“EAT SH*T!”, riep een student in een felrood T-shirt met als opdruk een grote, witte letter ’W’, terwijl hij met een strakke armbeweging zijn wijsvinger richtte op een andere jongeman, die ongeveer twee meter van hem vandaan stond en eveneens gekleed was in een volledig rood T-shirt, nu met een print van een cartoonesk getekende das. “F*CK YOU!”, schreeuwde de student vingerwijzend terug.
Andere aanwezigen, stuk voor stuk gekleed in rode kledij, merkten de consternatie op en mengden zich direct in de verbale strijd: “EAT SH*T!!!”, blèrde nu een groep van 20 studenten, direct erna gevolgd door een “F*CK YOU!!!” van een even grote groep aan de andere zijde. Binnen de kortste keren wezen en schreeuwden enkele duizenden studenten elkaar de verwensingen toe. Ik was twee vakken verwijderd van de ‘student section’ in het Camp Randall Stadium – thuishaven van de Wisconsin Badgers. Ik aanschouwde het ritueel met verbazing. Zeker gezien het feit dat beide groepen aanhangers waren van datzelfde team. Dat het met 80.000 fans gevulde stadion niet gefocust was op de wedstrijd tegen de Northern Iowa Panthers – een team dat een divisie lager speelt – was eigenlijk best logisch, de stand op het moment van de scheldkanonnade (middenin het derde kwart) was 19-0 in het voordeel van de Badgers. Het publiek zocht andere manieren om zich te vermaken, op het veld leek de strijd immers wel gestreden.
Rivaliteit
Later in het kwart deden de Panthers iets terug: een passing touchdown zorgde ervoor dat een groepje in het Panthers-paars geklede fans eindelijk iets had om voor te juichen. Eén Panthers aanhanger stond echter moederziel alleen in het studentenvak de score schreeuwend te vieren. Toen het volledige vak zich naar de man keerde, vreesde ik, gewend aan Europese ‘fan’ – standaarden, het ergste voor hem. Als een Ajax-fan in zijn eentje in de Kuip in een vak vol die-hard Feyenoord-fans een goal van zijn ploeg viert, zal dit niet goed aflopen. (Nog buiten het feit dat hij überhaupt het vak niet was binnengekomen.)
Mijn vrees bleek korte tijd later ongegrond, het paarse vlekje in de zee van rood werd er slechts door 10.000 kelen en net zoveel wijzende vingers op attent gemaakt dat zijn team nog altijd niet zo goed was: “YOU STILL SUCK! YOU STILL SUCK!” De paarse eenling hield echter dapper stand tegen het rode leger en onderging de verbale uitbarsting gelaten. Treurig vind ik het, dat deze vorm van rivaliteit in Nederland, en eigenlijk in heel Europa, ondenkbaar is.
Wave
Toen de Badgers vroeg in het vierde kwart een touchdown scoorden en de stand daarmee op 26-7 brachten, vond het publiek het tijd om zelf maar weer voor afleiding te zorgen, en wel middels de wave. Weinig origineel, dacht ik nog, terwijl ik met mijn hele vak de handjes braaf in de lucht gooide op het moment dat wij aan de beurt waren.
Toen de wave echter terug was bij de studenten die hem in gang hadden gezet, was ik toch even verbaasd toen zij hem in slowmotion voortzetten. Na traag door het stadion te zijn gegolfd, werd de wave vanuit de student section op warp speed verder gezonden, om terug aangekomen, de andere kant op gestuurd te worden. Als klap op de vuurpijl werd de wave in twee verschillende richtingen gestuurd: een uitermate goed getraind en gecoördineerd publiek, zo bleek.
Jump Around
Op het veld scoorden de Panthers snel na de score van de Badgers een touchdown, en 5 minuten later waren de bezoekers na nóg een touchdown weer helemaal terug in de wedstrijd: 26-21. Een upset leek in de maak, tijd voor het publiek om zich ermee te bemoeien. Door de speakers schalde de welbekende intro van “Jump Around” van The House of Pain, en een paar seconden later deden duizenden springende supporters de betonnen tribunes van The Camp op hun grondvesten beven. Ondertussen verdedigde de Badgers-defense op het veld met succes een 4th down Hail Mary en wonnen zij de wedstrijd. Misschien wel dankzij het publiek, en daar kunnen die Europese hooligans nog wat van leren!
Foto: Getty Images
Reacties