SportAmerika-redacteuren Johan Brinkel en Michiel Jonkman schrijven elkaar vanaf deze week open brieven over het wel en wee van de NBA. Randzaken, hoofdpijndossiers, persoonlijke frustraties over de prestaties van hun favoriete teams en spelers: in een serie openhartige schrijfsels getiteld The Basketball Diaries trakteren ze elkaar op hun (ongezouten) inzichten en filosoferen ze er naar harte op los.
Zoetermeer, 1 december 2015
Beste Michiel,
Sorry voor mijn late reactie. Ik wilde voor ik je een reactie zou sturen eerst de volledige wedstrijd van maandagnacht tussen ‘jouw’ Clippers en de Trail Blazers kijken. Dat die wedstrijd echter pas afgefloten mocht worden nadat DeAndre Jordan zijn twaalfde vrije worp raak zou schieten, hadden ze me niet verteld. Als gevolg daarvan heb ik ruim 137 uur gekeken naar iets wat men een basketballwedstrijd noemt.
Ik kan er niets aan doen, vriend, maar de wedstrijden van de Clippers zijn bijna niet meer te hachelen. Niet alleen vanwege het gestuntel vanaf de vrijeworplijn door Jordan, maar ook vanwege de enorm negatieve vibe die om die franchise hangt. Het lijkt er wel op dat het verboden is om te lachen wanneer spelers hun veredelde trainingstenuetjes aantrekken.
De grote aanstichter van dat alles is de vader van nummer 25. Ik kan er niks aan doen, maar ik heb een bijzonder lage dunk van die man. Ja, hij heeft een kampioenschap gewonnen met Boston, maar met het spelersmateriaal wat hij daar tot zijn beschikking had, zou zelfs de blinde papa van de linksback van het Nederlands elftal kampioen geworden zijn.
Hoewel er zat aan te merken is op zijn coaching (een second unit met Austin Rivers, Jamal Crawford, Lance Stephenson, Paul Pierce en Josh Smith werkt hooguit wanneer je met vijf ballen gaat spelen), heeft Doc Rivers echt afgedaan bij mij toen hij vorig jaar zich in allerlei bochten wrong om zijn zoon Austin binnen te halen. Niet als assistent-coach, waterboy of persoonlijke chauffeur, nee, als speler…
Wat mankeerde Rivers om dat te doen? Je zoon coachen, zeker op het allerhoogste niveau denkbaar, is vragen om problemen. Dat zou Rivers toch zelf ook wel ingeschat hebben? Of zou hij soms echt denken dat de gevoelige Paul Pierce, Josh Smith en Lance Stephenson (allen spelers die minder minuten maken dan Austin) er wel begrip voor op kunnen brengen dat hun rol kleiner is dan die van de back-up point guard? Hou toch op!
Nee, Michiel, dit gaat niet goed. De Clippers kunnen dan weliswaar een aantal potjes achter elkaar gewonnen hebben, vroeger of later gaat de bom barsten in het Staples Center. Het is slechts een kwestie van tijd voordat Smith en/of Stephenson gefrustreerd raken, en zich gaan uitleven op een Rivers. Welke telg van de familie dat is, zal de toekomst uitwijzen. Vooralsnog zet ik mijn geld op dochter Callie.
Willen de Clippers nog echt iets van dit seizoen maken, dan zal er een Rivers moeten sneuvelen. Aangezien er geen club zit te wachten op spelverdeler Austin, vrees ik dat je de Conference Finals alleen kan halen (verder komen dan dat kan je overigens uitsluiten zolang Stephen Curry niet zijn nek op zeventien plaatsen breekt), wanneer Doc de laan uitgestuurd wordt. Een drastische maatregel, maar helaas wel een noodzakelijk besluit.
Ik vermoed overigens dat de belangrijkste sidekick van Michael Jordan in Space Jam, Bugs Bunny, met het ontslag van Rivers kan instemmen. Vraagt deze geflapoorde visionair zich immers niet al decennia af wat de coach van de Clippers in vredesnaam aan het doen is?
Shoot low,
Johan
PS: heb jij als Clippers-fan nou automatisch ook een hekel aan de Lakers?
Reacties