COLUMN: Uit De Luiers

Door

Heb ik al verteld hoezeer ik de smoor in heb vanwege dat oeverloze gewauwel van een stel onderhandelaars die een nieuw seizoen NHL mogelijk moeten maken? Ik geloof het wel, hè? We zijn al weer twee weken verder en weer niets opgeschoten. Mocht het er alsnog van komen – wat ik steeds minder geloof – dan ben ik benieuwd hoe het verder gaat ‘between the pipes’ bij de Washington Capitals.

Ik ben een volger van hockey, kan er soms nachten voor opblijven, maar ik zou mezelf geen speltechnisch kenner durven noemen. Toch heb ik me vaak verbaasd over de keuzes die gemaakt werden door de Capitals-coaches als het om hun doelmannen ging. Voor mijn gevoel was die positie vaak de meest kwetsbare bij de Caps, en werden de logische oplossingen over het hoofd gezien.

Ik was in Verizon Centre in 2008 en de toenmalige goalie Cristobal Huet kon me allerminst overtuigen. De goede man speelt inmiddels al een paar jaar in Zwitserland en dat zal vast niet voor niets zijn. Een jaar later echter leek het allemaal toch nog goed te komen, met de ontbolstering van Semyon Varlamov. Ik was op slag fan. De jonge Rus hield onmogelijke schoten uit zijn doel, met als ongeëvenaard hoogtepunt een sticksave op een inzet van Sidney Crosby in de play off tegen de Penguins. Dat doelpunt wás al gemaakt, stond al op het bord. Maar Varlamov toverde een mirakel uit zijn arm.

Even snel als hij was gekomen, verdween hij echter ook weer van het toneel. Hij bleek inderdaad niet altijd foutloos, maar kreeg erg weinig tijd en krediet. Michal Neuvirth heette de nieuwe man, maar ik vond het maar niets. Varlamov verdween naar Colorado, in zijn plaats kwam de ervaren Tomas Vokoun. Ik zag weer de nodige wedstrijden, maar kon er niet blij van worden. In ieder geval kon ik niet bedenken waarom zo makkelijk van Varlamov afscheid was genomen ten faveure van deze twee, zoals ik het zag, middenmoters. Aan het einde van het vorige seizoen was zowel Vokoun als Neuvirth geblesseerd. Dale Hunter, de nieuwe coach, kon niet anders dan zijn toevlucht nemen tot de volstrekt onervaren Braden Holtby. En dat was andere koek.

Holtby imponeerde van zijn eerste tot zijn laatste wedstrijd. Toen Neuvirth en Vokoun weer opgelapt waren, behield Holtby zijn plaats. Zelfs toen hij gedurende de reeks tegen de Rangers vader werd, bracht hem dat niet uit zijn evenwicht en presteerde hij de dag erop in de zevende wedstrijd fabuleus. Zijn 1.95 GAA en .935 SV% waren grandioos. En nu zit ik met de vraag of de organisatie vertrouwen in de jongeling zal houden. Inmiddels is van Vokoun afscheid genomen. Hij staat nu bij de Penguins onder contact. Braden Holtby heeft alleen nog concurrentie van Neuvirth. Als vader zal hij, ruim een jaar later, nog niet uit de luiers zijn. Als keeper is hij dat overduidelijk wel. Benieuwd of Adam Oates, de nieuwe headcoach, het ook zo ziet.

Foto: Getty Images

Ook leuk om te lezen