Op deze plek bespreken Ingmar Meijer en Eva Gerritse wekelijks op nonchalante wijze de gebeurtenissen in de Amerikaanse sportwereld. Wat was opvallend, interessant, geinig of juist bloedserieus? ING houdt je op de hoogte.
Hee Ingmar,
In deze ING geen terugblik op de afgelopen week, maar een tripje down memory lane. Michael Jeffrey Jordan is jarig. Driewerf hoera. Vijftig kaarsjes op de taart. Vijftig, ik kon het ook eerst niet geloven. Voor onze generatie een reden om er wat clichés uit te gooien over hoe de tijd voorbij vliegt en om in ons geheugen te graven naar herinneringen aan His Airness.
Toen Michael Jordan zijn debuut maakte in de NBA, was ik nog een kleuter. Aan zijn eerste periode bij de Bulls heb ik zelf dan ook weinig herinneringen. Voor mij was MJ vooral een icoon. Een bijna fictief figuur, de personificatie van het grote Amerikaanse basketball. Jordan was de superheld van t-shirts en schoenen die je zag in commercials en bij stoere jongens op school.
Mijn eerste sportieve herinneringen aan Jordan – en misschien wel aan het Amerikaanse basketball in het algemeen – zijn die van de Olympische Spelen in Barcelona. Als ik terugdenk aan de Spelen van ’92, zijn me twee dingen bijgebleven. De 800 meter van Ellen van Langen, en het Dream Team. Ik liet me vertellen dat dit de beste basketballers ooit waren, misschien zelfs wel het beste sportteam ooit. Ik keek voor het eerst bewust naar basketball en zag onverslaanbare reuzen met grote namen.
Wat toen op mij vooral indruk maakte, was het vliegen van Jordan. Dat mensen hard konden leren rennen, fietsen of zwemmen, snapte ik wel. Maar hoe Michael Jordan naar de basket zweefde, was iets buitenaards. Jordan zorgde er in 1992 voor dat mijn generatie gefascineerd raakte door het basketball. Hij nam ons mee van Barcelona naar de NBA. Wat herinner jij je nog van Jordan in de ‘80’s en ‘ 90’s?
——
Hoi Eva,
Mijn eerste associaties zijn: nummer 23, zes titels, een mislukt honkbaltussendoortje en Space Jam! Welke sporter heeft zo’n CV? Maar als ik mijn ogen dichtdoe en teruggraaf dan zie ik een tiener rennen over het eerste kunstgrasveld dat op Voorland was neergelegd. Het is begin jaren ’90 en ik herinner me dat ik met mijn ploeggenoten met gemak nog twee wedstrijden navoetbal. Niet meer in de clubkleuren natuurlijk. Gewoon in burgerkloffie. Mijn stekeltjeshaar wordt zoals bijna altijd geplet door een pet; eentje van de Chicago Bulls. Het wat een donkergrijze cap met een zwarte klep met in ’t midden het rode stierenlogo van dé NBA-franchise van de nineties.
Veel wist ik niet van Amerikaans basketball. Maar de Bulls overheersten. Punt! Bij Foot Locker had je dan ook keuze zat in Chicago caps; een teken dat een club heel goed in de markt ligt. Deze voetbalmaffe jonge Hilversummer was toen met andere dingen bezig. Ja, je kreeg flarden mee tijdens Studio Sport. Daarin vooral veel aandacht voor een kale man die z’n tong uitstak zodra hij airborn was en dan de meest fabelachtige bewegingen maakte om het leer vervolgens in ’t mandje te leggen. Het fascineerde me.
Jij bent ook van die periode, al ben ik net ietsjes ouder dan jij Eva. Wij zijn de generatie van de twee MJ’s. Muzikaal ben ik gevormd door the king of pop en sportief gezien, ben ik onder meer groot geworden met de man die vandaag 50 wordt. Ik wist wel wat van ‘m, maar alles kwam maar mondjesmaat tot je. We waren nog internetloos he. Mede daarom hing ik er zo’n mystiek om hem heen. Dat veranderde door de Olympische Spelen in Barcelona. Toen kregen ‘we’ de kans om te zien wat NBA basketball nou precies inhield. Jordan en z’n kornuiten waren de ware sterren van dit sportfeest.
Niemand was groter dan deze twaalf atleten met MJ in de hoofdrol. Zij waren in en buiten het stadion de absolute bezienswaardigheid voor alles en iedereen. Hun mede-atleten gingen massaal met de Dream Teamers op de foto. We zagen ongelooflijk mooi basketball en lol en beschaving als zij niet speelden. Het mannetje met het petje op, een waar sportliefhebber, nam dat allemaal zorgvuldig in zich op en nam de ster der sterren op in z’n hart. Want het was duidelijk dat deze man over bijzondere gaven beschikte. Dat begreep ik dondersgoed.
——
Het meest intrigerend aan de persoon Michael Jordan, vind ik de relatie met zijn vader. Het is geen geheim dat vader James enorm belangrijk voor hem is geweest. Zijn dood zorgde voor MJ’s eerste retirement en de tijdelijke overstap naar het baseball (papa Jordan was een groot baseball fan). Maar zijn vader heeft hem vooral gemaakt tot wie hij is. Zijn onuitputtelijke inzet, de extreme wil om te winnen, zijn doelgerichtheid heeft hij aan zijn James Jordan te danken. En nog steeds kijkt MJ bij gebrek aan slaap ’s nachts naar de favoriete western films van zijn vader. Ik vind dat mooi.
Deze week laaide ook de onvermijdbare discussie over the Greatest of All Time weer op. Wie is de G.O.A.T.? Het is zo mogelijk nog complexer dan Wie is de mol?. Hoewel de meeste liefhebbers het er toch wel over eens zullen zijn dat onze jarige job ongeëvenaard is, doet MJ deze week zelf een duit in het zakje. Hij verklaarde dat hij Bryant boven James verkiest, om de simpele reden dat eerstgenoemde meer titels op zak heeft. LeBron laat dat natuurlijk niet over z’n kant gaan en bromt terug dat Jordan’s mening hem niks kan schelen. Zeg jij het maar. Wie is de G.O.A.T.?
Proost op de jarige!
Liefs, Eef
——
Wie is de beste aller tijden? Ik vind dat zo’n onzindiscussie. Wat is toch die aandrang van de mensheid om overal lijstjes van te willen maken? Ik maak nog niet ‘ns een boodschappenlijstje. Het zijn media-gevoerde debatten en ze vinden in iedere sport plaats. In mijn bescheiden optiek is het generatiebepalend. Zo zweert mijn vader ongetwijfeld bij Johan Cruyff, terwijl mijn eerste waardevolle voetbalherinneringen teruggaan naar het WK 86 in Mexico, waardoor ik vroeger op straat Maradona was. En ja, nu hangt er een Barça-shirt maat 104 met de naam Messi in de kledingkast van m’n zoon. Wat zegt dat?
Vrijdag was ik op een borrel waar ik dropte dat MJ vandaag 50 wordt. “Michael Jordan is een god”, was het antwoord. De nummer 23 van de Bulls heeft de NBA tot in de diepste en verste spelonken van de wereld gebracht. Iedereen kent ‘m: de indianen in het regenwoud tot aan de Kerstman in Lapland, een voetbalgekke jongen uit Hilversum tot aan de in parka’s verpakte inwoners van Siberië. MJ heeft basketball mondiaal op de kaart gezet; de sport naar een hoger niveau getild en zichzelf als wereldwijd bekend merk neergezet met Chi-town als epicentrum. Dat is zijn verdienste. Dat is de dankbare erfenis voor alle Kobe’s, Shaq’s en LeBron’s van deze wereld en alle sportliefhebbers op deze globe, waaronder deze inmiddels mid-dertiger die nog altijd graag een pet draagt.
Dank daarvoor MJ. Doe Abraham vast de groeten van me!
Ing
Foto’s: Getty Images
Reacties