COLUMN: Menno Buch kan zo bij Hernandez langs

Door

20 Years Since The Rodney King Verdict Sparked Infamous L.A. RiotsIk kan veel clichés uit mijn mouw schudden. Zoals fouten waarvan het heel menselijk is om ze te maken. Of een ezel die zich niet twee maal aan dezelfde steen stoot. Ok, die laatste is een slecht voorbeeld. Als je besluit iemand neer te schieten zijn er in de aanloop nogal wat momenten waarop je kan beslissen een andere richting in te slaan. Iedereen weet wel waar hij of zij in zijn woonplaats, mits een beetje een grote stad, illegaal aan een wapen en drugs kan komen. Ik zou, naar aanleiding van diverse films die ik in mijn leven zag, het wapennummer wegvijlen en er voor zorgen dat mijn vingerafdrukken niet op het wapen kwamen te staan. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Toen afgelopen week het nieuws naar buiten kwam dat de politie in een geheime huurwoning van Hernandez dozen vol munitie voor verschillende soorten wapens had gevonden, en tot overmaat van ramp de kleren die Hernandez aan had op de nacht van de moord schudde ik mijn hoofd. Dat had ik zelf heel anders gedaan. Ik had die kleren toch tenminste, als een soort van Dexter, in een vuilniszak op de bodem van een meer doen belanden. Ik kan een A4’tje vol kunnen typen met alle zaken die Aaron Hernandez niet had moeten doen. Het vermoorden van een vriend staat daarbij trouwens bovenaan. Maar aangezien dat niet meer te voorkomen was, had ik nog wel wat maatregelen getroffen in eenzelfde situatie.

Ik heb nog nooit iemand vermoord, of de drang daartoe gehad, dus het is heel erg moeilijk om te beoordelen wat er in het niet bijster snuggere hoofd van Hernandez is omgegaan de laatste jaren. Wel keek ik de laatste maanden naar ‘Buch in de bajes’ en moest aan één van de weinige goede programma’s van een commerciële omroep terugdenken bij het lezen van al het nieuws over Hernandez. Regelmatig vraagt de reporter namelijk aan de gasten in het huis van bewaring hoe het toch zover heeft kunnen komen. Waar de beslissing om het criminele pad op te gaan is gemaakt. Wat mij daarbij elke keer weer treft zijn de veelal emotieloze en apathische reacties van de ondervraagden. Het is bij allen een doodnormaal onderdeel van hun leven. Drugs, moord, geweld en hun eigen leven hebben zich opgesloten in een onbreekbare kubus. De eerste die er toch uit weet te breken moet ik nog zien in het programma van Menno Buch.

Hernandez zou zo mee kunnen doen in één van de reportages uit het eerdergenoemde televisieprogramma. Zowel bij zijn arrestatie als zijn voorgeleiding is hij uiterlijk de rust zelve. Er zijn geen tekenen van berouw of een woord van spijt. Logisch ook, want de ex-Patriot ontkent het ten laste gelegde feit van moord. Het is een probleem dat veel mensen, inclusief ondergetekende, kennen. Het onder ogen komen van je zonden en fouten. Daarom stoten wij ons vaak ook nog regelmatig aan dezelfde steen, en komt een ezel in de pikorde boven de mens te staan. Spreekwoordelijk natuurlijk. Want daar zijn we te trots voor. Het heeft er altijd al ingezeten bij Hernandez. En omdat het leven loopt zoals het loopt is Odin Lloyd geen onderdeel meer van deze wereld en moet iemand anders daarvoor boeten. En als iemand Hernandez ooit de vraag stelt of hét, het nu allemaal waard was zal hij waarschijnlijk zijn schouders ophalen en net zo apathisch reageren als zijn lotgenoten.

Foto: Getty Images

Ook leuk om te lezen