De laatste vijf weken heb ik bijna meer honkbal gezien dan mij lief is. Met nadruk op bijna, want van honkbal krijg je immers nooit genoeg. Waar ik voorheen echter de keuze had om er midden in de nacht uit te gaan om naar mijn favoriete San Francisco Giants te kijken, wordt die beslissing nu voor mij genomen. Elke nacht, zo rond de klok van half vier, schreeuwt dochter Pella ons wakker van de dorst. Ik verbeeld mij inmiddels dat het gekrijs staat voor ‘Let’s Go Giants’. Als de TV aangaat, wordt de baby stil. Tevreden dat ze Pablo Sandoval in beeld ziet. Ondertussen slurpt ze gretig aan de borst van mijn vrouw.
Normale stellen met een pasgeboren kind gaan na de voeding weer slapen. Die gebroken nachten slopen je namelijk, zo staat dat in alle boekjes die voor jonge ouders zijn geschreven. Nergens echter een hoofdstuk over wat wijsheid is als je kind klaar is om terug te gaan naar de wieg terwijl de Giants in de achtste inning op 3-3 staan tegen de New York Mets. Niks geen tips over wat te doen met een volgepoepte luier op het moment dat Angel Pagan aan slag is met alle honken bezet. Geen woord over het in slaap zingen van Pella op de tonen van ‘Take Me Out To The Ballgame’. Conclusie: voor honkbalfans zoals mijn vrouw en ik zijn alle babyboekjes waardeloos.
Veel mensen die ik ken gaan zodra ze een kind hebben alleen nog maar op vakantie naar de camping. Lekker voor de tent zitten in Zuid-Frankrijk, paraderen met je WC-rol richting het gezamenlijke toiletgebouw. Als ik eraan denk dat dat mijn voorland is nu ik vader ben, word ik depri. Afgelopen week las ik een verhaal in het Algemeen Dagblad over de familie Van Moorsel. Twee dertigers met drie kids die een rampvakantie beleefden in Frankrijk. Hun bankpasje werd geweigerd bij de tolpoorten, van het bestaan van een creditcard hadden ze geen benul. In een poging toch aan geld te komen werd hun pinpas vervolgens geblokkeerd omdat ze de Franse taal niet begrepen bij de pinautomaat. Ik kon het bijna niet geloven, zoveel domheid.
Volgende zomer wordt Pella één jaar oud. In de maand juni gaat ze veel mensen irriteren. Dat wil zeggen: met haar gehuil in het vliegtuig naar Boston. Daar zal ze, wellicht tegen haar nog prille wil in, worden gedeponeerd in een afzichtelijke draagzak. Ik ben degene die met dat ding voor lul loopt. Weg stoer imago. In die draagzak zal mijn dochter voor de eerste keer in haar jonge bestaan Fenway Park bezoeken. Hoeveel innings dit avontuur daadwerkelijk vol te houden is, zal nog blijken. Daarna vliegen we naar Yellowstone National Park en ergens onderweg steunen we de Giants. Het zal afzien worden, zo’n trip naar Amerika met een kind van bijna een jaar. Vrienden kijken mij al aan of ik gek ben. En ze hebben een punt. Ik ben gek van Amerika en honkbal. En dat virus ga ik zo snel mogelijk overdragen aan mijn dochter. Of ze nu wil of niet.
Foto: Getty Images
Reacties