Waarom Dallas de verliezer van het westen kan worden

Er is één citaat uit Top Gun dat me altijd is bijgebleven. “Let’s kick the tires and light the fires, big daddy.” Vrij vertaald: laten we dit varkentje wassen. In de cultfilm uit 1986 voerde Maverick, het personage van Tom Cruise, gelijk de betekenis van zijn call sign roekeloze acties uit om vervolgens toch de held van de dag te worden. Tegen de stroom in, recalcitrant, against all odds.

Het zijn termen die ook van toepassing zijn op de Dallas Mavericks, die natuurlijk niet voor niets zo heten. Dallas is een NBA-team dat eigendom is van een hoogmoedige miljardair – Mark Cuban. Een franchise die in 2011 tegen alle verwachtingen in kampioen van de NBA werd. Een ploeg die, anders dan de meesten in de Noord-Amerikaanse basketballcompetitie, een Europeaan als cultfiguur heeft: Dirk Nowitzki. Een zwijgzame Duitser met een onnavolgbare fade-away.

Je kunt om al die redenen bijna niet van de Mavericks houden. En daarom is het ook zo pijnlijk dat er een grote kans bestaat dat het team de play-offs dit jaar niet gaat halen.

Dodelijk schema
Niet? Nee, niet. In de moordende Western Conference gaat de aandacht van de meeste sportjournalisten uit naar de Oklahoma City Thunder en de New Orleans Pelicans. Naar Russell Westbrook en zijn triple-doubles. Naar Anthony Davis, wiens wenkbrauw alleen al meer punten scoort dan de Los Angeles Lakers dit seizoen.

Maar niemand heeft in de gaten dat de Dallas Mavericks, die op dit moment op de zevende plek staan in het westen, op de wipstoel zitten. Het schema waar de ploeg van coach Rick Carlisle mee te maken heeft is namelijk zwaar. Of beter, voor wie goed door de cijfers van ESPN heenkijkt: dodelijk.

Leest u even mee: in de laatste maand van het reguliere seizoen komen de Mavericks, vanaf vanavond, de volgende ploegen tegen: Los Angeles Clippers, Oklahoma City Thunder, Orlando Magic, Memphis Grizzlies, Phoenix Suns, San Antonio Spurs, wederom de Spurs, Indiana Pacers, Oklahoma City Thunder, Houston Rockets, Golden State Warriors, Phoenix Suns, Denver Nuggets, Los Angeles Lakers, Utah Jazz en tot slot de Portland Trail Blazers.

Zestien wedstrijden in totaal, waarvan negen thuiswedstrijden en zeven uitwedstrijden. Van de zestien ontmoetingen is de helft tegen ploegen die op dit moment ook aanspraak maken op de play-offs. De twee duels met OKC meerekenend – de Thunder staat nu immers op plek negen – groeit het aantal topduels naar tien. En Dallas is nu ook weer niet in zo’n goede vorm dat wedstrijden tegen de Lakers, Jazz, Magic, Nuggets en Suns zomaar gewonnen worden.

(Kwaliteits)injecties
Daar schuilt ook de crux. Ondanks de wisselingen en kwaliteitsinjecties die afgelopen zomer en winter zijn gedaan worstelen de Mavericks met hun vorm. ‘Chandler & Chandler’ – Tyson en Parsons – brengen niet de oomph die werd gehoopt. Veteraan Vince Carter vertrok naar de Memphis Grizzlies en kan ze als zesde man niet meer uit de brand helpen zoals vorig seizoen.

En dan de belangrijkste zet: de komst van Rajon Rondo. Met veel bombarie binnengehaald, maar het blijkt een miskleun van jewelste. De point guard die als jongeling furore maakte bij Boston is de weg kwijt in Texas. Het is er te warm misschien. Te dichtgetikt Republikeins. Om van de onenigheid met coach Carlisle maar te zwijgen.

Het moet Dirk Nowitzki pijn doen. Sinds jaar en dag speelt hij in Dallas. De kans is groot hij zichzelf meer als Texaan ziet dan als Duitser. En terwijl hij net een meerjarig contract heeft getekend, in de hoop op een herhaling van 2011, stort het kaartenhuis om hem heen in elkaar. En dan komt nieuwkomer Amar’e Stoudemire ook nog eens als een misplaatste vedette vertellen hoe het moet.

Het heeft er met andere woorden alle schijn van dat Dallas een patiënt is die ondanks alle injecties, pleisters en doekjes voor het bloeden toch zieker is dan gedacht. Kuchend en rochelend rolt ze van de ene wedstrijd in de andere, hopend op het juiste medicijn. Maar de dienstdoende arts is niet in de zaal, de defibrillator die aan de muur hangt werkt niet.

‘Succesformule’
Van de afgelopen zeven wedstrijden gingen er vijf verloren. Veelal ook met grote cijfers. De Trail Blazers scoorden vorige week vrijdag twintig punten meer. De Cavaliers wonnen afgelopen woensdag zelfs met 33 punten verschil. En van de twee potjes die gewonnen werden was er één tegen de Lakers – die ze dankzij een inhaalslag in het vierde kwart niet verloren – en de andere tegen de op dat moment nog Anthony Davis-loze Pelicans.

Veel heeft te maken met het systeem dat Carlisle al jaren speelt. Dat draait namelijk om twee speerpunten: primair twee grote mannen (Nowitzki en Chandler) die in the paint hun ding doen, en secundair perimeter shooting van scherpschutters als Monta Ellis (en voorheen Vince Carter, Jason Terry en Jason Kidd).

Maar Ellis worstelt al ruim een maand met zijn vorm en heeft pas sinds kort weer het vizier op scherp staan. En Chandler en Nowitzki hebben op hun beurt beiden last van een blessure aan hun heup, waardoor ze niet tot hun recht komen. Chandler kan de lijf-tegen-lijfgevechten rond de basket niet honderd procent aan, en Nowitzki heeft moeite om zijn kenmerkende schot in het net te laten vallen.

Geen probleem, zou je zeggen, als de rest van het team de handschoen maar oppakt. Maar het aantal grote mannen in Dallas is op anderhalve vinger te tellen en het aantal sterke schutters op nog minder.

Blijft over als enige optie het uittekenen van een nieuw strijdplan. Bijvoorbeeld door Rajon Rondo te gebruiken als penetrerende spelverdeler in plaats van faciliterende. Grote kans dat hij zich gelijk lekkerder in zijn vel zou voelen. Of door geen eigenzinnige center als Stoudemire aan te trekken, maar een extra schutter zodat je niet op iemand als Parsons hoeft te vertrouwen.

Maar Carlisle is te trots. Te eenzijdig ook. Hij kent de succesformule van de Dallas Mavericks en ziet ondanks de wisselvalligheid de afgelopen jaren niet in waarom hij dat zou veranderen. Ook niet nu zijn machtigste wapens sputteren.

Onderspit
En dus is de kans groot dat Dallas het onderspit zal gaan delven. Ik zeg het eerlijk: ik ben geen fan van de Mavericks. Maar ik kan ze wel waarderen. Zeker Nowitzki. Hoe goed het ook zou zijn als zijn versleten lichaam wat meer rust zou krijgen deze zomer: de play-offs zonder de fade-aways van Dirk zijn de play-offs niet. Dat weten we sinds het rampseizoen 2012, toen de regerend kampioen zich voor het eerst in twaalf jaar niet plaatste voor de strijd om de titel.

Daarom vanuit mij, mede-Europeaan, één verzoek aan Dirk Nowitzki, de top gun van de Mavs. Kick the tires and the light the fires, big daddy. Laat in de herfst van je carrière nog één keer zien hoe goed je bent. Laat je niet piepelen in de laatste weken van het reguliere seizoen en zorg ervoor dat je de play-offs haalt. Wees de vrijbuiter, de onvoorspelbare, dé Maverick van de Mavericks die je al sinds 1998 bent.

Foto: Getty Images