Het football was niet altijd even hoogstaand, de topspelers vielen bij bosjes door zware blessures, de scheidsrechters faalden bij tijd en wijle opzichtig en de discussie over player protection ijlde eindeloos door, maar ach, is dat niet elk jaar zo? 2013 mocht dan niet uitzonderlijk zijn in NFL-termen, saai was het zeker ook niet.
Zo verloren we door een afschuwelijke blessure bij RGIII de absolute sensatie van het vorige seizoen, was Joe Flacco ineens een maand lang een elite quarterback (wat hem direct de Super Bowl en een heel vet contract opleverde), gingen de Seahawks all-in met Percy Harvin, was Eric Fisher de meest slaapverwekkende #1 draftkeuze in jaren, droomden we even weg bij het overweldigende debuut van Chip Kelly’s Eagles in Washington (totdat we ontdekten dat de Redskins er helemaal niks van konden), kroonden we de Broncos en Peyton Manning al vroeg tot koningen, was het hommeles in Tampa Bay en Miami, verbaasden we ons over de totale ineenstorting in Houston en genoten we met volle teugen van het nooitverwachte supertalent van Josh Gordon.
Ik kan nog even doorgaan met opsommen, maar dan haakt u waarschijnlijk af. Hoeft ook niet, want 2013 was voor mij toch vooral het jaar van Aaron Hernandez. Ik zeg dat met pijn in mijn hart omdat het geen donder met football te maken heeft, maar meer nog omdat een mens zijn leven verloor om niets en een ander mens een toekomst in absolute weelde inruilde voor een leven in de cel. Wat een onvoorstelbare tragedie. Zo bezien kunnen we er in 2014 alleen maar op vooruit gaan.
Deze column was eerder te lezen in Sport Amerika Magazine.
Foto: Getty Images
Reacties