De wereld van Jeff Crews stortte afgelopen voorjaar in. De lieve echtgenoot, vader en opa kreeg te horen dat hij door een hersentumor in een vergevorderd stadium nog slechts drie weken te leven had. Het was een keiharde donderslag bij heldere hemel. Hartverscheurend. Nauwelijks te bevatten door zijn vrouw en drie kinderen.
Al zijn hele leven was Jeff Crews groot en trouw fan van de Cincinnati Reds. Niet lang voordat ‘Moose’, de bijnaam van Crews, de verschrikkelijke mededeling over zijn naderende einde te horen kreeg, beleefde hij een hoogtepunt. Tijdens het vieren van zijn trouwdag in Pittsburgh gooide Reds-pitcher Homer Bailey onder toeziend oog van Crews en zijn vrouw een no-hitter. Een uniek moment om bij te zijn. Normaal gesproken iets dat je met geluk één keer in je leven meemaakt.
Crews werd ziek, kon slecht lopen, raakte in de war. De dader was de zwaarste hersentumor die een mens kan raken. Crews bleek over een ongekende kracht te beschikken en besloot in de laatste paar weken van zijn leven alleen nog maar leuke dingen te doen. Eén daarvan werd geregeld door Joey Votto, de eerste honkman van de Reds. Hij zorgde voor een ontmoeting met het team en prachtige plaatsen voor wat de laatste wedstrijd was die Crews met zijn familie zou bezoeken.
In de dagen voor die wedstrijd leek Crews de game tegen de Giants niet te halen. Zijn conditie holde achteruit. Maar op de ochtend van de wedstrijd was ‘Moose’ sterker dan ooit. Een wonder. En niet het eerste van die dag. Die tweede juli van 2013, gooide Homer Bailey in bijzijn van de gehele familie Crews zijn tweede no-hitter. De tranen waren onhoudbaar, iedereen knuffelde Jeff.
Twee dagen later overleed hij op 63-jarige leeftijd.
Afgelopen week keek ik naar de documentaire Walking on Dead Fish. Een verhaal dat gaat over de East St. John Wildcats, het American footballteam van de gelijknamige high school uit het kleine plaatsje LaPlace. Het dorp veranderde voor eeuwig na orkaan Katrina in 2005, dat vooral het 25 kilometer verderop gelegen New Orleans trof. De Wildcats hadden niks, behalve steun aan elkaar. De energie die loskwam zorgde voor een ongekend succesvol seizoen. Voor velen een steun in de moeilijkste periode van het leven.
Ik ga niet naar de kerk. Bidden voor het eten doe ik niet. Jezus zegt mij weinig. Maar ik geloof wel. Ik denk dat er iets meer is maar wat precies, daar kom ik niet uit. De extra krachten die zo vaak loskomen op momenten dat het nodig is, hebben toch mij overtuigd. Ondanks dat er vaak ook iets vreselijks aan vasthangt. Die eeuwige tegenstelling maakt het zo’n moeilijk vraagstuk.
Op 15 april 2013, een mooie voorjaarsdag, schudde het zo prachtige Boston ineens op haar grondvesten. Geschreeuw dat door merg en been ging, families die uit elkaar werden gerukt, een marathonfeest met een grote traditie dat nooit meer hetzelfde zal zijn. Een stel gore klootzakken dat met een paar bommen in een snelkookpan vier levens definitief verwoestte en daarnaast 264 onschuldige mensen verwondde.
Vannacht beginnen de World Series en ik ben voor de Red Sox. Niks ten nadele van de sympathieke Cardinals, maar ik hoop over een paar maanden mooie documentaires te zien met lachende mensen die het een half jaar geleden niet meer zagen zitten. Make Boston Stronger!
Deze column was eerder te lezen in Sport Amerika Magazine.
Foto: Getty Images
Ben al de hele dag ‘sweet Caroline’ aan het neurieen:-). Ooit de docu gezien die over ‘the curse’ ging? Aanleiding voor die docu was natuurlijk niet zo intriest als een eventuele nieuwe maar geeft wel goed weer hoe gepassioneerd de aanhang is.
Comments are closed.