De afgelopen twee weken gingen razendsnel voorbij. Als een tornado raasde free agency over het NFL landschap en we kunnen nu eens rustig de schade opnemen. Want er werd een hoop schade toegericht aan de portemonnees van de eigenaren.
Een aantal mensen vroeg mij wie nu eigenlijk de winnaars en verliezers waren van free agency. Voordat ik hier antwoord op geef, iets anders. U kunt mij namelijk rekenen tot de stroming die niet gelooft in het kopen van een kampioenschap. De draft is waar de fundering voor het huis wordt gelegd. Free agents zouden niets meer moeten zijn dan versieringen aan de wand die benodigd zijn om het huis af te maken. En laat dit nu net de filosofie zijn van de meest succesvolle teams van de afgelopen jaren. Teams als Green Bay, Pittsburgh, Baltimore en New England hanteren deze strategie. Zij zullen slechts in het geval van een hele bijzondere speler de jackpot overhandigen.
Ultieme teamsport
De verklaring hiervoor is eenvoudig. American Football is de ultieme teamsport. Een gemist block van een teamgenoot kan jou gescheurde kniebanden opleveren. De running back die ziet dat een wide receiver zijn lichaam in de strijd gooit tegen de veel grotere linebacker om de baldrager een paar hard benodigde yards te doen pakken. Het is vertrouwen, de wil om voor elkaar te vechten, die kampioenen creëert. En NFL spelers zijn erg competitieve en gevoelige mensen. Dus die nieuwe gast die het plaatsje van mijn maatje heeft overgenomen èn daar ook nog eens dik betaald voor krijgt, moet zich eerst maar bewijzen. Het fabeltje dat duurbetaalde free agents en hoog verkozen rookies met open armen worden ontvangen kunt u naar de vergetelheid verbannen. Zij zorgen juist vaak voor spanningen in een kleedkamer.
Salary Cap
Het grootste struikelblok in free agency is de salary cap. Teams mogen een maximum van $123 miljoen uitgeven aan hun 53 spelers. Een gemiddelde van $2,3 miljoen per speler. Drew Brees sleept bijna het tienvoudige van zijn quota mee naar huis. Maar zonder Brees zouden de Saints een schim zijn van het team dat we kennen van de 2009 Superbowl winst. Het minimumsalaris voor een rookie ligt op $405.000 en dit bedrag neemt toe met gemiddeld $75.000 per jaar dat de speler in de NFL heeft gediend. Een veteraan die zijn vierde jaar ingaat verdient minimaal $715.000. En nu komt de grap. De druk die het salaris heeft op de cap ligt vaak hoger dan het werkelijke salaris. Dit komt door de signing bonus. In de NFL krijgen spelers bij het tekenen van een contract een bonus om de handtekening on het contract te zetten. Deze bonus wordt pro-rated, oftewel verdeeld over de contract jaren. Gegarandeerde roster-bonussen, een bonus die een speler ontvangt als hij op een afgesproken datum nog onderdeel maakt van het team, en prestatie-bonussen, worden ook tot de signing bonus gerekend. En mocht een speler ontslagen worden voor hij zijn contract heeft uitgediend zullen de bonussen nog steeds tegen de cap rekenen. Dit wordt dood geld genoemd. Stel dat een speler een zesjarig contract tekent met een totale bonus van $6 miljoen, $1 miljoen per jaar tegen de cap, en na jaar drie wordt ontslagen. Dan zal in jaar vier het restante bedrag, $3 miljoen in zijn geheel tegen de cap tellen. Zo hadden de Colts vorig jaar maar liefst $38 miljoen aan dood geld door option-bonussen aan Peyton Manning, van wie afscheid werd genomen. En bonusses van ontslagen spelers als Dallas Clark, Joseph Addai en Melvin Bullit. Dat betekent dat nieuwbakken GM Ryan Grigson in plaats van $120 miljoen slechts $81 miljoen tot zijn beschikking had om een roster samen te stellen. Het mag dan ook geen verrassing zijn dat geen team meer rookies op het roster had staan dan de Colts. Nummer twee en drie op de lijst met dood geld? De Dallas Cowboys en de Raiders. Beiden hadden jarenlang een oude eigenaar als dienst die overtuigd waren van hun eigen “klasse”. “A general manager? Ain’t nobody got time for that!” Beide teams zijn een toonbeeld van mismanagement, onverantwoorde uitgaven en twijfelachtige beslissingen.
Nu hebben teams ook behoorlijk invloed op de wijze waarop contracten worden opgebouwd. De termen front- and back-loaded heeft u vast eens voorbij zien komen. Stel dat de spelersmakelaar en het team een 5 jarig contract van $60 miljoen overeenkomen zoals bij Mike Wallace het geval was, dan betekent dit niet automatisch dat er per jaar $12 miljoen aan salaris is. De base-salary kan per jaar verschillen en in veel gevallen is het base salary in het eerste jaar laag. In dit geval koos Ireland namelijk voor een flinke bonus een lage base salary in de eerste jaren. Dit jaar is de base salary van Wallace $1 miljoen. Wat? Ja, 1 miljoen. Dus er moet 59 verdeeld worden over 5. Inclusief de pro-rated bonus komt dat op een cap hit van $3,2 miljoen voor 2013. Maar in jaar drie gaat de base salary ineens omhoog naar ruim $17 miljoen. Dit is ridicuul voor een WR als Mike Wallace, die erg goed is, maar niet eens tot de beste tien WR’s in de league hoort. Ter vergelijking. Toen Larry Fitzgerald door de vele option bonussen een cap number had van $17 miljoen werd zijn contract opengebroken en kreeg hij het dikste contract ooit voor een wide-out. Ireland is dit jaar All-In omdat de beste man weet dat dit heel goed zijn laatste jaar kan zijn bij de Dolphins. Hij wilde dit jaar zoveel mogelijk talent toevoegen in de hoop zijn baan te behouden. Maar de deals die hij maakte zijn bijna crimineel voor de organisatie op de lange termijn. Maar Ireland lijkt uit te gaan van het adagium, als ik er straks niet meer ben is het sowieso niet mijn probleem. Spelers als Karlos Dansby en Kevin Burnett zijn vervangen door Danell Ellerbe en Philip Wheeler die afgelopen jaar redelijke skills lieten zien maar niet beter waren dan de twee voorgenoemden. Desondanks sleepte Ellerbe $35 miljoen over 5 jaar binnen en Philip Wheeler $26 miljoen over 5 jaar. Belachelijk dikke contracten voor linebackers in een 4-3. Maar de twee mannen hebben dit jaar gecombineerd slechts een cap hit van $4,5 miljoen per jaar. Ongeveer $8 miljoen te weinig. Have fun cleaning up that mess in two years, who ever you are going to be. Want ik garandeer het u nu direct. John Ireland is zijn baan kwijt aan het einde van het jaar. Ook leuk om te weten dat de twee mannen die vorig jaar tot de betere 4-3 linebackers behoorden vooral tegen de run, Dansby en Burnett, dit jaar bij elkaar ook ruim $8 miljoen tegen de cap wegzetten.
Geen team gaf dit jaar meer geld uit dan de Miami Dolphins. En geen team verloor meer in mijn ogen dan de Dolphins. Ze betaalden boven marktwaarde voor spelers en werden niet veel beter. Het ziet er allemaal heel spannend uit. Maar de enige deal die echt goed is voor het team is die van cornerback Brent Grimes die voor zijn blessure hoorde tot de beste 5 cover corners in de league en een 1-jarig contract voor $5,5 miljoen onder tekende. Mocht hij goed genoeg hersteld zijn van zijn blessure heb je kans hem te franchisen en te behouden voor de club. De andere deals gaan op lange termijn pijn doen. Dit staat los van het feit of een speler presteert. In veel gevallen moeten general managers keuzes maken en NFL teams nemen geregeld afscheid van spelers die ze graag zouden behouden maar niet kunnen betalen met het oog op de cap. Want een slimme GM kijkt verder dan vandaag. Zo moest San Francisco GM Trent Baalke een beslissing maken. Breng ik All-Pro safety Dashon Goldson terug voor ongeveer $8 miljoen per jaar met het risico dat ik hem moet cutten als straks belangrijkere spelers als Colin Kaepernick, Aldon Smith, Michael Crabtree en Mike Iupati free agents zijn? Of het risico dat ik 1 van mijn sterren kwijt raak? Baalke maakte het slimme besluit en Goldson vertrok naar Tampa Bay. De draft is namelijk zeer diep op de positie en safeties als John Cyprien worden al veelvuldig in verband gebracht met de 49ers. De 49ers brachten free agent en toekomstig Hall of Famer Ed Reed binnen voor een bezoek maar het aanbod was niet lucratief genoeg. Baalke wist wat hij wilde uitgeven en Ed Reed was op zoek naar meer. Even goede vrienden!
Zo kwam Baltimore de laatste dagen voorbij als verliezer. Dit is mijns inziens zo ver van de waarheid dat je de waarheid niet eens meer kunt zien met een telescoop. Als er een man is die zijn strepen heeft verdiend als GM is het wel de geweldige Ozzie Newsome van de Ravens. De man die zijn eigen free agents altijd eerlijk zegt, “Je kunt op zoek naar de best mogelijke deal en als het voor mij een redelijk bedrag ik, zal ik het matchen.” Zo gingen Ellerbe, Paul Kruger, Ed Reed en Cary Williams op zoek naar best mogelijke deal en geen van de contracten was interessant genoeg om te matchen voor de Superbowl winnaar. Er vertrekken spelers maar het verlies zou zijn geleden als Baltimore dezelfde belachelijke bedragen zou betalen voor spelers die niet onmisbaar zijn voor het team. Kruger werd genoemd als de beste passrusher van de Ravens. Puh-lease. Die man luistert naar de naam Terrell Suggs, defensive player of the year van 2011. Kruger had eindelijk een goed jaar na drie jaar mediocrity en was zeker belangrijk bij tijd en wijle. Maar hij is verre van een ster. 2012 tweede ronde keuze Courtney Upshaw stond al klaar om zijn plaats in te nemen. En de net aangetrokken Elvis Dumerville is tweemaal de passrusher die Kruger is. Cary Williams was de 2e corner achter Corey Graham en de beste verdediger van de Ravens keert komend jaar terug om de plek van Williams te vervullen. Lardarius Webb is een top drie cornerback in de league en miste een groot deel van 2012. Maar hij is terug. Williams was sowieso overbodig. De Ravens hebben namelijk ook 2012 5e ronde keuze Asa Jackson is huis voor nickle duties. Ed Reed? Dat is een verlies. Zonder twijfel. Maar wie zegt dat hij volgend jaar en het jaar daarop nog op dit niveau speelt. Newsome koos voor de toekomst. Ellerbe was een undrafted free agent die afgelopen twee seizoenen begon te spelen. Hij speelde afgelopen jaar prima. Maar $35 miljoen over 5 jaar prima? Nope. De twee posities die je het meest eenvoudig kunt vervullen zijn namelijk running back en linebacker. Er zitten er dertien in een dozijn.
Scheme
En wat vaak wordt vergeten is dat elke coach zijn eigen scheme runt en daar bepaalde spelers bijzoekt. Zo is de 3-4 defense niet bij elk team hetzelfde. De voorgenoemde Baltimore Ravens hebben een even front, een eigenlijke 4-3 formatie, en de Arizona Cardinals hebben een two-gap 3-4. Waar de defenisve lineman verantwoordelijk zijn voor het opvangen van blockers en niet penetreren. De spelers die je zoekt zijn wezenlijk anders. Een free agent die door het vorige regime is binnen gehaald kan vaak op zoek naar een nieuwe baan. Omdat hij niet past in de scheme. Maar de centjes blijven tellen tegen de cap. Teams doen er goed aan meer geld uit te geven aan scouts. Net als Green Bay GM Ted Thompson die 20 van de 22 spelers die in de Superbowlwinst speelde zelf had gedraft of als undrafted free agent binnen had getrokken. Of Bill Belichick die geen speler boven het team zet. En verstandigerwijs koos om Wes Welker te laten wandelen voor de jongere en veelzijdigere Danny Amendola. Maar er tegelijkertijd alles aan deed om de minder bekende Sabastian Vollmer, een top 3 NFL right tackle, binnen te houden. Die deal was vele malen belangrijker dan het binnen houden van een wide receiver, hoe goed die ook is geweest.
De winnaars in deze free agency zijn voor mij dus de teams die de vinger op de knip hielden en ervoor kozen niemand meer te betalen dan hij verdiende. Want vandaag winnen is enorm belangrijk. Maar morgen competitief kunnen zijn is net zo belangrijk.
Reacties