Vorige week stond de klassieker van de NBA op het programma. Veel mooiere affiches dan Celtics versus Lakers zijn er immers niet. Of moet ik inmiddels zeggen, die waren er niet?
Maar liefst twaalf NBA Finals speelden de eeuwige rivalen uit Boston en LA tegen elkaar. De jaren ‘80 vormden met hoofdrolspelers Larry Bird en Magic Johnson een hoogtepunt van de rivaliteit. De storm ging daarna wat liggen, maar laaide in 2008 weer op en twee jaar later stonden de aartsvijanden voor het laatst tegenover elkaar in de grote finale.
Elke sportcompetitie heeft zo’n klassieker nodig. De rivaliteit zorgt voor duels met een magisch soort spanning, waar alle liefhebbers naar uitkijken. Maar hoe graag we ook zouden willen, de spanning rondom Celtics – Lakers is niet meer wat die geweest is, nu beide teams onderaan de ranglijst van hun Conference bungelen.
Het publiek in Staples Center deed heus wel z’n best, maar de vurige strijd is voelbaar veranderd in een waakvlammetje. En “Beat L.A.!” zingen in de richting van een team dat zo’n beetje meer geblesseerde dan fitte spelers heeft, klinkt ook al niet hetzelfde.
De Lakers wonnen dit keer de Klassieker in eigen huis. Maar een spannend epos met grote stadshelden in de hoofdrol was het niet. Onbekenden Bazemore en Brooks, die pas de dag ervoor waren opgepikt bij de Warriors, zorgden voor de punten. Het was een klassieker om weemoedig van te worden.
Aanstaande zondag is Feyenoord – Ajax. Ik ga er extra van genieten, want je weet nooit hoe lang het nog duurt.
Deze column was eerder te lezen in Sport Amerika Magazine.
Foto: Getty Images
Reacties