NBA Analyse: Waarom Indiana een titelkandidaat is

De NBA is nu ruim een maand weer onderweg. En de grootste verrassing van het nieuwe seizoen is de Eastern Conference als geheel, met Indiana als meest prominente groeiparel. In ‘intra Conference match-ups‘ – wedstrijden tussen teams uit het Oosten tegen ploegen uit het Westen, of andersom, zo u wilt – zijn de voorheen zwakkere broeders uit de Eastern Conference na 83 van dit soort duels zelfs licht in het voordeel: 42-41. Ter vergelijking, vorig seizoen domineerde de Western Conference deze onderlinge strijd nog met een 263-187 record (.584).

De wederopstanding van de Eastern Conference kent vele bijdragers: teams als de Detroit Pistons, Boston Celtics en Charlotte Hornets doen het allen aanzienlijk beter dan verwacht. Maar of dit serieuze play-offteams zijn is nog maar de vraag. Eén van deze drie ploegen titelkansen toeschrijven kan in ieder geval niet. Dat is het verwarren van competentie met dominantie

Rond de Indiana Pacers heerst deze twijfel niet. Daarvoor is hun seizoenstart (11-5) te imposant geweest. Daarnaast zijn we nog geen twee jaar verwijderd van een periode waarin er door de topteams in de NBA ieder jaar, rond het aanbreken van play-offtijd, rekening gehouden moest worden met de Pacers. Toegegeven, vele sleutelspelers voor Indiana uit die tijd zijn inmiddels naar een andere club vertrokken (David West) of lijken het edele spel der basketball te zijn verleerd (Lance Stephenson, Roy Hibbert). Maar de Pacers anno 2015 leunen nog altijd op dezelfde coach, Frank Vogel, en dezelfde sterspeler, in de persoon van Paul George.

Gelukkig zijn er verder weinig gelijkenissen te vinden tussen de hedendaagse versie van de Pacers en het Indiana dat de Miami Heatles van LeBron en consorten zoveel moeilijkheden bezorgde in meerdere zwaarbevochten play-offseries. Nee, van de ground and pound speelstijl die zo kenmerkend was bij de Pacers tussen 2011 en 2014 is dit seizoen in Indianapolis geen spoor meer te vinden. De Indiana Pacers van 2015/2016 zijn, in tegenstelling tot de succesteams van die vorige periode, daadwerkelijk leuk om naar te kijken als liefhebber van mooi uitgevoerd basketball.

PG13 is terug, en beter dan ooit
De terugkeer van Paul George is hier natuurlijk van cruciaal belang bij. Een jaar nadat hij op afschuwelijke wijze zijn been brak, tijdens het trainingskamp van Team USA, is George weer helemaal terug. Sterker nog, deze Paul George, in de vorm waarin hij nu al een maand verkeert, is de beste versie die men ooit van hem gekend heeft.

Paul George’s shot chart on the season now. 45.8 FG%, 45.7 3P% and 59.7 TS% on his 30.7 usage rate. Whew. pic.twitter.com/jL9eLlfj01

— Michael Gallagher (@MikeSGallagher) 25 november 2015

Een goede illustratie bij deze imposante shot chart die George tot nu toe heeft voortgebracht is het clipje met highlights van één van zijn meest recente optredens, in de gewonnen thuiswedstrijd van afgelopen vrijdag tegen de Chicago Bulls (104-92), waar George met een ondertussen “gemiddeld” aandoende 33 punten en 8 rebounds (gemiddeldes George in 2015/2016: 27 punten, 8 rebounds en 4.5 assists per wedstrijd) de Pacers met ogenschijnlijk speels gemak langs hun Conference-concurrent leidde:

De andere bron van continuïteit bij de Pacers, hoofdcoach Frank Vogel, is van grote waarde geweest bij de herrijzenis van Paul George. Want het was Vogel, in samenspraak met levende NBA-legende/teampresident Larry Bird, die ertoe besloot om George voortaan primair als stretch four te gaan inzetten. Paul George, van oudsher uitsluitend spelend als small forward, zag de positieverandering zelf voorafgaand aan het seizoen nog niet zo zitten.

Pacers’ Paul George: “I don’t know if I’m cut out for a four spot.” http://t.co/NNdYZIMZV2 pic.twitter.com/jLx1fW1MHb — SI NBA (@si_nba) 5 oktober 2015

Nu, zestien reguliere NBA-wedstrijden verder, blijkt het de best mogelijke beslissing voor George’s ontwikkeling te zijn geweest. Ware het niet voor een zekere wervelstorm van driepunters, ankle breakers en WTF-scores genaamd Steph Curry, dan zou PG13 weleens de topkandidaat voor de MVP award geweest kunnen zijn na één maand NBA-basketball.

CJ Miles: topschutter én stille kracht
Miles is misschien wel de hottest shooter van het NBA-seizoen tot dusver. Want in tegenstelling tot vele andere topschutters in de NBA weten de directe tegenstanders van Miles dat hij driepunters wil schieten. Dat is wat hij doet, al ruim tien NBA-seizoenen lang. Miles heeft geen goede dribbeldrive, niet het atletisch vermogen of een gepolijste post game om tot alternatieve scores te komen, naast het driepuntschot. Dat maakt het des te indrukwekkend dat de leftie ruim drie driepunters per wedstrijd raakschiet tegen een torenhoog percentage van 45%.

Maar wat Miles nog belangrijker maakt, is zijn wisselwerking met George op verdedigend vlak. Wanneer Miles en George samen op het veld staan, respectievelijk als small forward en stretch power forward, is het de kleinere Miles (1.98m) die mandekking verleent aan de power forward van de tegenstander. Dit zorgt ervoor dat sterspeler George (2.06m) wel de lusten – miss-matches tegenover tragere, grotere verdedigers; meer spacing door de aanwezigheid van een vierde driepuntschutter in de aanval – en niet zozeer de (defensieve) lasten ondervindt van zijn nieuwe functie als stretch four.

Dat deze rolverdeling werkt, blijkt wel uit de advanced stats rond de Pacers. Indiana’s speeltempo (pace) is ten opzichte van vorig seizoen aanzienlijk opgeschroefd: van 95.5 maal balbezit per wedstrijd (19e onder alle NBA-teams) in 2014-2015 naar maar liefst 99.5 (11e) in het huidige seizoen. Het viertal keren meer balbezit per wedstrijd heeft de Pacers’ verdediging opvallend genoeg niet doen achteruitgaan: vorig seizoen had Indiana een Defensive Rating van 100.9 (8e onder alle NBA-teams), in 2015-2016 staat deze Defensive Rating van de Pacers tot dusver op 95.4 toegestane punten/100x balbezit (3e). Oftewel, het tempo van de Pacers is aanzienlijk versneld, maar de teamverdediging heeft hier niet onder geleden, en is zelfs sterker geworden dit jaar.

Een gebalanceerde starting five
De overige drie basisplaatsen in de startende vijf van Indiana worden bezet door gespecialiseerde spelers. George Hill is de spelverdeler, Monta Ellis fungeert als shooting guard en Ian Mahinmi, de enige echte big in deze line-up, start als center. Het is vrij opvallend dat zowel de ‘1’- als de ‘5’-positie door primair defensief ingestelde spelers worden bekleed. Hill is ook in zijn zevende NBA-seizoen weer één van de best verdedigende point guards van de gehele competitie. Maar het is de andere startende guard van de Pacers, de van Dallas overgekomen Ellis, wiens verdedigende spel het meeste opvalt bij de video-analyse van dit team.

De huidige Monta Ellis lijkt vrijwel geheel niet meer op de piepjonge, bovenmatig getalenteerde maar o zo rücksichtsloze liefhebber van hero ball uit het verleden, bij het toen nog obscure Golden State. Ellis neemt bij Indiana nog maar 2.6 driepuntpogingen per wedstrijd, zo’n anderhalve poging minder dan zijn gemiddeldes in de afgelopen seizoenen bij Milwaukee en Dallas. Een verstandige beslissing voor een speler die in de voorbije tien NBA-seizoenen krap 32% van zijn drietjes raakschoot. Nu heeft Ellis het zwaartepunt van zijn spel weer verlegd tot de twee facetten die hij het beste beheerst: drives richting basket en mid-range jumpers.

The answer – if you like this play more here: https://t.co/Iv7bsq06dF if you don’t, you’re normal. pic.twitter.com/oqpsIsn7iD

— Kirk Goldsberry (@kirkgoldsberry) 7 november 2015

Aangezien de startende vijf van Indiana maar liefst drie spelers (Hill, Ellis en George) die bovengemiddeld snel zijn en beschikken over het vermogen de basket aan te vallen vanuit drives, kan de centerpositie worden ingevuld door een speler als Mahinmi. De Franse center voegt aanvallenderwijs eigenlijk niets toe. Ja, hij pakt offensieve rebounds en kan lobjes met dunks afronden als hij volledig vrijgelaten wordt. Maar vanuit één-op-één-situaties scoren is een blok graniet als Mahinmi niet gegeven. Maar zolang drie van de vier perimeterspelers bereid zijn met enige constantheid de ring, opdat de verdediging van de tegenstander zich niet volledig kan richten op het wegnemen van open driepuntpogingen, kunnen de Pacers ‘wegkomen’ met Mahinmi als center.

De aanwezigheid van Mahinmi op het verdedigende uiteinde is daarentegen altijd een welkome versterking. Wanneer de Fransman op het veld staat, is de teamverdediging van absolute topkwaliteit. In de 24 minuten die Mahinmi gemiddeld speelt heeft Indiana een angstaanjagend goede Defensive Rating van 92,2. Dat noemt men nog eens rim protection.

Als de Pacers meer gebruik willen maken van Mahinmi, zal hij toch echt zijn vrije worp moeten zien terug te vinden. In zijn eerste zes jaar in de NBA schoot Mahinmi 63% van zijn vrije worpen raak. In de afgelopen twee seizoenen ligt dit percentage op een schrikbarend lage 33%. Wat betekent dat Indiana de Franse center in crunch time niet op het veld kan laten staan. Want een opzettelijke fout op Mahinmi levert twee vrije worpen op; een spelsituatie die momenteel nog geen 0.7 Expected Points Added waard is, iets waarvoor elke verdediging zou tekenen, en dus zal overgaan tot hack-a-Mahinmi.

Het zorgpunt
De huidige verzameling spelers op de bank van de Pacers ligt geen enkele tegenstander wakker van. Lavoy Allen, Jordan Hill, Chase Buddinger, Glenn Robinson III en Rodney Stuckey zijn stuk voor stuk geen namen waar het doorsnee basketbalhart sneller van gaat kloppen. De bezetting van de reservebank lijkt op dit moment de Achilleshiel van Indiana.

Wanneer rookie Myles Turner hersteld is van zijn blessure, en de stijgende lijn in zijn spel uit de beginfase van het seizoen weet door te zetten, kan Indiana één van zijn andere bigs op de bank (Allen of J. Hill) mogelijk betrekken in een deal die wat bench scoring voor de Pacers kan opleveren. Tot die tijd zal Indiana het voornamelijk moeten hebben van het spel van de startende vijf. Gelukkig voor de Pacers is dit vijftal behoorlijk goed gebleken in de eerste maand van dit NBA-seizoen.

Foto: Twitter