Toen ik jong was heb ik verschillende jeugdtrainers gehad. Als kind hebben die mensen een enorme invloed op je. Ik was geen gemakkelijk voetballertje, toen al eigenwijs en zeer koppig, waardoor ik al op jonge leeftijd vaak ruzie had met mijn coaches. Ik kon slecht tegen uitgescholden worden als ik een fout maakte en het accepteren van nutteloos geschreeuw ging mij ook al niet erg goed af. Bulderende trainers en ondergetekende waren simpelweg geen goede combinatie. Ik wilde namelijk graag winnen en vond verliezen al erg genoeg. Als kind kon ik daar vaak om huilen en wakker van liggen. Een trainer die mij dat nog even inpeperde kon in de stront zakken.
Vorige maand plaatste ik op Twitter een filmpje van ESPN. Daarin was te zien hoe Dave Belisle, honkbalcoach van Rhode Island in de Little League, zijn jonge spelertjes na een nederlaag toesprak. Het was een moment om kippenvel van te krijgen. Belisle werd omringd door de bijna ontroostbare kinderen en bewandelde het enige juiste pad. Het pad van trots.
Belisle sprak met een trillende stem over het verdriet van de laatste keer dat hij met de jonkies kon samenwerken. Hij beschreef hoe zij voor het oog van heel Amerika hadden gezorgd voor iets unieks, waar ze super trots op konden zijn. Dat het allemaal winnaartjes waren, ondanks de nederlaag. En dat het belangrijk was om straks naar de ouders en vriendjes te gaan die langs de kant stonden en het moment toch met elkaar te vieren. De speech eindigde in een groepsknuffel met tranen.
Mijn tweet met daarbij de tekst Aan alle jeugdtrainers, this is how it’s done werd maar liefst 721 keer geretweet. In het algemeen werd de video een hit, inmiddels miljoenen keren bekeken. De reacties op Twitter waren veelzeggend. Er bleek inderdaad een grote behoefte aan nogmaals duidelijk maken dat respectvolle omgang in de jeugdsport niet vanzelfsprekend is. Anders is niet te verklaren dat deze speech in ons land zoveel reacties oproept.
Nog veel te vaak staan er in de sport asociale trainers en ouders langs de kant te bulderen, schreeuwen, gillen en ruzie te maken als hun pupillen of kinderen proberen plezier te maken. Als zij proberen te genieten van momenten van onbevangenheid en ontsnappen aan de soms al best zware schoolweek. Voetbal is wat dat betreft de meest afzichtelijke sport die ons land kent. Loop op zaterdagochtend een willekeurig verenigingsterrein op en binnen enkele minuten loop je geheid een geflipte jeugdcoach of ouder tegen het lijf. Te herkennen aan een kind dat naar de grond kijkt.
Dave Belisle maakte indruk, omdat er nog altijd een grote behoefte is aan zijn soort jeugdtrainers in de sport. En gelukkig zijn er inmiddels ook vele verenigingen die dat snappen. Die ouders wijzen op hun verantwoordelijkheid en trainers opleiden en aanstellen die meer doen dan alleen schreeuwen en schelden. Niet alleen in de amateursport, maar ook in de opleidingen van de profsport. Laat de kids spelen, leren, huilen, plezier maken, winnen en vooral ook verliezen. Met de grote boze wereld krijgen ze later nog genoeg te maken.
Deze column was eerder te lezen in Sport Amerika Magazine.
Foto: Getty Images
Reacties