NEW YORK – Tim Cahill heeft hele grote ogen. Als je tegenover hem zit kun je het pas goed zien. Het resultaat van de exotische cocktail die zijn Samoaanse moeder en Engelse vader in Australië op aarde zetten.
Cahill is een krijger. Op het veld vooral. Hij is maar 1 meter 78 groot. En toch wint hij alle kopduels, zelfs van de verdedigers die een kop groter zijn. Omdat hij slim is en erop traint. Maar vooral omdat zijn vechtlust vele malen groter is. Hij rent zich kapot; tacklet zich een ongeluk. Met zijn jaarsalaris van 3,6 miljoen dollar is hij in de Major League Soccer een grootverdiener. Dat zegt hem niks. Cahill blijft koppen en rennen en tacklen.
Samoa bestaat uit twee eilanden ten oosten van Australië. Stammenkrijgers maakten er eeuwen de dienst uit. Hun tatoeages zijn beroemd. Cahill kreeg het ook mee. Sterker nog: toen hij 14 was werd hij een keer opgeroepen voor Jong-Samoa. Hij ging op de aanbieding in omdat hij geen toekomst in het voetbal leek te hebben – want: te klein – en zijn zieke oma wilde gaan bezoeken. Hij speelde twee keer mee. Vandaar dat hij pas op zijn 24ste zijn debuut voor Australië kon maken, nadat de regels veranderd waren. Met succes: voor de Socceroos scoorde niemand meer goals dan zijn 31.
Bij Everton werd Cahill met zijn arbeidslust een volksheld. En toen kwam hij halverwege 2012 naar New York. Hij was 32 en kon nog wel even mee in Engeland. Maar New York lonkte. Cahill heeft niks met steden, en dan al helemaal New York niet. Maar net als hij dat vroeger zelf deed, acteren zijn kinderen graag, en staan ze model voor kinderkleding. Zijn oudste zoon Kyah, 11, gaat binnenkort een album opnemen.
En Tim zelf, die is al jaren dikke vrienden met Giorgio Armani en begon onlangs zijn eigen lijn van maatpakken. Hij ontwerpt ze zelf, zoekt zelf de stoffen uit en beslist de prijs. Dat soort dingen kunnen allemaal in New York.
Maar hij heeft zich hier bovenal in de harten van de fans laten sluiten. Met Cahill in de ploeg kwam er eindelijk de nodige hardheid bij de New York Red Bulls. De vedettes van weleer kwamen hier het voetbal uitzwaaien en zelfs de nog altijd fanatieke Thierry Henry doet dat in zekere zin. In 2013, Cahill’s eerste volledige seizoen, werd er eindelijk wat gewonnen, na zeventien mislukte seizoenen. Cahill blijft voor ze vechten. Want Cahill is een krijger.
Deze column was eerder te lezen in Sport Amerika Magazine.
Foto: Getty Images
Reacties