Ik houd niet zo van sporters zonder passie. Eigenlijk in het algemeen niet zo van mensen zonder gedrevenheid. De drift hebben om iets na te streven waar je echt geloof in hebt, dat is wat ik waardeer. Over de manier waarop een mens dat zou moeten doen kun je discussiëren, maar dat is een tweede. Iets bereiken begint met hartstocht.
De coach van de Miami Heat zei onlangs dat hij een kleedkamer heeft vol met ‘Alphamannen’. Er zijn vele definities van dit soort, maar laten we er even een paar kenmerken uitpakken. Alphamannen komen over als personen met veel zelfvertrouwen, worden meestal gevolgd door anderen en zijn vaak de centrale persoon in een situatie. Of denken dat in ieder geval zelf te zijn. Allemaal willen ze graag op de voorgrond staan of doen dat automatisch vanwege hun natuurlijke persoonlijkheid. Bij de Heat was coach Erik Spoelstra er blij mee, want zijn dominante groep had zich in een lastige wedstrijd ontwikkeld tot een ploeg vol ´Alphawinnaars´.
Bij de zojuist beschreven personen, die ik persoonlijk vaak behoorlijk irritant vind, komt het mooiste naar boven als ze dreigen te verliezen. Daar kunnen de Alpha´s slecht tegen. Dat maakt ze mooie (maar meestal ook slechte) verliezers en gedreven (en vaak ook vervelende) winnaars.
Jezelf volstrekt verliezen in een sportgeloof is een ander bewonderenswaardig fenomeen. Onlangs werd er een documentaire gemaakt over werpers in de Major League die de knuckleball als handelsmerk hebben. Een worp waarbij de vingers op een dusdanige manier tegen de bal worden gezet, waardoor het object tijdens de vlucht richting de slagman onvoorspelbare wendingen aanneemt in een vaak niet al te hoog tempo. De meest onvoorspelbare pitch die er bestaat.
Veel knuckleball pitchers zijn er niet geweest in de geschiedenis van de Major League, maar één ding hebben ze wel allemaal gemeen: zij geloven in waar ze voor staan. In een worp die door de honkbalgeschiedenis heen zo vaak ter discussie heeft gestaan. Momenteel draagt R.A. Dickey (Toronto Blue Jays) de verantwoordelijkheid om zijn beroepsgroep in leven te houden.
De documentaire laat onder meer zien welke zware weg Dickey heeft moeten afleggen om zijn religie aan de wereld te tonen. Jaar na jaar reisde hij van club naar club met zijn vrouw en zijn jonge kinderen, vaak tegen een laag salaris en altijd in onzekerheid. Het gezin leefde in verhuisdozen. Zijn knuckleball liet hem vaak in de steek, maar zijn passie niet. In 2011, op 36-jarige leeftijd, viel ineens alles op de juiste plek. Letterlijk en figuurlijk. De zwabberbal landde keer op keer in de handschoen van de catcher en Dickey werd een held bij de New York Mets. Zijn beloning was een miljoenencontract.
Het is in een notendop de ontroerende levensloop van R.A. Dickey, die de miljoenen dollars natuurlijk met een glimlach zag binnenstromen. Maar één ding is voor hem echt belangrijk. Zijn vastberadenheid en geloof in eigen kunnen, hoe vaak ook op de proef gesteld, leidde tot succes. Dat is veel belangrijker dan een bankrekening met veel nullen.
Deze column verscheen eerder in Sport Amerika Magazine.
Foto’s: Getty Images
Reacties