Tijdens een bezoekje aan New York kon ik het, bezeten van Amerikaanse sporten als ik ben, natuurlijk niet laten om een wedstrijd van één van de vele lokale teams te bezoeken. Normaal gesproken is er in deze metropool keuze genoeg om je sportsfix te halen. Maar toen ik er eind augustus was, had ik slechts de keuze uit honkbal (Mets) of honkbal (Yankees). Alle andere sporten lagen stil. De Mets speelden uit, dus de beslissing was snel gemaakt. Op naar Yankee Stadium, waar de ‘Bronx Bombers’ een wedstrijd tegen de Toronto Blue Jays speelden.
Wat bij binnenkomst van het zeer fraaie stadion direct in het oog sprong was het enorm grote aantal restaurantjes, popcornkarren, ijssalons en hot-dog stands waar ik bijna letterlijk tegen aanliep. 28 (!) verschillende soorten ‘stijlen’ – al moet ik eerlijkheidshalve melden dat ik ‘Fried Dough’ in dit geval heb betiteld als kookstijl – zijn er vertegenwoordigd op in totaal zo’n 100 (!!) locaties door heel het stadion. Dat is nog gerekend buiten het superheldenduo ‘peanut guy & beer man’, dat ook – zoals het ware superhelden betaamt – overal opduikt, nét op het moment dat je zin hebt in bier en pinda’s!
Popcorn
Nadat we onze seats op de tweede ring na een klein stuk lopen hadden bereikt was er tijd om eens even rustig rond te kijken, de wedstrijd was nog niet begonnen. Na kort spieden zag ik enkele rijen voor me een vrij forse man zitten met een ‘bucket’ – al zou ‘wasmand’ mijns inziens een een betere benaming zijn – popcorn. De popcorn verspreidde in heel het vak een vette lucht die bijna tastbaar was, ‘misschien dat de mensen hier zo dik worden door die vette lucht?’, dacht ik nog.
Het heerschap duwde met handenvol tegelijk de gepofte maïs zijn muil in, alsof hij deelnam aan een eating contest. Even leek het mis te gaan toen één van de stukjes popcorn in het verkeerde keelgat schoot. Tot mijn verbazing bleef de man echter al hoestend en proestend handen popcorn naar binnen duwen, what a champ! De popcorn – gedreven door de hoestbui – belandde overal om hem heen. Zelfs vele toeschouwers op de eerste ring hadden gratis popcorn, de mazzelkonten!
Toen ik nog maar net van de schrik van dit schokkende tafereel bekomen was meldde mijn reisgenoot doodleuk dat de emmer popcorn die de man zojuist in een nieuwe wereldrecordtijd had verorberd een slordige 2400 calorieën bevatte. Genoeg dus, om een dag op te kunnen leven. Mijn theorie over de vette lucht kon dus direct weer de prullenbak in.
‘Why is there no A/C?’
Tijdens de eerste slagbeurt van de bezoekers kwam een gezelschap corpulente heren zwoegend en zwetend het vak binnen waggelen. Vlak voor ons zegen zij neer, allemaal gebruikmakend van anderhalf stoeltje. ‘Wow, what a climb that was…’ zei de man die de linkerhelft van de rij stoelen bezette, terwijl hij een chilli cheese dog (400 calorieën slechts) aan zijn mond zette. ‘Yeah I know, crazy right? Why is there no A/C in this place??’ zei het heerschap aan de rechterkant, die met een zakdoek zijn gezicht van zweet aan het ontdoen was.
Wat voor mij een zeer aangename nazomeravond was -19 graden, licht briesje – was voor deze mannen kennelijk een hel op aarde. Ik kon me, fatsoenlijk als ik ben, net beheersen en heb ze er niet op gewezen dat voeding en lichaamsbeweging toch echt invloed hebben op lichaamsgewicht. Ook heb ik gezwegen over het feit dat airconditioning in een niet overdekt stadion misschien wel het domste idee was dat ik ooit gehoord had. Vermoedelijk ook uit angst dat een van de heerschappen op me zou gaan zitten.
Contrast
Wat mij bij elk bezoek aan the States weer opvalt is dat er grof beschouwd twee soorten mensen zijn. De Laurels en de Hardys, de dunnen en de dikken. Mensen met een normaal postuur lijken zelfs in de minderheid. Mijn theorie hierover is dat mensen in Amerika óf aan sport doen en gezond eten, óf naar sport kijken en popcorn vreten. Van sporten blijf je dun, en van sport kijken word je dik. Deze tweedeling vind ik niet verwonderlijk, na het afstuderen zijn er voor mensen in Amerika maar weinig opties om in clubverband je sport te blijven beoefenen. In high school en op de universiteit heb je legio mogelijkheden om op sportief vlak bezig te blijven. Echter, als je niet goed genoeg bent om professioneel verder te gaan, verander je bijna als vanzelf van een Laurel in een Hardy.
Dat Amerika – en Nederland in toenemende mate – een gewichtsprobleem heeft is duidelijk. Dit probleem wordt echter niet verholpen door het vermelden van het aantal calorieën op de menukaart, wat in New York tegenwoordig wettelijk verplicht is voor chain restaurants met meer dan 15 vestigingen. Stimuleren van sporten na high school en college zou wat mij betreft een stap in de goede richting zijn.
Fat lady
De Yankees hadden tijdens mijn beslommeringen over dikke Amerikanen een voorsprong gepakt van 6-4 in de negende inning. Met één out en twee strikes en de betrouwbare Rafael Soriano als closer was het een gelopen race. Tijd dus, voor een laatste biertje. ‘Two Buds please’ vroeg ik aan de barman, maar gauw bedacht ik me: ‘make it Bud light, I have to watch my weight!’
Terug in het hotel toch maar even de eindstand gecheckt: 7-8 voor de Blue Jays na 11 innings, oeps! Kennelijk is het bekende gezegde toch waar: ‘It ain’t over til the fat lady sings!’ En aan fat ladies is in ieder geval geen gebrek, misschien moet ik de volgende keer toch maar eens wachten tot ze beginnen te zingen?
Foto: Getty Images
Reacties