Mijn gevoel over de zesde NFL International Game in Wembley Stadium is ietwat gemengd. Aan de ene kant was de wedstrijd in alle opzichten een verpulvering van de St. Louis Rams door de New England Patriots en was de competitieve spanning die je van een NFL-match verlangt dus ver te zoeken. Maar aan de andere kant was ons geliefde American football tijdens deze editie meer zichtbaar in Londen dan ooit tevoren en stapte ik terug in het vliegtuig met het idee dat de NFL eindelijk echt is aangeslagen buiten de Verenigde Staten.
Aan interesse en voorpret was namelijk geen gebrek. Maandag kondigde Nike Town, een superstore van het sportmerk aan de extreem drukke winkelstraat Oxford Street, aan een week lang in het teken van de NFL te staan. Honderdduizenden mensen passeerden gedurende zeven dagen reusachtige etalages waarin een kartonnen Rams-running back Steven Jackson (foto) en Patriots-tight end Rob Gronkowski hun beste tough guy pose deden. De winkel van binnen was het walhalla voor een NFL-fan met een merchandise budget. Chicago Bears-sneakers, New York Giants-hoodies en alle teamjerseys, perfect uitgestald op 32 paspoppen. Erg gaaf allemaal. Op dinsdagavond kwamen de Rams-cheerleaders en legendes als oud-receiver Torry Holt ook nog eens langs voor een exclusief feestje.
Op zaterdag organiseerde men een Fan Rally midden op Trafalgar Square, waar ruim veertigduizend Europese fans samenkwamen. Honderden mensen stonden in de rij voor NFL-oefeningen (long snappen, touchdown passes werpen, field goals kicken, etc). Op een centraal geplaatst podium blikten NFL Network analisten en presentatoren voor op de wedstrijd van zondag. Rond een uur of een kwamen de sterren van beide teams ook nog even op; onder andere Sam Bradford, Steven Jackson, Chris Long en Jeff Fischer voor de Rams en Tom Brady, Wes Welker, Rob Gronkowski en Bill Belichick voor de Patriots. Gekkenhuis onder de fans natuurlijk. Wat direct opviel was hoe mild en introvert de Rams zich opstelden, terwijl de Pats’ het juist overduidelijk naar hun zin hadden. Brady grijnsde een “You suck!” uit het publiek weg, Belichick glimlachte meer dan gemiddeld en Rob Gronkowski liet de interviewer schrikken door op verzoek van de fans de micorofoon te spiken. Een vooruitblikje op de wedstrijd, zo bleek later.
Zondag werd traditioneel de Tail Gate Party gehouden. Wie nog niet overtuigd was van de populariteit van de NFL in Londen, is dat na het zien van de abnormale drukte op dit evenement in de achtertuin van Wembley wel. Meer dan tachtigduizend fans verzamelden zich op het pregamefeestje. Veel anders dan de Fan Rally is de Tail Gate Party niet. Het is een gezellig samenkomen omringd door tientallen etensstandjes en merchandisetenten van de NFL zelf, pettensponsor New Era en Madden-ontwikkelaar EA Sports. Een typisch Amerikaans tafereel dat ieder jaar groter groeit.
Maar dan de wedstrijd zelf. Een blik op het publiek voorspelde al weinig goeds voor de St. Louis Rams. Zeker 75% van de jerseys is blauw en leest 12, Brady van achteren. Een team supporten dat meestal wint, ik hou er zelf niet zo van, maar ik begrijp het wel! Waar het publiek tijdens de vorige London games altijd redelijk verdeeld was, is Wembley vanavond dus overduidelijk pro-Patriots. Dat is jammer, want de Rams hebben een echte thuiswedstrijd opgegeven en zijn vanavond het thuisteam. Ze verdienen support, maar worden al tijdens de warming-up uitgejoeld.
Daar komt vlak na kick-off heel even verandering in. Na een paar korte passes naar Steven Jackson gooit Sam Bradford een bom van 50-yards naar receiver Chris Givens, die dat viert met een pontificale pose. Alsof hij wil zeggen: “Kijk Londen, hier zijn jullie voor gekomen!” Zelfs de Patriots-fans zijn heel eventjes voor de Rams. Maar dan begint de afslachting. Brady naar Welker. Brady naar Gronkowski. Brady naar Lloyd (foto boven) voor de gelijkmaker. De pass rush van de Patriots-defense maakt gehakt van Bradford en forceert een lange rits aan ongemakkelijke penalties. Ondertussen ziet de Rams-D eruit als gatenkaas. In het stadion krijg je het idee dat Gronkowski al na het eerste kwart zo’n driehonderd yards receiving heeft en running back Ridley lijkt met iedere rush zeker twintig yards te pakken. Aan het einde van kwart twee staat het al 28-7 en is de sfeer in het stadion slaapverwekkend.
Vandaar mijn gemengde gevoel. De eindstand wordt uiteindelijk 45-7. Halverwege kwart vier houdt Tom Brady het al voor gezien en is het aanschouwen van de pracht en praal die de Patriots-offense heet ook geen optie meer. Achteraf hoor ik een hoop fans mopperen. Over de saaie wedstrijd, over de slaapverwekkende sfeer, over hoe de Rams genaaid zijn en beter in St. Louis hadden kunnen blijven. Ze hebben een punt, maar aan de andere kant ook weer niet. Teams die hopeloos imploderen, wedstrijden die door penalties niet soepel verlopen, stadions die voor het einde al leeglopen; ook dat is de realiteit in de NFL. De vraag is alleen of men buiten de VS ook de lelijke aspecten van American football wil omarmen.
Mijn gevoel zegt van wel. Hoewel deze zesde wedstrijd in Wembley in mijn persoonlijke lijst op de laatste plaats staat, gaat er nog steeds weinig boven het live aanschouwen van een picture perfect touchdown. Er gaat nog steeds weinig boven rondlopen in Wembley en op Trafalgare Square met tienduizenden andere gekleurde jerseys. Toen ik hier in 2008 voor het eerst was, was American football onzichtbaar in de media. Nu worden er samenvattingen op BBC One uitgezonden en kun je s’ nachts live naar Sunday Night Football kijken op Channel 4. De NFL was nooit groter buiten de VS dan nu en dat is geweldig om te zien. En met twee wedstrijden in Wembley in de planning voor 2013, waaronder een potentiële thriller tussen de evenredig populaire Vikings en Steelers eind september, kan het bijna niet anders dat de sport ook blijft doorgroeien.
Dit is een lezersverslag geschreven door Randy Timmers.
Reacties