Bill Walton, die eindelijk weer eens fit was.
In de play-offs was er gewoon geen houden aan de Celtics. In de eerste ronde scoorde Michael Jordan 49 en 63 punten in Game 1 en 2, maar moesten de Chicago Bulls er met 3-0 aan geloven. Next up waren de Atlanta Hawks van Dominique Wilkins. Die werden met 4-1 huiswaarts gestuurd. In de ECF konden de Milwaukee Bucks van Sidney Moncrief al helemaal niets inbrengen tegen de Celtics. In de Finals waren de verrassende Houston Rockets van Twin Towers Hakeem Olajuwon en Ralph Sampson de tegenstanders, en niet de Lakers van Magic Johnson. Die werden met 4-2 verslagen. Goed voor een record van 15-3 in de play-offs.
Hoewel ik lijstje gebaseerd op statistiek toejuich (yay!) toch een kanttekening. De SRS is een intrinsiek vergelijkend systeem tussen teams uit dat jaar zelf en is minder geschikt voor vergelijkingen door de jaren heen. Dit komt doordat de SOS iets zegt over de weerstand in dat jaar en niet over de verhouding van de weerstand in dat jaar ten opzichte van andere jaren.
Met andere woorden: plaats de tegenstand van de Bucks uit 1971 in een andere tijd en de SOS had er anders uitgezien.
Ik zou de SRS daarom vooral willen gebruiken voor vergelijkingen binnen een jaar. Zo zie je bijvoorbeeld dat er vorig jaar zes (!) teams uit de Western Conference beter waren dan de Miami Heat, de uiteindelijk finalist uit het Oosten.
Klopt, en geeft nogmaals aan dat de Eastern Conference een lachertje is in vergelijking met de Western Conference.
De SRS is in de eerste plaats een statistiek om teams in hetzelfde seizoen te vergelijken. En een hele goede trouwens. Maar omdat SRS aangeeft hoe sterk een team was in vergelijking met zijn competitie, geeft SRS in de tweede plaats ook een indicatie van de historische sterkte van een team.
De SRS is namelijk een parameter van relatieve dominantie. Een team kan dan wel wedstrijden met een groot aantal punten winnen, dat maakt dat team niet meteen ‘dominant’ als de tegenstand van een bedenkelijk niveau is. Maar als dat team die tegenstand gewoon vermorzeld, kan je weer wel spreken van dominantie.
Dat maakt bijvoorbeeld het verschil tussen de 08 Celtics en 13 Heat. Beide wonnen 66 games en de titel. De Heat hadden een SRS van 7,03. De Celtics van 9,31. De Celtics hadden een SOS van -0,95. De Heat van -0,84. Beide goed voor de zwakste tegenstand in het laatste decennium.
Maar de Celtics hadden een MOV van 10,26. De Heat van 7,87. Dus ondanks dat beide teams tegen bedenkelijke tegenstand speelden, halen de Celtics wel deze lijst en de Heat niet, omdat de Celtics hun zwakke tegenstand gewoon van de kaart veegden. Dus: meer domineerden.
Maar SRS is nooit een definitieve waardemeter. Zo hadden de OKC Thunder in 2013 een SRS van liefst 9,15. En toch verloren ze de Finals met 4-1 van de Heat met een SRS van 7,03.
Comments are closed.