Begin deze week bereikte ons het vreselijke nieuws dat NBA-legende Moses Malone op amper 60-jarige leeftijd overleden was. De basketbalwereld is daarmee een pionier armer. Hoog tijd om de indrukwekkende carrière van Malone te overschouwen!
Pionier
Weinigen weten het, maar de eerste echte sterspeler die de rechtstreekse overstap van highschool naar het professionele basketball maakte, was niet Kevin Garnett of Kobe Bryant. Dat was Moses Malone. De big man koos in 1974 op amper 19-jarige leeftijd voor een vierjarig contract ter waarde van 565.000 dollar en sprong van zijn HS in Petersburg meteen richting de ABA, waar hij voor de Utah Stars tekende en zo de University of Maryland aan zich voorbij liet gaan. Dat kon omdat in de ABA geen draftrestricties golden, terwijl je pas in de NBA kon tekenen na vier jaar college.
Malone was een ‘instant success’. Hij was als rookie goed voor gemiddeld bijna negentien punten, ruim veertien rebounds en 1,5 blocks. Zijn bijnaam ‘The Chairman of Rebounds’ was al snel geboren en Malone mocht meteen meespelen in de ABA All-Star Game, naast onder andere Julius Erving en Artis Gilmore. Een jaar later gingen de Stars failliet en speelde Malone nog bij de Spirits of St. Louis.
Mister MVP
In de zomer van 1976 smolten de NBA en ABA samen tot één league. Met het oog hierop werden de vijf ABA-spelers die op dat moment geen college degree hadden in een draft gegooid. De New Orleans Jazz mochten als eerste kiezen als ze hun 1977 pick opgaven, wat ze deden, en kozen Malone. Toen de merger echter rond was, werden Malone en de vier andere spelers in een nieuwe draft gegooid, waarbij een deel van de ABA-spelers verdeeld werd onder NBA-teams. De Jazz kregen hun pick terug en Malone werd als vijfde gekozen door Portland.
Malone speelde echter geen enkele wedstrijd voor de Trail Blazers. Het team beschikte over Bill Walton (toen nog fit) en had als tweede in de ABA-draft de meer ervaren Maurice Lucas gekozen. Moses werd voor een first round pick naar Buffalo (later LA Clippers) gestuurd, waar Malone na twee wedstrijden voor twee first round picks naar Houston werd verhandeld.
BEST Moses Malone cards ever printed. If only the Braves didn’t Brave and surrender him after just two games … pic.twitter.com/D8NAUzMBNm
— Marc Stein (@ESPNSteinLine) 13 september 2015
Bij de Rockets onderscheidde Malone zich tegen toppers als Kareem Abdul-Jabbar, Artis Gilmore, Dave Cowens, Elvin Hayes, Jack Sikma en Wes Unseld. Hij leidde het team meteen naar de Eastern Conference Finals (Houston speelde toen in het Oosten), waar Philadelphia met 4-2 te sterk was. Een jaar later was hij voor het eerst een NBA All-Star en in 1979 won hij zijn eerste MVP award (overtuigend voor George Gervin), mede dankzij een career-high 37 rebounds in een game tegen de Jazz. Twee jaar bereikten de Rockets hun eerste NBA Finals (toen voor het eerst in het Westen). Ondanks 22 punten en zestien rebounds per game van Malone bleken de Boston Celtics met 4-2 te sterk.
Een jaar later noteerde Malone statistisch gezien zijn beste seizoen. Gemiddeld 31 punten, vijftien rebounds en een FG% van 52 leverden hem zijn tweede MVP award op, in een spannende strijd tegen Larry Bird. De Rockets wonnen echter slechts 46 wedstrijden en daarmee blijft Moses de laatste MVP van een team dat minder dan 50 zeges pakte. Na een exit in de eerste ronde van de play-offs tegen Seattle tekende Malone een zesjarig contract ter waarde van 13,2 miljoen dollar bij de Sixers.
“Fo Fo Fo”
De Sixers hadden net de NBA Finals verloren tegen de LA Lakers. Julius Erving was nog steeds een superster, maar zonder een dominante big man waren de Sixers geen partij voor Kareem. Nadat ook al de Finals van 1977 en 1980 verloren werden, vonden de Sixers het tijd om Darryl ‘Chocolate Thunder’ Dawkins te vervangen door een betere big man. Dat werd dus Moses Malone. Dat beide heren op enkele weken tijd van elkaar het leven laten, moet haast ‘het lot’ zijn.
De Sixers wonnen liefst 65 wedstrijden in het seizoen 1982-1983 en Malone won zijn derde MVP award, wederom voor Bird. Voor aanvang van de play-offs liet Moses er geen twijfel over bestaan wie de titel zou pakken. Toen hem gevraagd werd een voorspelling te geven, antwoordde hij met de legendarische woorden: “Fo Fo Fo”. Bedoelend: we gaan drie sweeps (4-0) noteren. Het werd uiteindelijk “Fo Fi Fo”, want in de Conference Finals pakten de Milwaukee Bucks toch één game. Malone kroonde zich tot Finals MVP met gemiddeld 26 punten en achttien rebounds, en dat tegen Kareem Abdul-Jabbar.
Offensieve rebounds
Na hun piek in 1983 ging het stilaan bergaf voor de Sixers. In 1986 namen ze afscheid van Malone, door hem te traden naar de Washington Bullets voor Jeff Ruland en Cliff Robinson. Malone bleef twee seizoenen in Washington en werd er telkens een All-Star. Daarna tekende de big man nog voor de Atlanta Hawks, Milwaukee Bucks, één seizoen in Philly en de San Antonio Spurs.
Op het einde van zijn carrière, in 1995, had Moses Malone 29.580 punten gescoord en 17.834 rebounds gepakt. Liefst 41% van al zijn rebounds waren offensieve rebounds, goed voor een totaal van 7.382. Dat zijn er 2.566 meer dan de nummer twee op de all-time lijst, Robert Parish. Malone leidde de NBA dan ook zeven seizoenen na elkaar in die statistiek. En toch lijkt Malone voor altijd onderschat te worden. Hij had niet echt post moves, geen jumper, was geen geweldige passer en bovenal: had absoluut geen charisma. Zijn meest bekende uitspraak (“Fo Fo Fo”) toonde ook meteen zijn probleem: Malone was nauwelijks mediageniek. En daarom zijn artikels als deze nodig om zijn grootsheid te eren. Het ga je goed, legende.
Foto: Twitter
Mooi stuk, Vin!
Comments are closed.