Op deze plek bespreken Ingmar Meijer en Eva Gerritse wekelijks op nonchalante wijze de gebeurtenissen in de Amerikaanse sportwereld. Wat was opvallend, interessant, geinig of juist bloedserieus? ING houdt je op de hoogte.
Hoi hoi,
Ja ja, de Los Angeles Fakers hebben Mike Brown aan de kant gezet. Alsof dat zoden aan de Staples Center-dijk gaat zetten. Dat futiliteitje uit Kobeville hebben we wel gecoverd. Anyways, grote commotie in Chicago. Dat allemaal dankzij de schotonkunde van Joakim Noah waarmee hij de fans van de Bulls een pleziertje wilde doen.
Wat is ’t geval. Als de Bulls thuis winnen met 100 punten of meer dan kan iedere toeschouwer een Big Mac tegemoet zien. Een hele gezonde manier om je fanbase te belonen. Met nog 3,8 seconden op de klok tegen Orlando Magic en een 99-93 stand besluit de zoon van de oud-proftennisser een zeer beroerde driepunter te nemen. Sinds z’n NBA-intrede in 2007 had hij dat nog maar vier keer gedaan (allemaal mis).
Met nog luttele tellen op de klok is dat not done. Maar beloof het publiek een hamburger en spelen en het hoofd van een ervaren prof slaat zelfs op hol. Het leverde boe-geroep van de eigen supporters op. Uiteindelijk leidde dit woensdagschot na een beetje aandringen van coach Tom Thibodeau tot een officiële knieval van de Fransman. “Ik heb er een beetje spijt van…maar ik kreeg de indruk dat het publiek echt een Big Mac wilde hebben.”
Moeten we zijn over-enthousiasme en hele gedoe om die rare actie wegschrijven onder de noemer ‘typisch Amerikaans’ of is het naleven van ongeschreven regels inderdaad zo belangrijk?
——
Hee Ingmar,
Arme Noah. Die jongen wilde gewoon het grootste verlangen van zijn fans stillen: een Big Mac, de burger aller burgers. Dit hadden de Bulls toch kunnen zien aankomen met zo’n belachelijke actie? Als er 20.000 man met het water in de mond om een hamburger schreeuwen, en jij staat met de bal in je handen, één worp verwijderd van het vullen van al die hongerige monden, dan zit er toch niets anders op dan te proberen die bal in het net te gooien? Zoveel druk kan niemand aan.
——
The real story van de NBA zijn natuurlijk de New York Knicks. Als je ’t over nieuw elan hebt, dan heb je ’t over de ploeg van Mike Woodson. Meer dan de helft van de spelers zit tegen de AOW-leeftijd aan, maar waar zijn de Knickerbockers mee bezig? Is het de komst van Jason Kidd? Een onherkenbare Carmelo Anthony die ineens passt en aan serieuze defense doet? Het ontbreken van Amar’e Stoudemire? Wat is de sleutel van het nog maar korte succes denk jij?
——
Coach Woodson moet haast wel de sleutel zijn. De Knicks zijn al goed bezig vanaf het moment dat hij in maart de touwtjes in handen kreeg in New York. Het team klopt van alle kanten en hij heeft het voor elkaar gekregen dat iedereen doet wat hij moet doen. Zelfs ‘Melo.
Maar zoals aan alle moois komt ook aan de winnende reeks van de Knicks vast wel een keer een eind. De leeftijd van het roster is een potentieel probleem, vroeg of laat krijgen er een paar last van pijntjes. En dan hebben we Stoudemire nog. De vraag is of hij straks een versterking gaat zijn of dat zijn terugkeer juist een plotselinge verstoring is van een soepel draaiend team. Ik ben benieuwd of Woodson Amar’e dan tot zesde man durft te degraderen. Donderdag wachten de Spurs in San Antonio. Dat is er eentje om naar uit te kijken.
——
Van de week liep mijn hele timeline vol met ‘het nieuws’ van Big Papi. David Ortiz en de Boston Red Sox zitten nog twee jaar aan elkaar vast. Dat kost de franchise zo’n 26 miljoen dollar. Snapte al die ophef niet zo. Ja, afgelopen jaar leidde de moeizame onderhandelingen bijna tot een arbitragezaak, maar het brekende van dit nieuws ontgaat mij. Dit was toch een abc’tje?
In de tussentijd lijken de Texas Rangers hun slugger (of is drugger beter gezegd) Josh Hamilton aan het lozen. Een kleine week terug zag ik dat free agent inzet op 175 miljoen dollar voor 7 seizoentjes balmeppen. Dat gaat bij z’n huidige werkgever niet lukken. Zij willen niet verder gaan dan een nieuw 3-jarig contract. Daarmee zeggen ze toch bye-bye zwaai-zwaai? En wat is een goed team voor ‘m?
Ps. WWE in de Ahoy’. Is dat een bezoek waard van Miss G.?
——
Niet echt verrassend dat Big Papi in Boston blijft. Hij heeft eindelijk zijn zin: een meerjarig (twee is meer dan één) contract bij de Red Sox. Vorig jaar stuitte die wens nog op een hoop weerstand bij het Bostonse management, maar na het vertrek van Becket, Crawford en Gonzalez naar de Dodgers, heeft het behouden van Ortiz meer prioriteit gekregen én is er meer financiële ruimte. Big Papi hoeft tot zijn pensioen niet meer te verhuizen.
Wat Hamilton betreft, vraag ik me af of er überhaupt wel een team is dat er goed aan doet om hem het contract te geven dat hij wil. Die 175 miljoen dollar voor zeven jaar is voor elk team een groot financieel risico. Gaat hij weer presteren zoals begin van afgelopen seizoen? En lukt het hem om alle verleidingen buiten de sport te weerstaan? Waarom zoveel risico nemen met één speler als je diezelfde dollars ook kunt uitgeven aan meerdere aanvullingen op je roster en daarmee een team in de breedte kunt versterken.
En ja, de WWE in mijn achtertuin. Dan ben ik bijna verplicht om erbij te zijn hè? Dat wordt wel een primeur. Mijn kennis van het worstelen gaat niet veel verder dan Hulk Hogan, laat staan dat ik ooit een worstelshow live heb gezien. Voor alles is een eerste keer, I’ll be there.
Bye!
Wijnmeter: Dallas Mavericks, 8ste in Western Conference – vocht der victorie zou nu voor Ingmar zijn
Lees hier de ING van vorige week: Goodell’s Europese droom
Reacties