Voor diegene die wekelijks een gokje willen wagen op de wedstrijden in de NFL, hetzij via Sport Amerika’s Football Pool dan wel voor het echte geld, maar natuurlijk ook voor alle gewone NFL fanaten, de rubriek Met de Billen Bloot – een vooruitblik op de wedstrijden van het weekend. Een vooruitblik is natuurlijk niet compleet als er geen voorspelling voor de uitslag op volgt. Dus die geven we ook maar meteen weg. Doe er je voordeel mee, of niet. Sport Amerika staat natuurlijk niet garant voor de resultaten; Nostradamus is al even dood.
Kyle Williams, Billy Cundiff, Lee Evans en Sterling Moore. Deze 4 spelers beslisten de Conference Round. Niet Tom Brady en Rob Gronkowski, niet Ray Rice en Ray Lewis, niet Alex Smith en Patrick Willis, niet Ahmad Bradshaw en Jason Pierre-Paul. Niemand van de gevestigde orde van ‘grote spelers’ had een bepalende hand in de turn of events in beide Championship Games. Die rol was weggelegd voor 4 in meer of mindere mate tweederangs spelers. Zonder hun bijdrage waren beide wedstrijden heel anders verlopen. Zonder Williams, Cundiff, Evans en Moore kijken we zondag naar een hele andere Super Bowl.
Laten we beginnen bij het begin: Ravens @ Patriots. Bij een stand van 20-23 in het voordeel van New England is Baltimore wanhopig op zoek naar field goal position. Met een kleine minuut te spelen wordt dat doel bereikt en besluit Joe Flacco opeens ballen te tonen. In plaats van te kiezen voor de rushing game met Ray Rice, die eigenlijk de hele avond al door de Patriots defense wordt vermorzeld, of een simpele, korte slant route pass gaat Flacco diep op Lee Evans, voormalig supertalent en hedendaags derderangs receiver. De pass is goed, Evans’ route is spot-on en hij vangt de bal in de endzone. In de seconde na Evans’ ogenschijnlijk allesbeslissende touchdown catch ontvouwt zich iets ongelofelijks.
Direct na de vangbal van Evans is duidelijk zichtbaar dat Evans ontspant en de bal niet meer beschermt. Op zich niet heel vreemd, voor hem rest immers nog slechts het planten van zijn linkervoet en dan is de touchdown en daarmee ook de Super Bowl in de pocket. Maar Evans heeft niet door hoe dichtbij Patriots cornerback Sterling Moore hem op de hielen zit. Moore, undrafted rookie en voormalig practice squad-lid van de Raiders, had het de hele avond lastig in de man-to-man coverage die de Patriots opofferden voor de zwaar versterkte defensive line en de pogingen Ray Rice af te stoppen. Ook in dit specifieke play liep Moore achter de feiten aan en was hij te laat in de endzone om de vangbal van Evans te voorkomen. Moore moet in complete horror hebben toegezien hoe Evans de bal uit de lucht plukt en in veiligheid brengt, Evans’ linkervoet het enige dat Baltimore nog scheidt van de Super Bowl. Maar Moore ziet ook hoe Evans zijn dekking laat zakken in de spin om zijn eigen as en vanaf dat moment nemen de reflexen van Moore het over. Moore slaat op de bal, Evans verliest grip juist op het moment dat zijn linkervoet de grond raakt en de bal glipt plotseling uit zijn handen en op de grond. Geen touchdown.
Balen maar geen nood, zo denkt heel Baltimore; field goal position is immers veilig gesteld. Dan maar verlenging. Met 15 seconden op de klok staken de Ravens dan ook hun pogingen de beslissende touchdown te scoren en leggen het lot van hun seizoen in de benen van Billy Cundiff. Cundiff is bepaald geen David Akers maar een 32 yard field goal moet toch geen probleem zijn. Enfin, de bal ligt klaar, Cundiff neemt zijn aanloop en trapt. De bal zwenkt direct naar links, gaat ver naast en het seizoen van Baltimore ligt in stukken. Het is een ongelofelijk pijnlijk einde van een wedstrijd die een minuut eerder binnen leek. Een touchdown pass die uit de handen wordt geslagen terwijl de voet de grond al kust en een korte field goal attempt die hopeloos naast vliegt. What are the odds?
Een field goal attempt bracht ook de beslissing in Candlestick Park, maar deze keer werd die wél binnen de palen getrapt, door Lawrence Tynes. Kyle Williams, de punt returner van de 49ers, stand-in voor de geblesseerde Ted Ginn, speelde daar een cruciale rol bij. In het 3e kwart had Williams al een punt om zeep geholpen en hoewel dat toen zonder serieuze gevolgen bleef was hij in overtime minder gelukkig. Williams dompelde San Francisco in diepe rouw met een fumble op zijn eigen 20-yard line. Voorafgaand aan de beslissende fumble van Williams mocht iedereen genieten van het defensieve schouwspel tussen de 49ers en de Giants. Eli Manning en zeker Alex Smith werden grotendeels geneutraliseerd door beide defensive units . De 49er offense leunde onevenredig zwaar op Frank Gore en Vernon Davis en QB Smith wist pas diep in het 4e kwart voor het eerst één van zijn wide receivers (Crabtree) te bereiken voor een catch. De Giants konden vertrouwen op Victor Cruz, de revelatie van dit seizoen. Klein van stuk en lichtvoetig lijkt Cruz in veel opzichten op zijn collega inside receiver Wes Welker van de Patriots. Cruz heeft van Welker in elk geval het vermogen afgekeken beslissende first downs af te dwingen en regelmatig een cruciale touchdown binnen te lopen. Een spectaculaire catch voor een touchdown door Mario Manningham en het wonder Vernon Davis aan 49ers-zijde maakte van deze ‘Battle of the Defenses’ een, in aanvallend opzicht, nog enigszins aanschouwbaar optreden.
San Francisco’s seizoen las als een jongensboek en een plek in de Super Bowl had een onvergetelijk einde kunnen betekenen maar de vleugellame 49er offense stond die droom in de weg. Ondanks alle pech aan de zijde van San Francisco was de overwinning van de Giants een terechte. De Giants waren aanvallend veelzijdiger en verdedigend minimaal gelijkwaardig en dan verdien je de Super Bowl.
De score van vorige week: 1-1. Totaalscore: 102-53.
SUPER BOWL XLVI – New York Giants – New England Patriots – Lucas Oil Stadium – Indianapolis
Het is nog maar 4 jaar geleden dat de Giants de destijds ongeslagen Patriots de grootste deksel aller tijden op de neus sloegen. Voor Tom Brady en Bill Belichick is nu the hour of revenge gekomen, in the house that Peyton built notabene. Dit is zo’n beetje het narrative dat de Amerikaanse media ons NFL liefhebbers wil meegeven. Alsof de Super Bowl extra lading nodig heeft om interessant te zijn. Dat is natuurlijk onzin en hetzelfde geldt voor dat ‘revenge-verhaal’. De Patriots werden 4 jaar geleden in de allerlaatste en meest belangrijke wedstrijd van het seizoen beroofd van de grootste prestatie denkbaar: een perfect seizoen. Wat de Patriots ook doen zondag, ook al vernietigen ze de Giants op eenzelfde wijze als ze met de Denver Broncos deden, ze zullen nooit, nooit wraak kunnen nemen voor de meest pijnlijke roofoverval ooit; die van Eli Manning en de New York Giants van 2007. Dat gezegd hebbende; het is wel een juicy treffen tussen de Giants en dan druk ik me nog voorzichtig uit.
De Giants zijn zo’n beetje de meest onwaarschijnlijke Super Bowl deelnemer van de laatste 10 jaar. Het reguliere seizoen van New York was tot op driekwart van het seizoen van een diep teleurstellend niveau. De Giants konden het excuus van de vele blessures aandragen maar zelfs dat was geen verklaring voor waarom New York de ene week een topteam kon wegspelen om de week daarna af te gaan als een gieter tegen één van de diverse dramateams in de NFL. New York leek met Dallas in een strijd op leven en dood verwikkeld om wie er toch vooral niet in de playoffs hoefde te spelen. Die strijd nam zulke groteske vormen aan dat het gevallen dream team uit Philadelphia zelfs nog mee ging doen om plaatsing voor de postseason. Uiteindelijk bedachten de Giants zich net op tijd, tot grote opluchting van de lichtelijk opvliegende head coach Tom Coughlin, en werd er twee keer knap afgerekend met de Cowboys. De Giants gingen naar de playoffs en de rest is, zoals men zegt, geschiedenis. Achtereenvolgens de Falcons, Packers en 49ers werden aan de zegekar gebonden. Een formidabele prestatie die op geen enkele mogelijke manier onderschat kan of mag worden. New York versloeg het onaantastbaar geachte Green Bay op Lambeau Field en de fantastische en meeslepende 49ers in Candlestick Park, ver van het huis van de Giants in New Meadowlands, New Jersey. Daarmee komt deelname aan de Super Bowl de Giants volledig toe.
New England’s weg naar de Super Bowl was, eerlijk is eerlijk, een stuk minder meeslepend en lang als die van de Giants. Omdat de Patriots home field advantage hadden afgedwongen in een typisch regular season voor New England (stabiel, overtuigend, winnend) waren er slechts 2 hordes te nemen. De eerste horde kwam uit Denver en was vanaf minuut 1 zwaar ‘overmatched’. ‘Arme Tim Tebow, arme Denver defense’ vat het treffen in de divisional round tussen de zwakke Broncos en de superieure Patriots perfect samen. In de conference round stuitten de Patriots op de Baltimore Ravens en, zoals hiervoor beschreven, was dat nogal kantje boord voor New England. Het had dan ook niet veel gescheeld of de Ravens waren de tegenstander van de Giants geweest.
Het traject van de Giants naar de Super Bowl toe doet vermoeden dat het momentum aan de zijde van New York is. Niet alleen toonde Eli Manning 3 wedstrijden op een rij aan dat hij toch wel angstaanjagend dichtbij het niveau van Tom Brady kan komen, ook de Giants defense stonden hun mannetje en deden niet onder voor de beste defensie in de NFL, die van San Francisco. Dat is ook exact wat de Giants voor hebben op de Patriots: een verdediging die zich kan meten met de beste van de NFL. Van New England’s unit kan dat, ondanks de heroïsche Vince Wilfork, niet gezegd worden. Het defensieve talent is bij New England simpelweg minder talrijk dan bij New York. Gelukkig voor de Patriots beschikken zij over 2 elementen die dit mogelijk beslissende Giants-voordeel kunnen neutraliseren: Bill Belichick en Tom Brady.
Belichick is defensieve coach van origine en een zeer originele geest van geboorte en kan het het maximale uit zijn spelers halen, ook al zijn die niet overmatig getalenteerd. Dat bewees Belichick nog eens in de wedstrijden tegen Denver en Baltimore. Tegen de Broncos slaagden de Patriots waar de befaamde Steeler defense faalde: het onmogelijk maken van ‘Tebow on the run’, het neutraliseren van de exotische option offense onder diezelfde Tebow en het voorkomen van de diepe bomb die Pittsburgh de kop had gekost. Tegen Baltimore gaf New England een demonstratie weg aan de gehele NFL betreffende het vraagstuk Ray Rice. Rice was onzichtbaar en dat was de verdienste van de front-seven van New England, Vince Wilfork in het bijzonder. Wilfork en zijn bende schakelden niet alleen Rice uit want ook Joe Flacco werd continu zwaar onder druk gezet. Dat was noodzakelijk om de diepe bal op de gevaarlijke receivers van de Ravens eruit te halen en te voorkomen dat de neutralisatie van de Ravens running game ten koste ging van het tegengaan van vernietigende big plays. Dat zal tegen de Giants zo mogelijk nog belangrijker zijn. Eli Manning’s receivers (Manningham, Nicks en Cruz) zijn levensgevaarlijk en tegen de zwaar onderbemande Patriots secondary een aerial bombardment waiting to happen. Aan Wilfork, Shaun Ellis, Mark Anderson, Brandon Spikes en Jerod Mayo de taak om te voorkomen dat de uitmuntende Patriots safety Patrick Chung niet verdrinkt in het moeras van incompetentie van zijn collega defensive backs.
Tenslotte Tom Brady. Over zijn grandioze carrière is al genoeg gezegd en geschreven en ook zijn smaak voor vrouwen staat hier verder niet ter discussie. In tegendeel. Tom Brady is gewoon de beste quarterback in de NFL. Zelfs wanneer hij zeer matig speelt, zoals tegen Baltimore, dan nog is hij in staat New England minimaal 20 punten te laten scoren tegen een defensie die bepaald niet de minste in de league is. Brady heeft kortom de sleutel naar Super Bowl-winst in zijn handen. Hij kan iedere defensie aan, ook die van de Giants. Zeker in de huidige aanvalsopzet van New England, waarbij gerekend wordt op yards after the catch om het verschil te maken en Brady dus snel en kort kan passen op Wes Welker, Rob Gronkowski of Aaron Hernandez, doet die stelling opgeld. De bal is simpelweg te snel weg uit de handen van Brady om defensies een serieuze kans te geven hem het leven zuur te maken. Als Brady op zijn topniveau presteert, zijn offensive line hem net voldoende tijd geeft (een seconde of 2 is all that’s needed) om de juiste pass te versturen, Gronkowski fit genoeg is om een paar ballen te vangen en Belichick er met zijn defensie in slaagt Eli Manning en de Giants aan het twijfelen te brengen dan is de Super Bowl New England’s to lose. Dat zijn 4 serieuze ‘if’s’ en die doen recht aan de formidabele New York Giants, die echt, heus, serieus ook zomaar de Super Bowl kunnen winnen. Conclusie: de wedstrijd van zondag ligt wagenwijd open, allebei de teams hebben een goede kans om te winnen en ik steek voor niemand mijn hand in het vuur maar als ik dan toch moet kiezen dan doe ik dat met mijn hart: Patriots over Giants: 34-31.
Reacties