Eindelijk, volgende week beginnen we weer. Dan is het weer tijd voor mannen in spandex die elkaar het licht uit de ogen willen worstelen. Er mag weer uitvoerig worden gepraat over de importantie van third downs en de romantiek van gemiste field goals. Men kan weer bang worden van de trip naar een winters Buffalo, waar het zand op de knietjes aan elkaar blijft plakken door gigantische sneeuwvlokken, die de lijnen op het speelveld nagenoeg onzichtbaar maken. De NFL is terug.
Eindelijk kunnen de blinde adoraties aan het adres van quarterbacks en wide receivers weer ongegeneerd uitgesproken worden. Drew Brees is bijvoorbeeld mijn mancrush. Die puppyoogjes van hem, dat stoere gedrag van dat kleine blanke mannetje tussen hele grote gekleurde mensen, het is koddig maar o zo mooi. En hij kan gooien hè, man wat kan die vent gooien. Wat een arm. Een katapult gevoerd met mensenhuid.
Eindelijk kan ik me ook weer zitten ergeren aan de Browns, die nog voor het seizoen begint al kansloos zijn voor vrijwel elk duel. Ze draftten een rookie quarterback van 28 jaar. Acht-en-twin-tig jaar. Die vent heeft sluimerende Alzheimer en moeten ze al bijna het veld op dragen, en dat moet dan de nieuwe playmaker worden. Één goede hit en hij heeft een kunstheup nodig. Hij mag, zolang-ie meer dan zeven-tiende van een seconde bedenktijd krijgt van zijn eigen verdediging, gaan gooien naar een receiver die ongekozen bleef in de draft. Joepie. Gelukkig is er Phil Dawson nog, de enige echte, originele Cleveland Brown.
Het begint weer. Eindelijk. Lekker.
Reacties