COLUMN: Rivera

Door

“Hoe heet die man ook alweer, van de Yankees, die er altijd op het laatst in komt? Rivera? Ja, die. Die vind ik cool. Hij komt er in als zijn team in nood zit en er geen fouten gemaakt kunnen worden en staat er altijd”, sprak de schone dame in de film. Uit welke zich in New York afspelende film deze ongetwijfeld niet helemaal juist herinnerde quote komt, is me even ontschoten. Het is echter een mooie illustratie: er zijn weinig mensen in The Big Apple die nog nooit hebben gehoord van de beste closer aller tijden: Mariano Rivera.

Jarenlang was het no-brainer. Zodra de Yankees in de negende inning een voorsprong van drie runs of minder hadden, werd ‘Mo’ Rivera opgetrommeld. Geen enkel team had een closer zo dominant en betrouwbaar als Rivera. Vraagt een jonge werper zich af of hij het in zich heeft om closer te worden, dan wijzen alle veteranen naar Rivera. “Kun jij zijn zoals hij?”

Het antwoord op de vraag is eigenlijk altijd ‘nee’. The Sandman is uniek. Natuurlijk: er zijn jaren geweest dat Rivera niet per definitie de allerbeste closer was van dat seizoen. Ook Rivera heeft de nodige ‘blown saves’ op zijn naam staan die af en toe nog wel eens door zijn hoofd moeten spoken. Desondanks kan niemand een rijtje statistieken overleggen dat in de buurt komt van Rivera’s rijtje. En zÈker niet over zo’n lange periode. Al sinds 1997 is Rivera de onomstreden closer van de Yankees.

Veel clubs zijn zich er terdegen van bewust wat een luxe dat is. Je twee decennia lang niet druk hoeven maken over wie je nummer een uit de bullpen is, is ongekend. En binnenkort zullen de Yankees aan den lijve gaan ondervinden hoe makkelijk zij het hebben gehad. De kogel lijkt door de kerk. Hoewel de werper vaker heeft aangegeven zijn handschoen op te hangen, en hij publiekelijk nog steeds geen uitsluitsel heeft gegeven, lijkt 2012 toch echt Mo’s allerlaatste seizoen voor de New York Yankees te worden. Na oktober zwaait er opnieuw een onderdeel van de Yankees-dynasty van eind vorige, begin deze eeuw af.

Met zijn 42 jaar is Rivera de verpersoonlijking van de Yankees. Oud, ja, maar nog zoveel kwaliteit in huis. Kapitein Derek Jeter en Alex Rodriguez kunnen zich langzaam maar zeker aansluiten bij die categorie. Posada koos ervoor om zijn wagon los te koppelen en Andy Pettitte haakte na een jaar met pensioen te zijn geweest toch weer aan. Het mag opvallend genoemd worden dat Mariano, de oudste van dit stel, misschien wel het minst is voorgekomen in discussies over leeftijd. Jeters defensieve bereik loopt terug en kost de Yankees runs. A-Rod moest al een paar keer gerepareerd worden, en voor Posada leek al helemaal geen rol meer weggelegd. En Rivera? Die gooit zijn pakweg 40 saves. Elk jaar, zonder uitzonderingen en zonder discussie.

Voor 2012 zijn de ogen als het gaat om werpers voor de negende inning gericht op Papelbon, die zijn kunsten zal vertonen in Philadelphia. Op Kimbrel, die een dominant seizoen voor Atlanta een goed vervolg moet zien te geven. Op Bailey, die small market team Oakland inruilde voor de spotlights van Fenway Park. Op Soria, die zijn All-Star vorm van 2010 weer moet zien te vinden. Ook op Kanley Jansen, die in de loop van het jaar zomaar de closer van de Dodgers kan worden. Maar allen staan ze in de schaduw van die ene reliever uit Panama.

Zomaar een dag, in de zomer van 2011. Ik zit in Angel Stadium, te kijken naar de Los Angeles Angels die het opnemen tegen de Yankees. Dankzij onder meer twee homeruns van Mark Texeira lijken de Yankees eenvoudig te gaan winnen. De Angels houden het verschil echter binnen drie runs. Links en rechts verlaten al wat mensen, die de te verwachten traffic jam proberen te ontlopen, het stadion. Ik blijf zitten, want er zijn momenten die je je niet moet laten afnemen. De man kijkt het stadion in, en haalt even diep adem. Dan verlaat hij de bullpen en hobbelt richting de heuvel om datgene te doen wat hij al zo lang doet, en ik geniet.

Een icoon van de honkbalsport begint aan zijn laatste seizoen. Slechts een veertigtal saves en de Hall of Fame wachten hem nog. Een waardige bestemming voor de beste closer aller tijden.

Ook leuk om te lezen