Derek Fisher keek even quasiserieus de camera in, sprak zijn profetische woorden en ik beet voor mijn tv-scherm een hap uit mijn Lakers-shirt. ‘Er zit schot in de zaak.’
Sommige basketbalblogs bejubelden dat ene zinnetje vorige week als het licht aan het eind van de tunnel, maar ik zag in de woorden vooral de zoveelste belediging aan het adres van miljoenen NBA-fans over heel de wereld. Alsof je bekvechtende ouders na weer een marathononderhandeling van 15 uur doodleuk je jongenskamertje binnenwandelen met het bril-jan-te nieuws dat het toch echt nog helemaal niet zo heel erg onwijs superzeker is dat ze uit elkaar gaan.
Goed, de gezamenlijke vakanties kun je aanstaand jaar sowieso op je buik schrijven, maar hé: er zit gelukkig schot in de zaak. Bitch please.
Na maanden van gekissebis verandert de lockout van 2011 zo langzamerhand in een conflict van Israel-Palestinaeske proporties. Er worden onafhankelijke bemiddelaars ingevlogen, er wordt aan alle kanten geblauwhelmd, maar uiteindelijk schieten we er met z’n allen geen drol mee op, verdampt er achter de schermen een miljardenbedrag en heb ik nog steeds geen idee achter welke kamp ik in vredesnaam eigenlijk sta.
Aan de ene kant vind ik het niet meer dan logisch dat de spelers het meeste geld verdienen en niet de bobo’s die veilig hun centen binnenharken buiten de genadeloze druk van het parket. Aan de andere kant moet ik denken aan Charlie Villanueva.
Ik zag forward Charlie Villanueva laats in een soort MTV-Cribs-achtig filmpje op de site van zijn team de Detroit Pistons. Beste Charles liep door zijn reuzenvilla en ontdekte tot zijn verbazing vertrekken waarvan hij zelf niet eens wist dat ‘ie ze had. Hij verdwaalde hopeloos in zijn inloopkast, verdween in een geheime kamer achter een draaiende boekenkast (zonder boeken uiteraard) en showde als pièce de résistance zijn met goud ingelegde vitrinekastje waarop negen van meneer zijn Rolexen continu ronddraaien op zachte fluwelen kussentjes.
Je vraagt je toch af: als een spek-en-bonen-baller als Villanueva al meer geld verdient dan hij ooit kan uitgeven, waarom lopen die gasten dan in godsnaam zo te mierenneuken over die twee miezerige inkomstenprocentjes?
De enige positieve voetnoten die zijn komen bovendrijven in het moeras aan blinde gelddrift zijn de gasten die uit pure basketballiefde daadwerkelijk op het vliegtuig zijn gestapt om elders ter wereld de kicks aan te snoeren.
Goed, cynici zouden zeggen dat ook zij dat waarschijnlijk voor hun bankrekening deden, maar als dat klopt waren Bryant, D-Wade en Howard hun grote bek volgens mij ook wel nagekomen.
Nee, die rustig verdwenen basketbalavonturiers zijn voor mij de stille helden van deze krankzinnige lockoutbubbel en er gaat geen dag voorbij dat ik ze niet even zie zitten in mijn gedachten.
Deron Williams worstelend met die verdomde Turkse ondertitelingen in het spelershonk van Besiktas. Sonny Weems onwennig hangend boven een dampend bord Litouwse aardappelknoedels. Wilson Chandler, s’ avonds laat in zijn bed, moedeloos woordjes stampend uit ‘Wat & Hoe in het Chinees’.
Dan denk ik aan Derek Fisher en zou ik ze tegen wil en dank zijn woorden willen influisteren.
Nog even volhouden jongens, lang kan het niet meer duren. Er zit immers schot in de zaak.
Reacties