Zelfs McNabb’s eigen moeder kon het niet meer aanzien. De NBC cameras lieten zondag zien hoe de moeder van de Vikings quarterback wegbeende nadat haar zoon voor de vijfde keer tegen de grond werd gesmeten door de verdediging van divisierivaal Bears in zijn geboortestad Chicago. Dit was niet wat McNabb van zijn verblijf in Minnesota had verwacht.
Hij kreeg dit jaar de taak can coach Frazier om de Vikings te leiden terwijl rookie Christian Ponder van hem kon leren en zich zo rustig op kon maken voor het grote werk. Maar met nog een kwart van pas de zesde wedstrijd van het seizoen te gaan werd Ponder al het veld opgestuurd. Het betekent het einde van McNabb bij de Vikings – en mogelijk in de NFL.
Wie naar Donovan McNabb kijkt ziet een quarterback aan het einde van de rit. Hij mocht vertrekken uit Philadelphia omdat men meer vertrouwen had in Kevin Kolb, kreeg nooit voet aan de grond in Washington waar men meer zag in de onbewezen John Beck en de uiterst wisselvallige Rex Grossman en nu zit ook zijn tijd bij de Vikings er zo goeld als op. In Minnesota gokken ze liever op het potentieel van Ponder, de onbewezen rookie quarterback waar men dit jaar de eerste draftselectie aan besteedde.
Allesbehalve McNabb, lijken ze daarmee te zeggen.
McNabb straalt uit dat hij zijn beste tijd gehad heeft, maar de aanvoerder van zo’n beetje elk passing klassement van de Eagles is eigenlijk pas twee maanden jonger dan bijvoorbeeld Tom Brady, die nog volop meedraait in de bovenste regionen van de NFL. Hoe kan het dan toch dat het lijkt alsof generatiegenoot McNabb zijn laatste pass al gegooid heeft?
Vertrouwen. Dat is altijd zijn probleem geweest. Ondanks alle records, ondanks alle trips naar de NFC conference finales (vijf) en één reis naar de Superbowl in 2005 hebben de fans in Philadelphia hem nooit in de armen gesloten. Zijn soms nonchalante houding, zijn conflict met publiekslieveling Terrel Owens en later zijn tanende vorm zorgden voor eindeloze vraagtekens. Er zijn quarterbacks die in dezelfde periode véél minder hebben bereikt, maar wat McNabb ook deed voor Philadelphia, het was nooit genoeg. Er was altijd een “maar”, er waren altijd twijfels. Zelfs de Houdini-achtige play die bekend kwam te staan als “4th and 26” overtuigde zijn criticasters niet.
Toen de Eagles Kevin Kolb vorig seizoen klaar achtten voor de NFL werd McNabb zonder pardon aan de kant geschoven. Kolb had tot dat moment twee wedstrijden en een handvol invulbeurten in drie jaar op zijn CV staan. Dat was echter voldoende om McNabb, die in zijn tienjarige carrière als Eagle meer dan 30000 yards verzamelde, buitenspel te zetten.
Omdat ook Michael Vick op het roster stond hadden de Eagles en Andy Reid niets meer aan de quarterback en mocht hij vertrekken naar divisierivaal Washington.
Het was een ongelukkig huwelijk. In de hoofdstad presteerde McNabb aanzienlijk slechter dan in zijn periode in een Eagles uniform. Zijn passer-rating van 77.1 was het laagste sinds zien rookie seizoen.
Hij gooide meer interceptions in twaalf wedstrijden voor de Redskins dan in elk (volledig) seizoen voor de Eagles. Wie McNabb in actie zag zag vooral een speler die op veel te late leeftijd nog moest wennen aan een nieuw systeem – en daar absoluut geen zin in had.
De Vikings boden een nieuwe uitweg, maar waar men in Washington twaalf wedstrijden in de voormalige Syracuse speler vonden de Vikings het dus na minder dan zes wedstrijden al welletjes. De offensive line, in 2009 nog bijna ondoordringbaar, bleek zo lek als een mandje en de mobiliteit die McNabb ooit zo ongrijpbaar maakte heeft hem al lang geleden verlaten.
Hij is niet meer de quarterback die met een goedgetimede stap of een instinctieve juke een defensive lineman als een toreador kan ontwijken.
McNabb combineerde improviserend vermogen buiten de pocket met de kwaliteiten van een traditionele pocket qaurterback. Dat was altijd zijn grote kracht en nu McNabb daar niet meer op kan rekenen is zelfs zijn laatste toevluchtoord – een rol als mentor, als overgangsquarterback – niet langer aan hem besteed.
Reacties