Soms kom je zo’n naam tegen die blijft hangen. Ik had dat ergens in de loop van vorig jaar met Fred VanVleet, de twintigjarige point guard van Wichita State. Waarschijnlijk viel hij me in eerste instantie op door zijn Nederlands klinkende naam (Fred van Vliet zou net zo goed de naam van de kroegbaas op de hoek kunnen zijn), maar VanVleet is me blijven boeien.
De kans dat hij zou eindigen als werkloos bendelid was een stuk groter dan een carrière als basketballer, maar VanVleet is zo’n typisch Amerikaans voorbeeld van een jongen die het maximale haalt uit de weinige kansen die hij krijgt. Toen VanVleet vijf jaar oud was, werd zijn vader (zelf niet onverdienstelijk basketballer) doodgeschoten bij een drugsdeal. Moeder Susan stond er alleen voor in Rockford, een stad met veel werkloosheid, drugs, wapens en leegstaande huizen.
Op een basketballtoernooi kwam ze Joe Danforth tegen. Danforth – toen nog politieagent in Rockford – staat aan de basis van de sportieve carrière van zijn stiefzoon. Hij haalde Fred en oudere broer Darnell dagelijks voor zonsopkomst uit hun bed en onderwierp de jongens aan een bijna militair trainingsregime.
De harde discipline van stiefvader betaalt zich nu uit. VanVleet beleeft een geweldig seizoen. Hij werd bekroond als speler van het jaar in de MVC en hoort bij de tien genomineerden voor de Naismith Trophy. Wichita State begint mede dankzij hun point guard ongeslagen aan March Madness. Er worden van de Shockers desondanks geen wonderen verwacht, maar hé, Fred VanVleets verhaal laat zien dat verwachtingen er zijn om overtroffen te worden.
Deze column was eerder te lezen in Sport Amerika Magazine.
Foto: Getty Images
Fred VanVleet, Sam Dekker, Jordan Dykstra, Stephan VanTreese, Jprdan VandenBerg (Aus): tellen we toch nog een beetje mee.
Comments are closed.