Op 1 januari 2012, rond vijf uur lokale tijd, zat ik hoog boven Sports Authority Field at Mile High in Denver op de tribune te kijken naar een Broncos offense die op geen enkele wijze de bal vooruit wist te krijgen tegen de Kansas City Chiefs. De hele week voorafgaand aan de wedstrijd was er door de media druk gepraat over de terugkeer van Kyle Orton naar Denver, maar ook Orton wist weinig te doen met de football, wat leidde tot een 7-3 eindstand in het voordeel van Kansas City.
Even gingen de herinneringen terug naar 2009, toen Denver ook met een 8-8 record eindigde, maar toen ten koste van San Diego de play-offs zou missen. Terwijl ik die gedachte met de fans om mij heen deelde werd ik al snel door één van hen gerust gesteld: Oakland stond ver achter tegen de San Diego Chargers, en dat terwijl winst nodig was om de AFC West winst van de Broncos te ontnemen. Het voelde vreemd, een wedstrijd verliezen en toch iets te vieren hebben. De Broncos zouden voor het eerst sinds 2005 weer in de play-offs verschijnen.
Sinds ik een Broncos fan werd in 2007, toen ik tijdens een jaar in Colorado voor het eerst met deze geweldige sport in aanraking kwam, is het team achtervolgd door allerlei negatieve gebeurtenissen. Van de legende van John Elway en de jarenlange kwaliteit van Denvers verdediging was tien jaar na de opeenvolgende winst van twee Super Bowls weinig meer over. De moord op Broncos cornerback Darrent Williams, de hartstilstand van running back Damien Nash twee maanden later, het ontslag van Mike Shanahan, het Jay Cutler drama na het aanstellen van Josh McDaniels als hoofdcoach, de zelfmoord van wide receiver Kenny McKinley, en dan hebben we het nog maar alleen over de gebeurtenissen buiten het veld.
Het bereiken van de play offs voelde voor alle Broncos fans waarmee ik sprak als een glimpje hoop. Hoop dat onze trotse en historie-rijke franchise een nieuwe weg is ingeslagen, zelfs na de teleurstellende resultaten tegen de Buffalo Bills en Kansas City Chiefs, resultaten die weinig goeds voorspelden voor de wedstrijd tegen een Pittsburgh Steelers team dat samen met de New England Patriots het afgelopen decennium de AFC heeft gedomineerd.
De afgelopen week heb ik elke dag meerdere malen de herhaling van die ene play in de verlenging teruggekeken, en elke keer nog vol ongeloof. De tranen in de ogen van Champ Bailey, de speler die het langst in het blauw-oranje heeft gespeeld, na afloop van de wedstrijd zeiden meer dan alle andere beelden en commentaar bij elkaar over hoe belangrijk deze overwinning is voor dit team.
Terwijl alle ‘experts’ je waarschijnlijk anders vertellen heeft Denver absoluut niets te verliezen wanneer ze over enkele uren aantreden tegen de New England Patriots, die na de uitschakeling van de Steelers toch zeker als favoriet in de AFC gezien moeten worden. Diezelfde experts hielden voet bij stuk dat het idee dat de Broncos met Tim Tebow konden winnen “belachelijk” is. Een team dat door velen niet meer dan vijf overwinningen werd toegedicht, zeker na een 1-4 record aan het begin van het seizoen, is door de eerste ronde van de play-offs gekomen.
Het is een seizoen vol wonderen geweest voor de Broncos; zoals het gezegde luidt: Hollywood kon het niet beter geschreven hebben. Met de overwinning op de Steelers voelt het alsof er een last van de schouders van Broncos Country genomen is. Fans kunnen eindelijk de laatste moeilijke jaren vergeten. Wat de komende uren ook zullen brengen, elke minuut extra is een kersje op de taart. Ongeacht het resultaat zal Denver terugkijken op een succesvol seizoen.
Reacties