Er zijn mensen die zeggen dat je niet goed bij je hoofd bent als je voor je tv scherm staat te schreeuwen en juichen. Het verwijt wordt me als NCAA basketball liefhebber regelmatig gemaakt, ’s nachts om 0200 uur… Maar als je wedstrijden als Missouri Tigers @ Kansas Jayhawks afgelopen zaterdag, rustig achteroverleunend vanaf de bank kunt uitzitten en direct na afloop aan je vrouw vraagt: “is er nog een leuke film op schat?” Dan houd je niet van sport. Punt.
Missouri @ Kansas 86 – 87
Mizzou en de Jayhawks haten elkaar. Bestuursleden brallen onder het genot van een bolknak graag over zeges tegen de rivaal. Spugend op elkaars bestuurstafels. Fans overschreeuwen en beschimpen elkaar. Het werkt door naar het speelveld, waar de vonken vaak van de onderlinge duels afspatten. Zaterdag troffen beide scholen elkaar voor het laatst.
Missouri verlaat de Big 12 Conference en speelt vanaf komend seizoen in Southeastern Conference. Daar is veel geld mee gemoeid. Kansas University is boos over die overgang. De rivaal loopt weg van de mooiste wedstrijden in het seizoen. Voor geld! Onbegrijpelijk vindt het Jayhawks kamp dat. De geprikkelde reactie was: “Wij spelen nooit meer een ‘regular season game’ tegen Missouri na zaterdagavond”. De verwachting dat het vuurwerk in Phog Allen Fieldhouse indrukwekkender zou zijn dan dat in heel Nederland bij elkaar met oud en nieuw, is niet overdreven.
Al 104 jaar treffen de Tigers en Jayhawks elkaar. Zaterdag voor de 267ste en laatste keer. Duizenden fans
wachtten dagenlang voor de deur van Phog Allen Fieldhouse om een plekje te bemachtigen. Een orkaan van geluid kwam over de spelers heen. Op de piek van de herrie werd 120,2 dB gemeten. Gelijk aan het geluid van een straalmotor.
De orkaan ging liggen toen Mizzou na rust 19 punten voorsprong nam. Muisstil was het. Het ritselende geluid van hangende pom-pons van de cheerleaders was hoorbaar. Kansas was verslagen, maar er was nog tijd en Missouri maakte een cruciale fout. Het team van coach Frank Haith wilde de wedstrijd uitspelen, de angel was uit hun spel. Kansas kroop langzaam dichterbij. Het geluid van de fans in Allen Fieldhouse zwol gestaag aan.
Op 16 seconden van het eind kreeg Thomas Robinson de bal ‘in de post’. Hij draaide over de baseline, scoorde, viel en kreeg een bonus vrije worp. De potentiële speler van het jaar scoorde. Het was 75-75. Bal naar Phil Pressey, drive naar de basket. Hij gaat scoren, maar daar is Thomas Robinson weer… Hij blockt de lay up van Pressey keihard en met zijn ogen dicht.
Tijd voorbij. We gaan in overtime. Even voelen. Hartslag 120. Voor de tv…
In een wedstrijd als deze, een klassieker, zou je willen dat er tien OT’s nodig zijn om een winnaar aan te wijzen. Het wordt er één. Een legendarische, dat dan weer wel. Kansas neemt de leiding, maar Mizzou vecht zich terug. Acht seconden voor tijd maakt Pressey een fout op Tyshawn Taylor. De pointguard van Kansas maakt beide vrije worpen. Het is 87-86. Mizzou krijgt de bal bij topschutter Marcus Denmon (28 punten, 6-10 driepunters). Onder zware druk krijgt hij een schot weg en scoort via het bord, maar de bal vertrekt te laat uit Denmon’s handen…
Kansas wint de allerlaatste competitiewedstrijd tegen de gehate aartsrivaal Missouri en haalt ‘en passant’ de achtste Big 12 titel op rij binnen. Met een diepe zucht zak ik weg in de bank. Wat een wedstrijd. Heerlijk. Maar voorlopig dus niet meer. Ik droom weg. March Madness 2015… De Jayhawks treft de Tigers in de strijd richting Final Four. Is er een hal in Amerika, groot genoeg om de liefhebbers te herbergen die dat live willen bijwonen? En waar koop ik een kaartje?
Foto’s: Getty Images
Reacties