Het leven is niet eenvoudig als je opgroeit met een bekende vader. Zeker niet als die vader Michael Jordan is, de beste basketballer aller tijden. Zoons Marcus en Jeffrey worden overal in Amerika herkend, mensen willen een praatje maken over hun vader of misgunnen juist hun succes. Een vierdelig portret over de zoons Jordan en de zoektocht naar hun eigen identiteit: Deel 2.
Jeffrey en Marcus zijn zoons van Michael en Juanita Jordan en hebben nog een jonger zusje genaamd Jasmine. Het gezin groeide op in Chicago en de broers raakten al vroeg in aanraking met de sport basketbal. Vader Jordan excelleerde met zijn Chicago Bulls in de jaren 90 en veroverde maar liefst zes titels. Het gezin was erbij toen de spelers van de Bulls hun feestjes vierden in de kleedkamer en moesten hun best doen om aan de champagneregen te ontkomen. Trots waren de broers op hun vader, maar op de basisschool kwamen Marcus en Jeffrey erachter hoe het is om een vader te hebben die dagelijks in de spotlights staat. “Het was een zware periode voor ons”, zegt Jeffrey.
Space Jam
Klasgenootjes vielen beide broers lastig op het schoolplein door steeds te vragen of ze nog gratis Air Jordan schoenen hadden om uit te delen, of door pestend te zeggen of zij die kinderen waren die naast hun vader meespeelden in de kinderfilm Space Jam. Eenmaal aangekomen op Middle School speelden de zoons voor het eerst basketbalwedstrijden en nu waren het de ouders op de tribune die zich tegen Marcus en Jeffrey keerden. Ze klaagden tegen de scheidsrechters dat ze veel beslissingen mee kregen vanwege hun achternaam. Tijdens High School wilde elke tegenstander diegene zijn die Marcus onder de tien punten hield of het schot blokte van Jeffrey. Dat kan een keer gebeuren dacht Jeffrey, maar voor de jongen die het schot blokte was het een heel gebeuren. Hij had de komende jaren een verhaal te vertellen op verjaardagen. ‘Ik heb de zoon van Michael Jordan geblokt’.
Jeffrey leerde als eerste met alle aandacht om te gaan. “Het is zeker niet veranderd, maar het is geen grote factor meer zoals in mijn jongere jaren. Dan waren alle blikken gericht op de tribune waar mijn vader zat terwijl ik een wedstrijd speelde. Dat stoorde mij toen.” Marcus zag zijn broer professioneel met de media omgaan nadat hij zijn keuze had gemaakt om voor de universiteit van Illinios uit te komen. Marcus leerde daarvan en luisterde niet meer naar alle vergelijkingen die werden gemaakt in de media of hij net zo goed kon worden als zijn vader. “Je wilt altijd zoals je vader zijn als je opgroeit”, zegt Marcus. “Maar ik realiseer me dat ik nooit zo goed kan worden. Mijn doel is dat mensen mij voor het eerst zien spelen en denken: ‘Marcus Jordan, wow. Deze jongen is een basketbalspeler’. Dat is genoeg voor mij.”
Marcus Jordan is nu in deze fase aangekomen, maar in zijn jeugd twijfelden mensen dicht om hem heen of hij zover zou komen. Doordat vader Michael veel onderweg was met zijn basketbalteam, riep de familie de hulp in van Carl Vanoy en John Hicks, de neefjes van Juanita, om de zoons te helpen met de dagelijkse activiteiten. Vanoy en Hicks waren een stuk ouder dan Marcus en Jeffrey, ze haalden de broers op van school, brachten ze naar basketbaltraining en gingen in het weekend winkelen. “Eén van ons was er elke dag in hun leven”, aldus Vanoy.
De oudere neefjes hadden de grootste invloed op het basketbalveld. Thuis werden er veel één-tegen-één of twee-tegen-twee partijtjes gespeeld. Het ging er fysiek aan toe. “We gaven Jeffrey en Marcus een pak slaag”, zegt de 33-jarige Hicks. “We lieten ze nooit een wedstrijd winnen, nooit. Ik denk dat ze daardoor een stuk taaier zijn geworden. Daar hebben ze nu profijt van.” Vooral Marcus die nog weleens wilde huilen als hij zijn zin niet kreeg.
Meer over het vallen en opstaan tijdens het volwassen worden in deel 3.
Eerder: Deel 1
Reacties