NFL Week in Review, een nieuwe rubriek op Sport Amerika, waarin we vanuit de losse pols de afgelopen week even met jullie doornemen, en vooruitblikken op het komende NFL-weekend. Middels kleine nieuwtjes, weetjes, opinies, quotes, tweets, videos, foto’s, links en wat dies meer zij. Minimaal een keer per week (op zaterdag), maar misschien vaker, indien we er aanleiding toe zien c.q. tijd en/of zin hebben. Tips? Mailtje naar dadarch[at]gmaildotcom. Hierbij Editie 11. Go Bears suck.
• We zijn inmiddels 24 uur verder, maar ik ben er nog altijd goed ziek van. ’n Nederlaag kan ik best pruimen, zelfs met een fors pak rammel kan ik best leven. Maar de wijze waarop de Chicago Bears zich maandagavond voor volk en vaderland naar de slachtbank lieten leiden, was ronduit beschamend. Wat ’n afgang.
Aartsoptimisten beweren, op basis van ’t geknoei in de andere NFL-divisies (Cowboys, Eagles), dat de tweede wildcard best ‘ns uit de NFC North zou kunnen komen. Onzin, natuurlijk. Het seizoen van de Bears, met twee vooralsnog ongenaakbare opponenten in de divisie, is al na vijf wedstrijden over.
En wat nog erger is: dit zou wel eens het beeld van de komende – pak ‘m beet – zeven jaar kunnen zijn.
Ga maar na: zowel de Green Bay Packers als de Detroit Lions bulken van het jonge talent. De Packers verloren afgelopen seizoen vijftien spelers (onder wie acht starters!) door blessures, maar wonnen niettemin – on the road nog wel – met overmacht de Super Bowl. En de Lions sloegen ongekend munt uit hun desastreuze laaste tien seizoenen. Hun number 1 draft picks (Calvin Johnson, Matthew Stafford, Ndamukong Suh, Brandon Pettigrew en waarschijnlijk Nick Fairley) bleken stuk voor stuk een schot een roos.
Draften is een vak, dat ze in Detroit en Green Bay tot in de puntjes beheersen. Bears’ GM Jerry Angelo heeft er echter geen kaas van gegeten. Zijn geslaagde picks zijn op de vingers van een gemankeerde hand te tellen. Sterker nog: ik kom niet verder dan Matt Forte en, vooruit, als returner, Devin Hester.
De gevolgen van dit wanbeleid zijn al een aantal jaren zichtbaar. Chicago’s (defensieve) steunpilaren Brian Urlacher, Lance Briggs en Peanut Tillman houden zich op aan de verkeerde kant van de dertig. En kwalitatief zit er he-le-maal niets achter. Zodra een van deze mannetjesputters geblesseerd raakt, zijn de rapen gaar. Paniek in de tent.
Natuurlijk, er is altijd free agency dat als lapmiddel kan fungeren. Maar ook daarin toont Angelo zich verre van bedreven. Afgelopen seizoen bliezen de Bears in de bus en haalden Julius Peppers, Chester Taylor en Brandon Manumaleuna voor een slordige $120M naar Chicago. Peppers kende weliswaar een Pro Bowl-jaar (al rusht hij dit seizoen nog geen deuk in een pakje boter), maar Taylor en Manumaleuseless bleken regelrechte busts.
Ook afgelopen seizoen liet Angelo de portomonnaie weer rammelen, en kwam op de proppen met Roy Williams (uitgekotst in Dallas), Marion Barber (zelfde laken een pak) en Brandon Meriweather (weggeschopt in Boston). Williams ving tot nu toe vijf ballen, Barber is vooral geblesseerd, terwijl Meriweather wekelijks aantoont waarom Belichick hem kwijtwilde: de cover 2 gaat ‘m boven z’n pet, tackelen kan-ie niet en minstens een keer per wedstrijd gaat-ie voor een belachelijk en levensgevaarlijk kill shot.
Tijdens Monday Night Football, op National TV, tegen een niet eens indrukwekkend Detroit Lions, werden alle tekortkomingen en plein public blootgelegd. Middelmatige receivers, een offensive live die geen pass rush of blitz ziet aankomen (en goed was voor maar liefst tien (!) pre-snap penalties), een defensive line die de run niet (meer) kan stoppen, en een secondary die keer op keer big plays weggeeft.
De coaching deed bovendien lustig mee met ’t geploeter. Einde eerste kwart, 4th-and-short, bij een 7-0 achterstand: in plaats van kiezen voor points on the board, lijken de Bears er voor te gaan, want de offense blijft op ’t veld, en short yardage RB Barber komt binnen de lijnen. De play komt echter niet op tijd binnen, waardoor Chicago wordt gedwongen een timeout (de tweede dan al) te nemen.
Geluk bij ’n ongeluk, denk je dan. Kunnen ze alsnog kiezen voor een kick, en de drie punten op ’t bord brengen. Maar nee hoor: Lovie Smith gaat ervoor, en faalt. En alsof dat nog niet erg genoeg is: he challenges the spot on the field. Gevolg: ook de derde timeout weg.
Wat ’n afgang. Wat ’n beschamende vertoning.
Brian Urlacher: “We’re playing like shit, that’s what’s going on. We’re not playing good. We’re not disciplined. We’re not into our gaps. We’re not physical.”
On a positive note: quarterback Jay Cutler, die bij iedere bal die hij in z’n handen kreeg gedrukt z’n leven in de waagschaal stelde, speelde een van z’n beste wedstrijden als Chicago Bear. Maar ook hij kan in z’n eentje (dan wel met hulp van de schandalig onderbetaalde Matt Forte) niet voorkomen dat zijn ploeg het seizoen zal eindigen met een 8-8 record.
Met andere woorden: middle oft he pack. Ergo: middelmatige draft picks. Samengevat: de gifbeker is nog lang niet leeg. De Chicago Bears verloren maandagavond niet alleen de wedstrijd, maar bovendien het seizoen, en wellicht het komende decennium. Er wachten zeven magere jaren.
Eerder in deze serie: AFL 1 | AFL 2 | AFL 3 | AFL 4 | AFL 5 | AFL 6 | AFL 7 | AFL 8 | AFL 9 | AFL 10
Reacties