In 3-on-3 geven wekelijks drie NBA-redacteuren antwoord op drie vragen omtrent een actueel onderwerp. Deze week: Doping in NBA.
1. Het geval Türkoglu staat op zichzelf.
PH: Elk geval van doping staat op zichzelf. Iedereen heeft andere bloedwaarden en moet met die in het achterhoofd worden getest. Maar of er meer spelers doping gebruiken dan Turkoglu? Natuurlijk. Vorig jaar werd O.J. Mayo nog geschorst voor hetzelfde middel en het jaar ervoor Rashard Lewis. Spelers worden gewoon te weinig getest op bepaalde doping. Helaas geldt dat voor heel veel sporten.
EG: Türkoglu is het achtste dopinggeval in de NBA historie. Dat lijkt – zeker in vergelijking met andere sporten – onwaarschijnlijk weinig. Dankzij bekentenissen van wielrenners als Tyler Hamilton, weten we dat dopingdokters doorgaans een stuk handiger zijn dan dopingcontroleurs. Onhandige dopingzondaars worden als eerste gepakt, maar achter iedere domme zondaar zit vaak een leger slimmeriken. Desondanks geldt: innocent until proven guilty.
RK: Ik hoop dat hij een sporadische uitzondering is. Ja, Mayo en Lewis zijn ook al eens bestrafd, maar vergeleken bij een hoop andere sporten valt het nog mee in de NBA… Het zou mooi zijn als Türkoglu in z’n eentje besloten heeft iets te gebruiken en niet blijkt dat het halve Magic-team aan de dope is. Waarom zou hij ook eigenlijk?! Hij zit lekker in de herfst van z’n carrière, één van de grootste Turkse sporters ooit, lekker in Orlando afbouwen en MVP gaat ie echt niet worden. Ook niet met illegale hulpmiddelen.
2. Een straf van twintig duels is veel te weinig.
PH: Wielrenners krijgen jarenlange schorsingen vanwege het gebruik van bijvoorbeeld EPO. Nu weet ik niet precies de verschillen in rendement tussen die soort doping en dat wat Türkoglu neemt, maar het lijkt weinig. Het probleem ligt ‘m in de grens tussen revolutionaire
EG: De NBA heeft tot op heden geen echt dopingprobleem. De lijst dopingzondaars is kort. In het wielrennen kennen sommige ploegen al meer dopinggevallen binnen de ploeg dan de hele NBA in de afgelopen vijftien jaar. Geen echt probleem, dus geen reden om de regels aan te scherpen. Maar twintig duels schorsing – een kwart van het reguliere seizoen – is natuurlijk een lachertje.
RK: Klinkt misschien een beetje makkelijk, maar ligt er denk ik aan in welke mate en op welke manier het ingenomen is. Je hoort wel eens dat bepaalde medicijnen stoffen bevatten die op een illegale lijst staan. Mocht dat waar zijn en mocht iemand daardoor doping in z’n lijf krijgen, dan is 20 wedstrijden wel een goede waarschuwing. Als dat allemaal onzin is, of als diegene bewust stimulerende middelen gebruikt, dan mogen die straffen wat mij betreft minstens een heel seizoen bedragen.
3. Doping in de NBA wordt niet serieus genomen.
PH: Tot nu toe niet. NBA spelers worden tot nu toe een schandalige vier keer per seizoen getest en slechts twee keer in het off-season. En het ergste hieraan: ze krijgen van te voren een aankondiging hiervan. De NBA gaat vanaf volgend seizoen meer testen en dat zal het aantal gevallen flink doen stijgen. Maar zoals hierboven gezegd: de vraag is maar net, hoeveel wil de NBA inboeten aan haar wow-factor?
EG: De dopingcontroles worden in elk geval lang niet zo serieus genomen als in het met doping doordrenkte wielrennen. NBA spelers moeten een paar keer per jaar een plasje inleveren, er wordt geen bloed bij ze afgenomen, ze hoeven geen ‘whereabouts’ door te geven en de league houdt geen biologische paspoorten bij. Zo lang er niet beter wordt gecontroleerd, zullen we nooit weten op welke schaal er wordt gebruikt.
RK: Misschien wordt het wel veel meer en vaker gebruikt en vallen mensen als Mayo, Lewis en Türkoglu toevallig door de mand. Of het inderdaad het ‘topje van de ijsberg’ is moet blijken. Ik heb nog steeds de hoop en gedachte dat de NBA (nu dus) voor 99,9% een schone sport en league is. Of er dan achter de schermen simpelweg niet gebruikt wordt, weet ik niet. En dat wil ik eigenlijk ook niet weten…
Reacties