De NBA leeft, zoals alle sporten, op het succes van supersterren. De ‘Big Boys’ lokken fans naar de wedstrijden, verkopen merchandise en zorgen voor miljoenen hits op allerhande websites. En let’s face it: supersterren winnen titels. Maar alleen is maar alleen. ‘Big Boys’ hebben ‘Small Boys’ nodig om hen over de streep te trekken. Deel 1: de Eastern Conference.
Een wedstrijd tussen twee of meerdere supersterren is een kleine schatkist voor de betrokken teams, de NBA en de televisiemaatschappij die de rechten hiervoor heeft. Voor aanvang van de wedstrijd, tijdens de wedstrijd en in de samenvatting achteraf wordt er dan ook genadeloos gefocust op de prestatie van de sterren. Het is niet Miami Heat vs. New York Knicks of OKC Thunder vs. LA Clippers of LA Lakers vs. San Antonio Spurs. Nee, het is LeBron James vs. Carmelo Anthony of Kevin Durant vs. Blake Griffin of Kobe Bryant vs. Tim Duncan.
Natuurlijk, titels worden gewonnen door supersterren. Micheal Jordan was de beste speler van zijn Chicago Bulls op weg naar zes titels in de jaren 90. Hetzelfde geldt voor bijvoorbeeld Hakeem Olajuwon en zijn Houston Rockets, en Larry Bird en zijn Boston Celtics. Maar hoe je het ook draait of keert, elke superster heeft één of meerdere role players nodig die het verschil maken. Jordan had een Horace Grant of John Paxson nodig, Hakeem kon niet zonder een Kenny Smith en Bird had hulp van een Danny Ainge. Kortom: de ‘Big Boys’ hebben ‘Small Boys nodig op weg naar het ultieme succes. Met de play-offs onder weg, is het dan ook interessant om voor elke play-offteam te kijken wie die ‘difference maker’ is.
EASTERN CONFERENCE
Udonis Haslem, Miami Heat
Haslem is één van die spelers die nooit echt opvalt maar toch altijd aanwezig is geweest in een wedstrijd. Hij zorgt voor de noodzakelijke lengte bij de Heat. Haslem is een efficiënte rebounder, een erg goede verdediger (vooral help-defense) maar vooral een geweldige teammaat. Haslem staat er elke wedstrijd opnieuw, zonder verpinken. Elke keer geeft hij alles wat hij heeft. En als hij de kans krijgt, schiet die laat in een wedstrijd regelmatig een jumper binnen.
Jason Kidd, New York Knicks
Kidd mag dan al 39 jaar oud zijn, hij is nog steeds van immense waarde voor zijn team. Kidd is nooit een offensief wonder geweest maar je kan hem gewoon niet alleen laten achter de driepuntlijn, van waar hij 80% van zijn schoten neemt. Daarnaast is Kidd verdedigend nog steeds één van de betere one-on-one spelers. Maar veel belangrijker: Kidd zorgt voor leiderschap bij de Knicks. Hij geeft dit team stabiliteit, vooral op moeilijke momenten.
George Hill, Indiana Pacers
Bij de Pacers lijkt het altijd te draaien rond Paul George en in mindere mate rond Roy Hibbert en David West. Maar wie de wedstrijden van Indiana bekijkt, weet hoe belangrijk Hill is voor dit team. De guard speelt vaak op de point maar kan ook fungeren als shooting guard. Hij zorgt ervoor dat de offense vlot verloopt. Daarnaast heeft hij een goed jump-shot, is hij een harde verdediger en een speler die nauwelijks balverlies lijdt. Wie leidde de Pacers dit seizoen in win shares? Jawel, George Hill.
Reggie Evans, Brooklyn Nets
Hij ziet er niet uit, heel veel skills als basketballer heeft hij niet en hij is dan ook nog eens zo dirty als het kan. Niemand speelt graag tegen hem maar als teamgenoot is Reggie Evans een nuttige speler. Gemiddeld elf rebounds in nog geen 25 minuten per wedstrijd? Killer! Bovendien kunnen de Nets wel wat grofheid gebruiken. De brave Brook Lopez jaagt niemand echt schrik aan. Vandaag: hallo Reggie Evans!
Nate Robinson, Chicago Bulls
Hij is een viervoudig Slam Dunk champion, genoot meermaals van zichzelf op de rug van Celtics-teammaat Glen Davis en lijkt altijd last te hebben van een overvloed aan suiker. Maar de kleine Nate Robinson kan elke wedstrijd opnieuw het verschil maken. ‘Nate The Great’ is een keurige schutter, enorm lenig en atletisch voor zijn lengte, eeuwig energiek (ook verdedigend) en verre van bang van de grote momenten. Zeker in afwezigheid van Derrick Rose is Robinson van onschatbare waarde.
Elk team heeft shooting nodig. Zonder de nodige shooters is er onvoldoende ruimte om makkelijke schoten af te dwingen door driving en/of passing. Bij de Hawks voorziet Kyle Korver nagenoeg in zijn eentje voldoende ruimte voor Josh Smith en Al Horford. Korver is al jaren dodelijk vanachter de driepuntlijn. Dit seizoen raakte hij opnieuw (ruim) meer dan 40% van zijn driepunters, de zevende keer dat hij dit voor elkaar brengt. Geef deze man geen centimeter ruimte want het levert drie punten op.
Avery Bradley, Boston Celtics
Bij de Celtics draait het nog steeds rond Kevin Garnett, Paul Pierce en Rajon Rondo. Maar een speler die meer en meer zijn stempel drukt, is Avery Bradley. De 22-jarige guard is defensief gewoon ongelooflijk. Hij kan het eender welke guard in de NBA moeilijk maken met zijn energie, intelligentie en voetenwerk. Offensief mist hij nog de nodige ervaring maar defensief staat hij, gezien zijn leeftijd, ontzettend ver.
Ersan Ilyasova, Milwaukee Bucks
De Bucks hebben geen echte superster rondlopen maar een nuttige speler als Ersan Ilyasova wordt al te vaak uit het oog verloren. De Turkse power forward liet één van zijn beste seizoenen optekenen door efficiënte offense, degelijke defense en goede rebounding. Ilyasova leidde de Bucks in win shares en gaf weerwerk aan de inefficiëntie van Brandon Jennings en Monta Ellis. Als Ilyasova goed speelt, zijn de Bucks eens zo gevaarlijk.
Reacties