En ineens zag ik het allemaal voor me. Ik drukte mijn neus nog wat dichter tegen het scherm en speurde de lange rij tafelaars in het American Airlines Center hoofd voor hoofd af. Maar nergens zag ik een groepje pixels dat ook maar iets weg had van Henny Huisman. Nergens dat brilletje van Jacques d’Ancona, zelfs niet de plastic horens van Bulletje. En toch had ik het gevoel dat de hele NBA, David Stern als een trotse hopman voorop, door die tovermachine van de good old Mini-Playbackshow was gedouwd. Even een kek glitterjasje uit het rek graaien, een routinegesprekje met Henny, “zwaai eens goed naar de camera, Lebron”, en… Poef! Opgeslokt door de witte rook. Alles ineens helemaal anders.
Als je in Nederland terugkomt na een maandje Afrika is het altijd even wennen. De kinderen jagen je niet meer achterna in de straten, je peutert niet elke avond een klont rode stof uit je neus en de melk smaakt ineens weer als… ja, melk dus. Maar toen ik deze week voet op eigen bodem zette, was de shock nog net iets groter dan normaal. Voor het eerst in weken startte ik internet op om –volgens vast gebruik– meteen naar de SportAmerika-site te surfen voor het laatste nieuws van de conference finals. En wat bleek… Geen Spurs. Geen Lakers. Zelfs geen Celtics. Ik raapte mijn onderkaak op van de vloer en sloeg aan het lezen.
Om te schrijven dat de uitslagen een verrassing zijn is een understatement. Lees mijn vorige column er maar op na. Als ik van weddenschappen had gehouden zat de dokter nu twee stukgekauwde Air Jordanzooltjes uit mijn slokdarm te lepelen. Ik was overtuigd van de winst van de Lakers, maar ze werden volledig weggevaagd –somebody say sweeeeeeeeep!- door Dallas. Ik had vertrouwen in de veerkracht van de Celtics, maar ze zitten al aan de BBQ, terwijl verloren zoon Perkins bij OKC nog voor een titel staat te buffelen. En de Spurs? De nummer 1 die er uitvliegt tegen nummer 8. Alsof Muggsy Bogues Michael Jordan het bos in stuurt tijdens een potje HORSE.
Nee, dan Miami. Toen ik vorige maand het vliegtuig instapte, leek hun playoffplaatsing slechts wat kansloos spek-en-bonen-werk. Goed, ze hadden het tweede record in het oosten, maar het spel tegen de grote teams was zo bedroevend dat het gouden trio zelf zijn ogen niet eens meer droog hield. Een paar weken later zijn de Heat zonder twijfel de grootste titelkandidaat. Alleen een ontketende Duitser of een wervelwind uit Chicago kan nog spijkers op de weg gooien. Over metamorfoses gesproken.
Als we over tien jaar terugkijken op de playoffs van 2011 zit het er dik in dat het een keerpunt was. Een vork in de weg, een wisseling van de wacht of zoals die hijgerige emo-voice-over op de kampioens-dvd over een paar weken zal zeggen: the dawn of a new era. Phil Jackson zagen we nooit meer terug, Timmy D en Kobe konden geen ring meer bijschrijven, een 22-jarig broekie uit Oklahoma werd de nieuwe heerser in het westen en in Boston hing een legende zijn maat 56 aan de wilgen.
Want hoewel The Diesel nog geen uitspraken heeft gedaan over zijn toekomst, zou hij er goed aan doen de eer aan zichzelf te houden. Het is mooi geweest. Hij heeft zijn titels, hij heeft zijn 43 bijnamen, er wacht een glansrijke carrière op televisie. Want dat de grootste entertainer in de NBA-geschiedenis alles in huis heeft voor een nieuwe loopbaan in de spotlights moge duidelijk zijn. Ook in Amerika hebben ze Mini-Playbackshows en als er één Hollywoodster rondloopt met Hennypotentie dan is het Shaq. Ik ga wel als eerste door die tovertunnel. Kom maar op met de rook. Voorspel ik volgend jaar tenminste wel alles goed.
Matthijs Meeuwsen (26) is freelance journalist voor o.a. het Algemeen Dagblad en Nieuwe Revu. Voor SportAmerika geeft hij zijn kijk op zijn andere grote passie: de NBA.
Foto: media.silive.com
Reacties