SportAmerika-redacteuren Johan Brinkel en Michiel Jonkman schrijven elkaar vanaf deze week open brieven over het wel en wee van de NBA. Randzaken, hoofdpijndossiers, persoonlijke frustraties over de prestaties van hun favoriete teams en spelers: in een serie openhartige schrijfsels getiteld The Basketball Diaries trakteren ze elkaar op hun (ongezouten) inzichten en filosoferen ze er naar harte op los.
Den Haag, 27 november 2015
Beste Johan,
Ik zal maar gelijk met de deur in huis vallen: ik baal. Ik denk dat je ook wel weet waarom. De Los Angeles Clippers, mijn team, zijn bezig aan een draak van een seizoen. En natuurlijk, we zijn nog maar een handvol wedstrijden bezig en er is nog genoeg tijd om de boel recht te breien, maar toch vrees ik met grote vrezen. Ik vrees dat het wéér zo’n seizoen gaat worden, dat het wéér net niet is, en dat Billy Crystal ondanks de hype van de afgelopen jaren toch weer alleen op de tribune achterblijft in Staples Center.
Jij als ervaren rot in het basketballen weet misschien waar het vandaan komt, die wisselvalligheid bij de Clippers. Zijn het de verwachtingen die als een loden last om de nek van Chris Paul en de zijnen hangen? De onhandelbaarheid van (beruchte) nieuwkomers als Josh Smith en Lance Stephenson? Gebrek aan conditie en/of mentale veerkracht? Of, en ik heb wel eens vernomen dat dit een van je stokpaardjes is, toch een gebrek aan visie bij coach Doc Rivers?
Het doet me hoe dan ook pijn dat het opeens zo dramatisch gaat. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat de Clippers zichzelf tekort doen. Dat ze, sinds die dramatische instorting tegen de Rockets in de play-offs van afgelopen seizoen, niet meer hetzelfde zijn. Van troonpretendenten afgezakt tot de rangen der mindere goden; het thuishonk van stervelingen met faalangst, die een verlies tegen aartsrivaal Golden State Warriors geen goede plek kunnen geven.
Weet je wat ik denk dat het misschien wel is? Dat we hier te maken hebben met een gevalletje real life Space Jam. In de beste basketballfilm aller tijden verloren (top)spelers als Charles Barkley en Patrick Ewing hun speciale krachten aan getekende slechterikken genaamd de Nerdlucks, die dankzij de NBA-magie veranderden in Monstars.
Ik heb het idee dat dit bij de Clippers in het echt gaande is. Het kan toch niet toevallig zijn dat Blake Griffin – die overigens wél briljant speelt dit seizoen – afgelopen zomer nog figureerde in een reclame met Marvin the Martian, een van de Looney Tunes die in 1996 zijn opwachting maakte in Space Jam?
Misschien heeft New York-rookie Kristaps Porzingis wel de Born Ready-magie van Lance Stephenson opgeslurpt en speelt laatstgenoemde daarom zo dramatisch. Wellicht schiet Josh Smith zijn driepunters (en vrije worpen) wel niet raak omdat zijn basketballtalent is gestolen door Jahlil Okafor. En de veelgeprezen Chris Paul – die ik dit seizoen op zijn zachtst gezegd wisselvallig vind – heeft mogelijkerwijs zijn onnavolgbare dribbelskills zien wegvloeien richting Rajon Rondo, die toch wel héél mysterieus weer in vorm is geraakt bij de Kings.
Ik vertrouw het niet, Johan. Ik ben bijna geneigd om met mijn Clippers-parafernalia naar Amerika te reizen, mijn CP3-jersey tegen al die plotseling beregoed spelende nobodies aan te duwen in de hoop dat de magie weer terugvloeit naar de plek waar ze vandaan komt: Lob City. Want het zou toch erg zijn als de Clippers het niet zouden redden? Zal ik mijn ticket maar boeken?
Aim high,
Michiel
Reacties