“Hard work beats talent when talent doesn’t work hard.” Zo luidt een oude wijsheid in de NBA. Maar sommige talenten bereiken nooit hun volledige potentieel dankzij van blessures. Ze zijn daardoor niet in staat om zichzelf fysiek 100% te geven, moeten vaker dan normaal rust nemen en/of zien hun carrière vroeg eindigen. Sport Amerika dook de geschiedenis in op zoek naar de twaalf grootste talenten die last hadden van de vloek der blessures. Deel 1: Bill Walton en Andrew Toney.
Bill Walton
Als je een groep NBA-fans vraagt om de vijf beste centers aller tijden op te sommen, hoor je waarschijnlijk de namen: Russell, Chamberlain, Abdul-Jabbar, Olajuwon en O’Neal. Maar enkelen zullen zeggen: “En als eervolle vermelding: Bill Walton!” Het doet eer aan het talent van de ‘Big Red-Head’ maar tegelijkertijd geeft het een wrange bijsmaak. Walton zou in die top vijf moeten staan. Spijtig genoeg ontzegden vooral zwakke voeten hem een lange carrière.
Bill Walton was in het bezit van een speciale gave. Hij had een ongewoon groot speloverzicht voor een center en was daarnaast maar geïnteresseerd in één ding: winnen. Hij had een neus voor de open man en tot op de dag van vandaag wordt hij gezien als de beste ‘passing center’ ooit. En van het verdedigen wist ie ook alles af. Walton had dus alles om het te maken en aanvankelijk won hij ook wat er te winnen viel.
Hij speelde vier jaar onder legendarische coach John Wooden bij de UCLA Bruins. Daarmee won hij in 1971, 1972 en 1973 de NCAA titel. Hij werd daarbij telkens verkozen tot beste speler van de Final Four. Hij werd ook drie jaar op rij verkozen tot beste speler van het jaar. De Bruins bleven liefst 88 wedstrijden op rij ongeslagen, en Walton vervulde de rol van center.
Gezien zijn gigantische succes in college was het geen verrassing dat de Portland Trail Blazers Walton als eerste selecteerden in de 1974 NBA draft. Walton verkoos de NBA boven de toen nog bestaande ABA, ondanks dat zij hem een eigen team in Californië aanboden. Spijtig genoeg sloegen de blessures meteen toe. Walton brak in zijn eerste twee seizoenen zijn voet, been, neus en pols.
In het seizoen 1976-1977 was hij echter fit en leidde hij zijn Blazers in de eerste playoffs in de clubgeschiedenis recht naar de titel. Eerst werden de Lakers van Kareem met een droge ‘sweep’ naar huis gestuurd en in de Finals werden de Sixers van Julius Erving met 4-2 verslagen. Walton ontving de Finals MVP met gemiddeldes van negentien punten, negentien rebounds, vijf assists, bijna vier bloks en een schotpercentage van 55%.
Het volgende seizoen leken de Blazers opnieuw op weg naar de titel. Ze wonnen vijftig van hun eerste zestig wedstrijden. Maar toen brak Walton zijn voet. Hij kwam terug voor de playoffs maar blesseerde zich opnieuw in de tweede wedstrijd tegen de Supersonics. Walton werd wel verkozen tot MVP maar in de playoffs konden de Blazers geen potten meer breken.
Hij speelde het volgende seizoen niet, het jaar erna slechts veertien wedstrijden voor de Clippers en de twee daaropvolgende seizoenen geen enkele wedstrijd. Van 1982 tot 1985 vond hij steeds meer zijn oude vorm terug, hoewel hij nooit meer zó goed zou worden. Voor het seizoen 85/86 trok hij naar de Celtics, waar hij zijn laatste kunstjes toonde. Hij pakte de titel met misschien wel het beste team ooit en werd verkozen tot ‘Sixth Man of the Year’. Het jaar erop blesseerde hij zich echter opnieuw en speelde nauwelijks. Hij spendeerde het seizoen 87/88 op de ‘injury list’ en besloot, na een mislukte comeback, om er in 1990 een punt achter te zetten.
Walton is daarmee houder van een illuster record: meest gemiste wedstrijden. Hij zou later verklaren vaak aan zelfmoord gedacht te hebben door de vele pijn die hij moest doorstaan.
Andrew Toney
Bijnamen worden vaak gegeven omwille van het algemene beeld van een speler, soms omwille van een bepaalde eigenschap die eruit springt. Magic, Black Mamba, Big Fundamental… Er zijn maar weinig spelers die een bijnaam krijgen omwille van hun prestaties tegen één specifiek team. Andrew Toney is zo iemand. Zijn bijnaam is de ‘Boston Strangler’. Duidelijker kan haast niet. Toney was meer dan eens de beslissende factor in de hard bevochten wedstrijden tussen de Sixers en de Celtics in de eerste helft van de jaren ’80.
Het is 1982. In het Oosten zijn de Celtics en de Sixers elkaars grote concurrenten en twee spelen tegen elkaar in de Conference Finals. Het parket staat vol met topspelers: Bird, McHale, Parish, Archibald, Erving, Cheeks, Dawkins, Bobby Jones en…Andrew Toney. De Sixers nemen een 3-1 voorsprong, onder meer door 30 punten in Game 2 en 39 punten in Game 4 van Toney. De Celtics komen echter terug tot 3-3 en Toney lijkt afgeschreven met drie punten in Game 6. Maar opnieuw doet hij zijn bijnaam eer aan. Hij tekent voor 34 punten en zes assists in de beslissende wedstrijd. De Sixers verliezen dan wel de Finals met 4-2 tegen de Lakers, Toney was op zijn best. Hij was goed voor gemiddeld 26 punten, acht assists en een schotpercentage van 53%.
Een jaar later is het wel raak voor de Sixers. Met de komst van Moses Malone verpulveren ze de tegenstand op weg naar de Finals. De Bucks worden in de Conference Finals met 4-1 geklopt. Toney is goed voor gemiddeld 22 punten tegen Sidney Moncrief, door velen beschouwd als één van de beste verdedigers ooit. In de Finals krijgen de Lakers een ‘sweep’ om de oren en Toney tekent voor gemiddeld 22 punten en zes assists.
Spijtig genoeg doken al snel een reeks stressfracturen op in zijn voeten. In die tijd waren deze blessures moeilijk te behandelen. Toney speelde tussen 1985 en 1988 nog maar 87 wedstrijden, waarvan slechts zeventien als starter. De Boston Strangler moest na amper acht seizoenen de basketbalschoenen aan de haak hangen. Het laatste woord is hier aan Larry Bird: “Of ik hem herinner? Ja, ik herinner hem. Ik wou dat we hem niet waren tegengekomen. Hij was een ‘killer’. Hij was de beste die ik ooit zag in crunch time. We hadden niemand die hem kon stoppen. Niemand.”
Highlights uit de carrière van Bill Walton:
Foto’s: Getty Images / Google Images
Reacties