ING: David Price; de borstkloppende gorilla

Op deze plek bespreken Ingmar Meijer en Eva Gerritse wekelijks op nonchalante wijze de gebeurtenissen in de Amerikaanse sportwereld. Wat was opvallend, interessant, geinig of juist bloedserieus? ING houdt je op de hoogte.

Hoi Eva,

De play-offs in de MLB zijn in volle gang, de vijfde competitieronde van de NFL zit er alweer op en ik heb basketball gezien. Een glimp van de Thunder in Turkije en gisteren een paar minuten van heel veel onbekenden in een Sixers-tenue die in Bilbao aan het ballen waren. Waarschijnlijk kan jij het NBA-seizoen al ruiken als de aroma van een goede cappuccino. Of niet?

Om dan ook maar met de kunst van de bal door het netje te gooien te beginnen: hij is terug! Hij heeft echt op een court gestaan, gespeeld, punten gemaakt, ouderwets gepointguard, niet om z’n moeder geroepen en dat na slechts zeventien maanden van blessureleed. Of moet ik in dat laatste geval zeggen: het zekere voor het absolute zekere genomen. Hij is natuurlijk Derrick Rose; de man die de Bulls weer bij de hand moet nemen. Op Facebook verklaarde hij dat het goed voelde, normaal zelfs, om terug te zijn op het parket. Een Heat-fan reageerde zonder cynisme met ‘welcome back’. Ging jouw basketball-hart ook sneller kloppen door deze terugkeer? Zijn de Bulls daarmee ook direct weer een titelkandidaat?

——

Hee Ing,

Wat heerlijk dat er weer gebasketballd wordt. Okee, het is ‘maar’ preseason, maar ik word er toch blij van. Dat word ik ook van Derrick Rose trouwens. Kijk dit filmpje even. Een groot basketballtalent is terug. Dat moet iedere liefhebber een goed gevoel geven.

[youtube http://youtu.be/uNScJsrob2Y]

Genieten toch? Mooi om te zien is ook dat Rose zijn drive om te winnen niet is verloren in al die maanden dat hij thuis op de bank zat. Tot volle tevreden overigens ook van coach Thibodeau.

Thibodeau said he knew DRose was back when he got mad when Thibodeau took him out in the 3rd quarter.

— K.C. Johnson (@KCJHoop) October 6, 2013

Het gaat me een beetje ver om de Bulls nu direct titelkandidaat te noemen, maar een interessante tegenstrever van Miami zijn ze zeker. En hoe mooi is het dat we die strijd gelijk in het openingsduel van het nieuwe seizoen voorgeschoteld krijgen? Nog drie weken!

——

Laten we dan nu over baseball praten. In de National League gaan de Pirates en Cardinals op naar een vijfde wedstrijd en de Dodgers zijn al door. Zelf zou ik ingezet hebben op de Cardinals en Braves. Gewoon omdat ik deze teams degelijker en meer solide vind, maar dat zegt dus niks in deze do or die wedstrijden. In de league met een DH zijn de A’s weer net zo taai en stug als vorig jaar. Hopelijk weten ze de Tigers nu wel te verslaan, terwijl de Red Sox een 2-1 voorsprong hebben genomen op de Rays.

Ik ga het eerlijk opbiechten; ik had er niet zoveel fiducie in. Ik heb Joe Maddon heel hoog zitten als manager. Dito voor hun pitching. Daarnaast is Tampa Bay de Angstgegner van Boston; om het even in goed Nederlands te zeggen. Blijkbaar heb ik de kracht van de John Farrell’s Bostonians onderschat, want de AL wild card-winnaar heeft – tot nu toe – geen kont in te brengen.

Dat frustreert. Dat frustreert heel erg. Vraag maar aan David Price die zich zaterdag na de 7-4 nederlaag niet meer in kon houden en op Twitter los ging tegen alles en iedereen. Als een gorilla klopte hij zich op de borst op het microblog, sneerde richting criticasters en bleek ook nog ‘ns een kleine fittie te hebben met David Ortiz. Big Papi sloeg twee homers tegen de pitcher en bleef in de ogen van David de Werper bij zijn tweede klap te lang staan. Huilie huilie van een slechte verliezer? Denk jij dat de Rays nog een giga-stunt kunnen bewerkstelligen?

——
David Price is een slecht verliezer, maar gelukkig voor hem leven de Rays nog. De Red Sox fanboys in onze MLB redactie hadden Game 4 al bijna uit de agenda gestreept, maar dat was te vroeg gejuicht. En wat zijn ze clutch hè, die Rays? Eliminatie wedstrijden zijn helemaal hun ding. Als het er écht om gaat gewoon winnen met een walk-off homerun. Ik denk overigens dat het nu wel klaar is met die Houdini-ontsnappingen van Tampa Bay. In mijn glazen bol trekken de Red Sox vannacht in Game 4 aan het langste eind.

De LA Dodgers hebben inmiddels de Championship Series bereikt. En daar was Brian Wilson erg gelukkig mee. Over gorilla’s gesproken…

——

Defense domineerde de NFL. Het wemelde van de interceptions of sacks, zo lag Tom Brady al tweemaal op z’n achterste tegen de Cincinnati Bengals voordat de wedstrijd goed en wel begonnen was. Of daarmee de toon gezet was van een avondje slechte offense van de Pats weet ik niet, maar de gasten uit New England konden geen deuk in een pakje boter krijgen en na 52 wedstrijden kwam er ook een einde aan Brady’s prestatie van wedstrijden met minstens één touchdownpass. Collega Matt Schaub pakte juist een record. Vier games op rij gooide hij een bal die onderschept werd en die daarna meteen goed was voor zes punten.

Het mooiste stukje defense was het onbedoelde tikkie terug Jaap van de Tennessee Titans. Daardoor kwamen de Kansas City Chiefs mooi op voorsprong. FC Knudde eat your heart out. Dat maakt sport ook zo mooi. Toch?

Alleen de Broncos en de Cowboys begrepen geen snars van verdedigen. In een waar puntenslugfest zegevierde Denver mede dankzij een interceptie laat in het vierde kwart. Peyton Manning wist de aanval zover te krijgen dat een field goal zorgde voor de 51-48 (!!!!) eindstand. Wat spreekt jou meer aan zo’n open huis of een verdediging die geen muis doorlaat?

Spreek je over een week weer.

Adios amiga.

——

De Kansas City Chiefs hebben de gunfactor. Onze eigen NFL leermeester Lennart schreef er vorige week al een column over. Het was de eerste turnover van het seizoen voor de Titans, dus dat werd ook wel eens tijd. De reacties van de Titans fans op het moment sumprême waren overigens minstens zo grappig.

Ciao! Tot de volgende sportweek!