Column: Het drama Kobe

Dit had een prachtig verhaal moeten worden over een fenomenale Kobe Bryant. De ster van de Los Angeles Lakers. De vedette die een duik in de fontijn van de jeugd had genomen en een fantastisch seizoen draaide. The Black Mamba, één van de beste scorers in de historie van de league, verkeerde in bloedvorm. Het geweldige voetenwerk, de techniek en de kalmte waarmee hij op het veld stond, was als vanouds, niet van deze wereld. Genieten geblazen.

Ik kan u eerlijk zeggen dat er geen atleet is die ik meer respecteer dan Kobe Bryant. Het is vooral zijn werkethiek waar ik mee weg loop. Het nooit willen opgeven. Altijd geloven in zichzelf en zijn kwaliteiten. En meedogenloos in zijn jacht naar het ultieme doel. De man leek met de dag beter te worden. We zagen dit seizoen zelfs glimpsen van Afro Kobe, de speler met rugnummer 8 die in een ver verleden over mensen als Dwight Howard en Yao Ming dunkte. De man die juist beter leek te worden met de dagen in plaats van af te takelen. Hij verdiende er de koosnaam Vino mee. Net als wijn wordt hij met leeftijd beter.

Met nog vier wedstrijden te gaan hadden de Lakers een voorsprong van één wedstrijd op nummer negen Utah. Afgelopen woensdag zette Bryant tegen de Portland Trail Blazers zelfs een stat line neer die in de rijke historie van de NBA nooit eerder verwezenlijkt was: 47 punten, 8 rebounds, 5 assists, 4 blocks en 3 steals. Kobe speelde de gehele wedstrijd, 48 onafgebroken slopende minuten. Maar het was niet alleen tegen de Blazers, de laatste vijf duels voor de wedstrijd tegen de Warriors speelde Kobe gemiddeld 45,1 minuut. Ridicuul. Dat Kobe zelf aangaf te kunnen spelen is goed te verklaren. Bryant is het type dat gelooft dat als zijn linkerarm erafvalt, hij nog maar drie vingers aan de rechter heeft en zijn enkels aan elkaar getapet moeten worden zodat ze er niet af vallen, hij nog steeds prima in staat is te spelen.

Wat mij betreft ligt de schuld bij één man, en één man alleen. Mike Antoni, de coach die om onverklaarbare redenen werd verkozen boven de legendarische Phil Jackson. Ik hoor u zeggen. Er hoort een D voor Antoni. Neen. Niet in mijn boek. Want een fatsoenlijke D heb ik bij Mike nog nooit gezien. De man zou D (van defense) nog niet herkennen al zou het zwaaiend voor hem staan met een uithangbord en bijbehorend naamplaatje. Ik ben ervan overtuigd dat de mentaliteit van een team de persoonlijkheid van een coach weergeeft. En bij de Lakers is dat goed te zien. Er wordt geen verantwoordelijkheid genomen, iedereen geeft elkaar de schuld en het is een ongeorganiseerd zooitje. Het gameplan is nog steeds onduidelijk. Antoni is een coach die graag run and gun speelt. Zo snel mogelijk richting de helft van de tegenstander en dan het liefst zo snel mogelijk een schot lossen. Het probleem is alleen dat de Lakers geen personeel hebben die geschikt is voor de tacktiek.

De ene isolation na de andere zien we. Vooral Kobe moet zwaar werk verrichten. En Antoni leek het verstandig om Kobe geen rust meer te gunnen. Een 34-jarige speler die geen rust meer krijgt. ُEen kind begrijpt dat vragen om problemen is. Dat de coach juist als taak heeft om spelers te temperen. Maar Mike vond zijn baan belangrijker dan de gezondheid van de beste Laker ooit. De play-offs halen woog zwaarder dan de toekomst van zijn sterspeler. En hij was niet bereid om hard te werken en een gameplan te verzinnen dat Kobe een minuut of tien per wedstrijd zou schelen. Niet bereid om meer de post op te zoeken en Dwight Howard en Pau Gasol te voeden. Antoni bewees hiermee geen overwicht te hebben. Geen inzicht te hebben. En bovenal geen leider kan zijn. Wat een prutser. Hieronder ziet u een tweet die ik plaatste na de game tegen Portland, twee dagen voor de blessure. Kobe had geen seconde rust gezien.

Levende legende

Hoe vreselijk is het, dat mijn voorgevoel juist bleek te zijn. Want op een routine drive naar de basket knapte de achillespees van Kobe uiteen. Er had zoveel spanning op gestaan dat hij scheurde en Bryant met een vurige pijn achterliet op de vloer. Verslagen. Voor de eerste maal in zijn loopbaan werd Bryant geveld door een serieuze blessure. Een loopbaan bedreigende blessure.

Een geëmotioneerde Bryant uitte zijn frustraties en ongenoegen op Facebook. Een prachtige kijk in de ziel werd ons gegund. De passie droop er van af. Kobe wil nog liever winnen dan ademhalen. Ik verwacht dat Bryant de blessure net zo hard gaat aanvallen als de basket. Meedogenloos en zonder genade. Hij komt terug en gaat mensen opnieuw verbazen. Zoals hij dat al zijn hele loopbaan doet. Ja, de wens is wellicht de vader van de gedachte. Maar ik wed niet graag tegen Kobe Bryant. De Vino heeft gewoon wat tijd nodig om te ademen.

Lakers & de play-offs

Wat de Lakers betreft. Die hebben absoluut niks in de play-offs te zoeken. Want het is juist in de play-offs dat de halfcourt sets gespeeld moeten worden. Juist daar heb je een ster nodig die een schot kan creëren voor zichzelf. Wie moet die rol gaan vervullen? Artest is de enige die een legitieme kans heeft. Maar het gebrek aan atletisch vermogen gaat hem daar opbreken mijns inziens op dit punt in zijn loopbaan. Nash? Puh-lease. Nash gaat de boeken in als één van de slechtste Lakers-trades ooit. Twee eerste ronde draft keuzes voor een oude trage Nash die nog geen crashtest dummy voor zich kan houden.

In de post hebben de Lakers talent. Pau speelt weer uitstekend de laatste tijd en lijkt chemie te hebben ontwikkeld met Dwight Howard, die bijna honderd procent is. De trade met Bynum is het beste besluit dat Kupchak had kunnen nemen. Deze twee mannen moeten het gaan doen voor de Lakers. Maar het probleem is, onder meer, de transition D. Niet genoeg snelheid om positie in te nemen. De Lakers, mochten ze de play-offs halen, zijn wat kansloos tegen de Thunder en Spurs. De potentiële tegenstanders in de eerste ronde. Zet de vishengels maar vast klaar, jongens.

Toekomst

De toekomst in LA is in grote mate afhankelijk van Dwight Howard. Als die blijft is het aan Kupchak om een roster te gaan bouwen om Howard. En elk jaar dat Kobe speelt is meegenomen maar er moet al aan vervanging worden gedacht. Het wordt tijd dat LA de draftpicks weer begint te waarderen. Earl Clark en Jordan Hill zijn leuke frontcourt spelers die je moet behouden. Pau Gasol is wat mij betreft een optie voor een trade als je er goede spelers, of picks, voor terug krijgt. Metta World Peace krijgt een rosterspot maar niet meer als basisspeler. De rest is vervangbaar. De toekomst is verre van rooskleurig. Maar niet alles is lastig. Stap één is direct de makkelijkste. Ik stel me hierbij ook direct verkiesbaar om het nieuws te mogen brengen:

Dear Mike Antoni,

You are fired. Please go home.

Regards,

Lakers players, management and fans all over the world