Aan het begin van deze maand had ik het genoegen om Danny Koevermans te ontmoeten. Ik was in Toronto en de spits had wel even tijd. Ik viel met mijn neus in de boter. Koevermans was bezig aan een formidabele reeks, hij scoorde aan de lopende band. ‘The player with the hottest foot in the league‘, aldus de wedstrijdcommentaren. “Ach ja, ik schiet ze er lekker in. Je moet het ook niet overdrijven”, luidde het nuchtere commentaar van Danny.
Toronto FC werkt zijn thuiswedstrijden af op BMO Field. Dit stadion heeft een schitterend uitzicht op de skyline van Toronto. Die zondag dat ik er was speelden ze tegen New York Red Bulls. Met Thierry Henry. Prima affiche. De zon scheen volop, uitzicht op Toronto en ja hoor, Koevermans scoorde. De Red Bulls waren nog wel op voorsprong gekomen, maar onze Nederlandse trots in Canada schoot weer raak. Hij kreeg daarna nog een grote mogelijkheid op de winnende -“Daar moet ik gewoon naar de eerste paal lopen en dan binnenschieten”- maar het blijft bij een 1-1 gelijkspel.
Eigenlijk begon het allemaal met het vertrek van Aron Winter. Winter was coach bij Toronto, had Koevermans naar Toronto gehaald, maar verloor dit seizoen de eerste negen wedstrijden in de competitie. Duel tien werd weliswaar gewonnen, maar het was over en sluiten voor Winter. Koevermans wilde zijn oude coach niet afvallen -‘Ik ben Aron heel erg dankbaar dat hij me hierheen heeft gehaald’-, maar feit is dat hij onder de nieuwe trainer Paul Mariner ineens de ene na de andere goal maakte. Zeven in zeven duels.
Op het veld liep het en ook in Toronto had hij het naar zijn zin. “De mensen zijn superaardig en het leven is hier heerlijk. Elke dag ff langs de Starbucks voor een bakkie.” Hij heeft het nog niet gezegd of zijn vriendin Marijke belt of ze nog naar de Starbucks gaan. “Ik zeg hier net tegen de journalist dat ik daar elke dag heen ga”, zegt Koevermans lachend, terwijl hij me aankijkt met een blik van ‘zie, ik zei het je’. Hier zit zonder twijfel een gelukkig man. “Ja, het bevalt goed hier. En we winnen weer. Dat maakt een verschil.”
Het gesprek kabbelt voort. Van de kracht van de MLS League tot de opgeblazen uitspraak dat Toronto het slechtste team ter wereld was. Aan het eind van het interview lopen we naar buiten en praten in het stadion wat na over voetbal en Toronto. Daar in de zon valt onze aandacht op twee shirtjes die op de muur waren geschilderd. De Hall of Fame van Toronto FC. Dat was wel een mooi doel, zei Danny. Ik grapte dat hij dan wel 25 goals moest maakten en minimaal de play-offs moest halen. De Koef haalde zijn schouders op. “Het zou schitterend zijn, zo´n eerbetoon.”
De Koef. Heerlijke bijnaam. Bij het horen van deze naam denk je aan standvastigheid en onverwoestbaarheid. Hoe onwaarschijnlijk onterecht was het dan ook toen vorige week het nieuws kwam dat Koevermans er zes tot negen maanden uitlag met een blessure. Op een lullige manier zijn knie verdraaid. Einde seizoen.
Reacties