“Het is maar een nummer.” Ik hoor het mijn coach nog zeggen. Mijn team en ik maakten ons op voor een wedstrijd, toen mijn coach de verdeling van de shirtnummers bekendmaakte. “Nummer 13, Johan.” Met zichtbare onbegrip accepteerde ik niet het tenue met mijn gebruikelijke 7, maar 13, gevolgd door de ‘bemoedigende’ woorden dat het dus maar een nummer is.
Dat mijn coach niet dezelfde liefde heeft voor shirtnummers als ik valt hem nog te vergeven. Maar nummer 13? Dat kan niet anders dan fout gaan.
Mijn negatieve gevoel richting de twee cijfers bleek te kloppen. In mijn slechtste wedstrijd ooit schoot ik vier airballen, werd ik geblockt door een veredelde lilliputter en brak ik op de valreep ook nog eens mijn enkel. Letterlijk.
Het was voor mij het bewijs. Nummer 13 is vervloekt. U zal het wellicht misschien vergezocht vinden, maar kijk alleen maar naar dit seizoen in de NBA.
Het seizoen startte met zestien spelers die kozen voor het ongeluksgetal. In de laatste week voor de officiële start van het seizoen werden Jorge Gutiérrez, Nick Johnson, Ronald Roberts en Jamil Wilson allemaal door hun werkgevers op straat gezet. Eigen schuld natuurlijk. Hadden ze maar voor shirtnummer 83 moeten kiezen.
Van de overgebleven twaalf spelers hebben vijf spelers een nagenoeg te verwaarlozen (sportieve) rol bij hun team.
Quincy Acy was vorig seizoen nog geregeld basisspeler bij de Knicks maar zit nu aan het eind van de bank bij Sacramento, waar hij gezien zijn career lows in vrijwel alle categorieën nog wel een tijdje zal blijven zitten.
Elijah Millsap liet vorig seizoen bij vlagen nog weleens zien dat hij meer was dan alleen het jongere broertje van Paul, maar krijgt nu amper speeltijd bij Utah, een team dat zo’n kwaliteitsarme bank heeft dat elke jongere broer van een ster nauwlettend in de gaten gehouden wordt.
Shabazz Napier werd twee seizoenen geleden nog op persoonlijke titel van LeBron James binnengehaald bij zijn toenmalige werkgever Miami. Als hij zo door blijft spelen bij zijn nieuwe werkgever Orlando kan hij binnenkort opnieuw een transfer naar het team van James verwachten. Als towel boy welteverstaan.
Lamar Patterson doet het voor een rookie bij Atlanta nog niet eens zo slecht. Hij krijgt zelfs nog behoorlijk wat speeltijd. De verklaring? Zijn ‘concurrent’, Tim Hardaway bakt er werkelijk helemaal niks van en staat op die transferlijst. Pijnlijk voor Patterson, die als het de Hawks lukt Hardaway te slijten, een enkeltje naar Turkije kan boeken.
Het verhaal van James Young is misschien wel het treurigst van allemaal. Boston hanteert momenteel een rotatie waarbij iedereen die betrokken is bij het team, waaronder de materiaalman, speelminuten krijgt. Iedereen, behalve Young…
Can’t believe how badly i whiffed on James Young. Loved him at Kentucky. Mostly D-League as rookie; can’t get PT on so-so Boston this year
— Jason McIntyre (@jasonrmcintyre) 1 december 2015
Van de zeven spelers die wel substantiële speelminuten krijgen voor hun team leek Jerian Grant tot voor kort misschien wel de beste rookie die niet geselecteerd was in de lottery van de draft. Tot de nacht van 4 december, toen Grant dacht een lay-upje te lopen. Shane Larkin dacht daar anders over, en ramde met zijn block al het zelfvertrouwen weg bij de rookie. Het gevolg: voor het eerst in zijn nog jonge carrière verschenen er DNP-CD’s achter zijn naam.
Het had weinig gescheeld of Tristan Thompson had überhaupt niet in deze lijst voorgekomen. De power forward bereikte immers slechts een week voor de start van het nieuwe seizoen een akkoord met de Cavaliers. De Canadees ontvangt 82 miljoen dollar. Daarmee komt hij direct in de top 35 van meest verdienende basketballers. Een lijst die overigens door hem zelf wordt aangevoerd als het gaat om minst productieve aanvallende spelers. Had je echt niet wat meer kunnen werken aan je aanvallende arsenaal tijdens je staking, Tristan? De meest zorgen in deze lijst gaan uit naar Joakim Noah. De speler die in 2014 nog het All-NBA First Team behaalde, is sindsdien volledig het spoor bijster. Aanvallend is de Fransman nooit een superster geweest maar met slechts 3,8 punt gemiddeld, en een verbanning naar de bank is het slechts een kwestie van tijd voordat Chicago zijn voormalige troetelbeer van de hand doet. Sportief gezien doet Marcin Gortat het niet onaardig. Knap, zeker gezien recente switch van shirtnummer 4 naar 13. De Pool vergat echter een ding. Het shirt achtervolgt je niet alleen op het veld, maar ook daar buiten. Binnen enkele maanden na de nummerverandering raakte zijn moeder ernstig ziek. Arme vrouw…
Not new news, but Marcin Gortat has officially changed his uniform number from 4 to 13, which was Seraphin’s number. Toure’ Murry now 4. — Jorge Castillo (@jorgeccastillo) 28 september 2015
De off-court problemen kunnen binnenkort ook opspelen voor Marcus Morris. De jongste tweelingbroer speelt bevrijd in Detroit sinds zijn gedwongen ‘scheiding’ maar zou binnenkort weleens in de gevangenis kunnen belanden na een ernstige mishandeling. Toch is er een klein lichtpuntje: Marcus zou wel weer herenigd kunnen worden met Markieff.
Feitelijk zou ook James Harden naast Gortat en Morris in het rijtje privé sores geplaatst kunnen worden. Of in de categorie gezondheidsproblemen. De guard heeft namelijk Kardashianitis in de ergste vorm. Als gevolg ervan is hij het verdedigen weer volledig verleerd. Met alle gevolgen van dien. Houston is geen schim meer op de ploeg die vorig seizoen nog de Conference Finals wist te halen. Thank you, Khloe.
Het enige lichtpuntje onder de dragers van shirtnummer 13 is Paul George. Hoewel het geen toeval is dat hij vorig seizoen, direct na zijn nieuwe shirtnummer de liefde verklaard te hebben, ernstig geblesseerd raakte, lijkt hij nu sterker dan ooit. Toch houd ik mijn hart vast. Het is een kwestie van tijd voordat het (binnen of buiten het veld) weer fout moet gaan. Doe het jezelf niet aan, Paul, en switch zo snel mogelijk weer terug naar je oude nummer 24. “Het is maar een nummer”, is de grootst mogelijke onzin die er bestaat. Zeker als het nummer 13 betreft!
Foto: SportAmerika/Mike Tibbert
Reacties