De World Series. Een begrip die de afgelopen dagen voor mij een dubbele betekenis heeft gekregen dankzij het Nederlands honkbalteam. De mannen van coach Brian Farley kenden een uitstekende reeks op het WK in Panama en pakten in de finale het goud door grootmacht Cuba te verslaan.
Zie je Farley al staan naast de koningin op het bordes van Paleis Noordeinde? “Wij zijn niet alleen de beste van Cuba, Zuid-Korea, Canada of de Verenigde Staten. Nee, wij zijn de beste van de wereld!” Althans, dat zou Louis van Gaal gescandeerd hebben als hij de bondscoach was en een megafoon in bezit had.
In Amerika gaat woensdag een ander wereldkampioenschap van start tussen de Texas Rangers en de St. Louis Cardinals. De World Series. Omdat het in de Amerikaanse sportcultuur verweven is dat als je nationaal kampioen wordt jezelf de beste van de wereld mag noemen, want Amerikanen vinden zichzelf de beste en leven in The Greatest Country of the World.
Overigens heeft de naam ‘World Series’ niets met chauvinisme of arrogantie te maken, want het kampioenschap dankt zijn naam aan de krant ‘New York World’ die in het begin van de 20e eeuw de sponsor was. Natuurlijk. En ik maar denken dat de hordes aan soldaten op het veld en een Amerikaanse vlag zo groot als een voetbalveld voorafgaande aan een wedstrijd niets met chauvinisme en arrogantie te maken heeft…
Goed. De World Series. Hoofdredacteur Neal Petersen vroeg naar mijn herinnering van de Fall Classic. Dat is niet zo moeilijk. De strijd tussen de New York Yankees en de Arizona Diamondbacks in 2001. Waarom? Eigenlijk de eerste keer dat ik Amerikaans honkbal op de televisie zag en sindsdien niet meer zonder kan.
Als 16-jarige puber keek ik ademloos naar de lange samenvattingen op Studio Sport, in die tijd kon dat nog, daar zal nu wel een aardig prijskaartje aan hangen. Ik vergaapte me aan één pitcher van de Diamondbacks. Lange man, een smerig snorretje boven de lip, een aparte linkshandige worp en een beste mat in de nek. Heeft deze man toevallig familieleden wonen in Den Haag?
Randy Johnson was zijn naam. The Big Unit wist in Game 2 van deze serie in zijn eentje de slagploeg van de Yankees lam te leggen met een complete game shutout en maar liefst elf strikeouts! Ongelofelijk.
Ik ging hem kopiëren, wilde Randy zijn, alleen lukte het als puber niet om een snor te kweken. De serie ging uiteindelijk naar een beslissende Game 7 waarin de Diamondbacks in de negende inning een achterstand goed maakten en de titel veroverden na de bekende bloop single van Luis Gonzalez op closer Mariano Rivera.
Johnson en collega werper Curt Schilling werden na afloop beide benoemd tot World Series MVP. Beide pitchers kende geen genade met de line-up van de Yankees met een gezamenlijk record van 4-0, een 1.40 ERA en 45 strikeouts in 39 1/3 innings. Jaren later besefte ik pas dat deze World Series een nog grotere impact had in de historie vanwege de aanslagen op het World Trade Center ruim een maand voor de start van Game 1.
Ik herinner mij vooral een spannende serie met één man die ervoor zorgde dat ik geïnteresseerd raakte in de sport: Randy Johnson. Hieronder zie je een optreden van hem tijdens de World Series in 2001. De muziek krijg je er gratis bij.
Foto: dailycaller.com
Reacties