In Kerkrade staarde ik anderhalve week geleden twee uur voor de aftrap van Roda JC-PSV naar het veld. Daar stond een klein, mager, iel mannetje ongemakkelijk en nonchalant te lachen met wat ploeggenoten. Hij had een petje achterstevoren op zijn hoofd en speelde met zijn iPhone. Soms moet je iets meer in de verte kijken om de werkelijkheid te zien. Ik keek dieper. Daar zag ik een onzekere jongeman die net zijn tienerjaren achter zich had gelaten en nu een beetje in de knoop zat met zichzelf.
Adam Maher retweette nog geen klein half uur eerder een bericht van een PSV-supporter waarin Ola Toivonen een eikel werd genoemd. Niet veel later had de jonge middenvelder al spijt en verwijderde het op internet rondzwevende bericht. Té laat. Pers, trainer en medespelers hadden het gelezen. Het leed was geschied. Na afloop kondigde de baas bij de Einhovenaren, Phillip Cocu, aan dat dit niet de bedoeling was van een teamproces. Een goed gesprek met Maher zou een dag later volgen.
Er zit iets goeds aan de retweet van Adam Maher. Wie goed kijkt ziet een winnaar. Het grote talent, geboren in Marokko maar opgegroeid in Diemen, baalt als een stekker. Jarenlang was hij bij AZ de man waar alles om draaide, maakte een miljoenentransfer naar PSV en nu blijkt roem ineens vergankelijk. Adam Maher is een wisselspeler.
Iedere topsporter hoort doodziek te zijn van verliezen. Voor een voetballer is op de bank zitten een nederlaag. Het is dus goed dat Adam Maher boos is. Héél erg goed. Hij kan mij niet boos genoeg zijn. Maar nu de volgende stap: de woede omzetten in een prestatie. Turn the anger into your friend, zou zomaar een tweet van Adam Maher kunnen zijn. Hij blinkt op Twitter namelijk vooral uit in nietszeggende wijsheden voor een jongen die nauwelijks van het leven heeft geproefd. Dat kan namelijk nog niet als je net twintig jaar bent. Deze vieze wisseldrank past ook wat dat betreft prima.
Tom Brady stond voor lul toen hij op het punt stond de NFL te betreden als quarterback. Er waren maar weinig coaches die geloofden dat het iets kon worden met de slungel uit Californië. Toen de clubs uit de NFL tijdens de jaarlijkse draft spelers uit college op mochten pikken, werd Tom Brady gekozen als 199ste. Laat dat getal even op je inwerken. Denk terug aan het schoolplein of aan gym vroeger. Iedereen die wel eens als allerlaatste werd gekozen weet hoe dat voelt. Als een verschrikkelijke vernedering.
Tom Brady maakte een keuze. Hij maakte van de vernedering en kwaadheid zijn grote drijfveer. Brady nam zich voor elke dag te denken aan het moment dat hij diep op zijn ziel werd getrapt en begon een wedstrijd met het leven. Dat duel leverde hem tot nu toe drie Super Bowl-zeges op, een megastoot van een vriendin en respect van velen. Onlangs liet Brady weten nog altijd, als het even tegenzit, terug te denken aan het getal 199. Om daarna als een sportieve Hulk te exploderen.
Ik hoop dat Adam Maher hetzelfde kan opbrengen als Tom Brady. Hij heeft misschien op zijn vakgebied wel net zoveel talent. Maar dat is niet genoeg. Beste Adam, vergeet de woede niet, maar maak er iets moois van. En tweet over tien jaar al je titels. Ik hoop dat 140 tekens niet genoeg zullen zijn.
Deze column was eerder te lezen in Sport Amerika Magazine.
Foto: Getty Images
Reacties