Soms bestraffend en genadeloos. De andere keer complimenteus en vleiend. In ieder geval altijd duidelijk en beargumenteerd. De acties en prestaties van de Amerikaanse sporters, coaches of sportploegen worden getoetst middels De Meetlat van Meester Meijer. Durven ze met hun rapportcijfer naar hun moeder?
NHL Winter Classic – 9
‘’He, ik heb kaartjes voor een wedstrijd. Ga je mee, lief?” Als man is ’t slim om bepaalde details niet te vermelden als je je vrouw of vriendin mee wilt krijgen, zoals naar de Winter Classic van afgelopen woensdag. Ontbrakken na de jaarwisseling is één; ontberingen doorstaan in de vrieskou tijdens een potje onoverdekt ijshockey is hele andere koek. Dat vereist een uitgekristalliseerde tactiek.
In Arnhem hebben ze een stadion met een dak erop, doet de ploeg mee om de landstitel en nog krijgen ze de stoelen niet gevuld. In Ann Arbor, Michigan zat The Big House, dat klinkt als een slachthuis, mudjevol (of staat mutsjevol beter in deze?).
Meer dan 105.000 bezoekers kwamen naar het omgebouwde footballstadion, waar de Toronto Maple Leafs speelden tegen de Detroit Red Wings. Het kwik was gedaald tot een temperatuur waarbij ijsberen thuis waren gebleven.
Sneeuw, kou, minder goed hockey maar wel heel veel spanning maakten van deze Winter Classic een succes. ‘’Dit was een fantastische dag”, jubelde NHL-commissioner Gary Bettman. Oh ja, de Leafs wonnen. Shootoutgoal. Bijzaak.
Blessurespook van de Lakers – 8
Ik zie de man op het vliegveld van Newark nog staan. Wij, toeristen, staan in de rij om in te checken. Hij, de man die verantwoordelijk is voor de orde en netheid van de rij, dirigeert iedereen met een strak gezicht. Geen lachje kan er vanaf. Overijverig naar mijn bescheiden mening, maar dit blijkt de Amerikaanse manier te zijn. Je neemt je werk serieus. Punt uit.
In seizoen 2013-2014 wemelt het opnieuw van de blessures en nu is er niet eens sprake van een in elkaar gepropt programma vanwege een lock-out. In de stad van de engelen is het blessurespookje het hardst aan het werk. Met dezelfde betrokkenheid als de luchthavenmedewerker is hij aan de slag gegaan bij de Los Angeles Lakers.
Je zou bijna medelijden krijgen met Mike D’Antoni. De waslijst is nagenoeg langer dan het aantal ‘W’s van de Brooklyn Nets. Kobe Bryant, Steve Nash, Steve Blake, Jordan Farmar en Xavier Henry zitten in de lappenmand. Dan is het inderdaad verstandig om je meest betrouwbare speler te verhandelen voor een draak uit Cleveland. Van spookje naar sprookje. Zucht.
Dallas Cowboys – 4
Zonder enige twijfel gaat de Bittere Pil Award 2013 naar de Dallas Cowboys. Daar zijn de Texanen de laatste vier seizoenen wel aan gewend geraakt. Het zingen van ‘So close, no matter how far’ van Metallica moet onderhand een traditie zijn in de kleedkamer, waarbij het Alfa-mannetje Dez Bryant ongezien een traantje moet wegvegen.
Maar er is een zondebok in de persoon van Kyle Orton. De vervanger van de geblesseerde Tony Romo gooide de bal met nog 1.49 te gaan in het laatste kwart in de verkeerde handen. Weg bal, weg voorsprong. Dag play-offs. ‘Kyle, bedankt’ zal zeer zeker niet gezongen zijn in de Cowboys’ lockerroom.
Ach, leedvermaak is ook vermaak. Maar zoals ze optimistisch bij de Cowboys: ”Gelukkig, hebben we de cheerleaders nog.”
Foto’s: Getty Images
Reacties