De 6-0 statline van de Cincinatti Bengals kan aan de vele aanwezige offensieve wapens worden toegeschreven. Andy Dalton’s motiverende talenten behoren daar echter niet toe. The Red Rifle (voorheen bekend als de Ginger-ceptor) kan wat dat betreft beter in de leer gaan bij de grootmeester zelf: Ray Lewis.
Voor mij is Ray Lewis altijd de speler geweest die ik het moeilijkst kon haten, terwijl ik me er dondersgoed van bewust was dat deze man –op zijn zachtst gezegd- nogal controversieel is. Als footballfan hield ik van de energie die hij week in, week uit op het veld liet zien. Zeventien jaar lang. Sinds zijn afscheid met de winst in Superbowl 47 is de Ravens defensie een schim van zijn vroegere zelf. Toen het over een periode van een decennium de meest gevreesde defensieve unit van de NFL was, met Lewis als het boegbeeld.
Buiten de lijnen is Lewis, zeker in de regio Baltimore, een zeer geliefd persoon. Hij is een bekende motivational speaker en maakt ruimhartig tijd voor zijn vele fans. Een goed voorbeeld is te zien in het eerste deel van A Football Life: Ray Lewis. De titel van die documentaire is echter hoogst misleidend. Het omvat bij lange na geen ‘leven’, maar slecht een enkel seizoen. Met goede reden.
De naam Ray Lewis zal namelijk ook voor altijd verbonden zijn aan de nacht van 31 januari 2000. De nacht na Superbowl 34 in Atlanta. De nacht dat Jacinth Baker (21) en Richard Loller (24) de dood vonden na een uit de hand gelopen vechtpartij in een nachtclub. De nacht voordat Ray Lewis werd gearresteerd, op verdenking van betrokkenheid bij dubbele moord.
Waarom daar ruim 16 jaar na dato weer over beginnen? Omdat Ray Lewis onlangs zijn lang verwachtte biografie presenteerde. Is het schrijfsel het lezen waard? Nee. Het boek staat vol met klassieke Ray-speak als: ‘we waren nergens, we vertelden elkaar dat we nergens waren, maar dat maakte niet uit zolang we maar ergens heengingen. Zolang we maar werkten aan de weg omhoog. En dat deden we.’ En dan 250 pagina’s met dat soort vage omschrijvingen. Veel leesplezier. Slechts 32 pagina’s zijn wel de moeite waard. Hoofdstuk 9 – Atlanta.
Zoals gewoonlijk, wenst Lewis ook in zijn biografie niet lang stil te staan bij die tragische nacht. Het hoofdstuk bestaat voor de helft uit een omschrijving van het weer, het advies van zijn moeder en een bijna komisch uitgebreide beschrijving van zijn kledingkast. Afgesloten met een –uiteraard- lang betoog over hoe de politie van Atlanta hem na zijn aanhouding vreselijk slecht behandeld zou hebben. Als een crimineel, als een verdachte in een moordzaak. Die kleding is echter interessanter dan je op voorhand zou denken.
My postgame look was all about style. I put on a suit, a long mink coat. I put on some bling, too—a Piaget watch, a bold lock chain, a jammin’ set of earrings. All that jewelry, plus my mink coat, I must have been wearing about a quarter-million dollars (..) Frankly, I’m a little embarrassed about all that now, but this was the mentality, and I only mention it here because it became a part of the story.
De kleding die Ray Lewis die avond droeg werd onderdeel van het verhaal omdat zijn kleren nooit zijn teruggevonden. Verdacht, aldus de politie, omdat in de limousine waarin Lewis de plaats van het misdrijf ontvluchtte de nodige bloedsporen zijn aangetroffen. De centrale boodschap die zijn biografie nu aan de wereld presenteert, is dat Lewis die avond nooit aan het moorden had kunnen zijn omdat hij…. [tromgeroffel] … een bontjas droeg.
Remember, I was dressed out, had my jewelry on, my fine mink coat. I wasn’t about to start mixing it up looking like that. That’s a general rule of thumb when you’re doing the town and looking good. The nicer you’re dressed, the less inclined you are to fight
Lewis ontliep uiteindelijk een langdurige celstraf door twee vrienden onder de bus te werpen en de families van de twee slachtoffers in civiele zaken met vele, vele miljoenen af te kopen. Lees hier de feitelijke timeline van de zaak Lewis rustig terug, en hier een aardige samenvatting van hoofdstuk 9.
Ik blijf voorlopig met een wrange smaak in de mond achter. De afgelopen jaren wilde ik meer en meer geloven in de man die voor velen een bron van inspiratie vormt, zie hieronder. Ray Lewis, de held. Maar het boek dat de laatste twijfels had moeten weg halen, trekt me echter weer terug de andere kant op. Ray Lewis, de moordenaar.