Je hebt van die momenten waarop je als Browns-fan de wanhoop nabij bent. In Cleveland, door ESPN verkozen tot meest miserabele sportstad van Amerika, heb je die momenten meerdere malen per wedstrijd. Zo ook donderdagnacht tegen de Baltimore Ravens. Wederom was de defense om te huilen, en wederom wist de tachtigjarige rookie quarterback Brandon Weeden zichzelf in negatief opzicht te onderscheiden door een pick six te gooien.
Maar wanneer de wereld in Cleveland ongeveer ten onder gaat en alle hoop de deur uit dreigt te vliegen, is daar altijd nog Phil Dawson. De collectieve hoop van een fanbase richt zich op een kicker.
Dawson is de enige speler op het huidige Browns-roster die er vanaf het begin bij is. De veteraan kwam bij de club tijdens de herstart in 1999 en is sindsdien niet meer weg te denken uit de organisatie. Phil Dawson is Cleveland. Hard werkend, nooit klagend, loyaal en welgemanierd. Mocht Dawson geen football speler zijn, dan was hij ongetwijfeld een noeste staalarbeider.
Ja, hij speelt niet op de meest sexy positie. Een kicker is toch een beetje het kneusje van het team, een beetje zoals de keeper bij het voetbal. Men gaat ervan uit dat je elke field goal of elk extra punt scoort, en doe je dat niet, dan word je de pispaal van het team, zoals Stephen Gostowski recent nog ervaarde.
Maar Dawson mist amper. Ook tegen de Baltimore Ravens niet. Hij maakte drie 50+-yard field goals in één helft, een nieuw NFL-record. Dawson is de enige constante factor in een steeds opnieuw falend collectief. De rots waar Cleveland in de voorbije jaren de nodige houvast aan heeft gehad. The Big Fundamental, zoals ze in het basketbal zouden zeggen. En soms ook game clincher, zoals vorig jaar tegen de Bills. Dawson houdt de hoop in de harten van Browns-fans levend.
Wanneer de onderhand seniele Weeden dus weer een interception gooit, of Greg Little weer een zekere touchdown uit zijn met boter ingesmeerde handen laat glippen, denken Browns-fans aan Phil Dawson. De kicker.
Zielig, eigenlijk.
Reacties