Precies vijftien jaar geleden bezorgde iemand met nummer vijftien op zijn jersey iedereen die het bekeek dat rare, fijne gevoel in zijn of haar maag. Dat gevoel dat onderin je maag begint en langzaam je ademhaling beïnvloedt. Soms hoor je commentatoren zeggen dat iets de lucht uit een gebouw zuigt. Vijftien jaar geleden gaf Vince Carter basketballfans dat gevoel en bewees dat dit geen fabeltje was.
Het maakte niet uit of je een achtjarige jongetje was voor de buis, een veertienjarig meisje op de tribune, een veertigjarige sportjournalist achter zijn notitieblok of een achtentwintigjarige multimiljonair van twee meter vijftien achter een enorme camera was. Iedereen voelde het na die eerste dunk. Iedereen snapte het, Kenny Smith meldde het alleen. Het was klaar. Wanneer Steven Francis of de neef van nummer vijftien dunkten had je tijd om op adem te komen van het gevoel.
Nummer vijftien had vijftien minuten voordat hij iets ging doen dat vijftien jaar later nog steeds besproken wordt, gezegd dat alle aandacht voor zijn dunks “allemaal wat buiten proportie” was. Hij kon niet meer ongelijk hebben. Zelfs vandaag, precies vijftien jaar later, voelt het kijken naar die vijf dunks het nog precies hetzelfde. It’s over. En dat zal het waarschijnlijk altijd zijn wat betreft dunk contests.
Foto: Getty Images
Ik heb die dunks al 10000…keer gezien en nog steeds val ik van mijn stoel met “ooooowwwwwwww”! De between-the-legt blijft mijn favoriet, en de pose maakt het ultiem.
De videocamera van Shaq. Elke keer moet ik weer lachen 🙂
En die van KG natuurlijk hehe, met zijn bling bling swag.
Volg weinig basketbal maar die dunk op de OS was echt gruwelijk!
Hehe, zit hier niet in maar blijft natuurlijk zijn beste dunk aller tijden. Even jumpen over een dude van 7 feet??? VC = legend.
Comments are closed.