Spurs: van outsider naar titelfavoriet

Door

De San Antonio Spurs zijn hot. In de eerste ronde van de play-offs werd Utah Jazz eenvoudig met 4-0 opzij gezet en in ronde twee had San Antonio al even weinig moeite met de up-and-coming Los Angeles Clippers: wederom vier zeges tegen nul. De Spurs lijken op dit moment onverslaanbaar. Hun laatste nederlaag leden ze op 11 april en sindsdien werden alle achttien duels gewonnen. Met dank aan uitstekend teamspel, aangevoerd door guard Tony Parker, en een vintage Tim Duncan die de klok een aantal jaren heeft teruggezet.

De ploeg van coach Gregg Popovich is niet alleen hot, maar speelt mooi basketball dat prettig is om naar te kijken. Dat was vroeger wel anders. In de jaren dat de Spurs domineerden en kampioenschappen wonnen (2003, 2005 en 2007) waren de saaie Tim Duncan, zijn bijnaam the Big Fundamental zegt genoeg, en co vooral gefocust op verdedigen. Verdedigen, verdedigen, verdedigen. Dat was het motto. In alle kampioensjaren eindigden de Spurs eerste of tweede als het ging om ‘defensive efficiency’ en buiten de top vijf in ‘offensive efficiency’. Nu is het precies omgekeerd. San Antonio leidt de NBA in ‘offensive efficiency’ en valt verdedigend zelfs buiten de top tien.

Continuïteit en een goede structuur liggen aan de basis van de successen in San Antonio. Tim Duncan, Tony Parker en Manu Ginobili zijn al sinds 2002 samen. In game 4 tegen de Clippers speelden ze hun 130e gezamenlijke play-offduel. Duncan, 36 jaar, noteerde tegen Chris Paul en co ouderwetse cijfers met gemiddeld 21 punten, ruim 9 rebounds, 3 assists en 2 blocks. Parker, vier dagen geleden 30 geworden, kent een van zijn beste seizoenen in zijn loopbaan, bepaalt het tempo en verdeelt het spel. Ginobili, 34 jaar, is minder dit jaar beduidend minder dominant maar zorgt nog wel voor de nodige extra energie vanaf de bank.

Ondanks dat de Spurs drie potentiële Hall of Famers (of op zijn minst twee) op kunnen stellen, draait het spel niet om hen. Popovich is erin geslaagd om iedereen een rol te geven binnen dit team. De Spurs hebben een ongekend goede balcirculatie en veel scorend vermogen. De spelers zijn altijd op zoek naar de beste play en zijn niet te beroerd om nog een extra pass te maken naar een teamgenoot die net iets meer vrijstaat dan zij. De statistieken spreken voor zich. In de series tegen de Clippers gaven de Spurs 107 assists op 154 schoten. Ter vergelijking: Miami noteerde tegen Indiana in vier duels 46 assists op 127 schoten en Oklahoma City gaf in vier wedstrijden tegen de Lakers 64 assists op 144 schoten.

De cijfers van de Spurs zijn indrukwekkend, wel moet worden gezegd dat zowel de Jazz als de Clippers defensief in de verste verte niet tot de elite behoren. Utah eindigde het seizoen verdedigend als nummer 23 en Los Angeles kwam uit op plaats 16. En ook de Oklahoma City Thunder, zo goed als zeker de tegenstander in de finale van de Western Conference, is geen team met een ijzersterke verdediging. Daar komt bij dat, in tegenstelling tot de Spurs, de Thunder de bal nauwelijks rond laten gaan. De meeste punten komen ‘off the dribble’ en dat kan Durant en co, hoe offensief potent ze ook zijn, nog wel eens parten gaan spelen in de series tegen de Spurs.

Waar de play-offs vorig jaar in een fiasco eindigden voor de Spurs met een pijnlijke nederlaag in de eerste ronde tegen de Memphis Grizzlies, zijn ze dit jaar na twee rondes gepromoveerd van outsider tot de titelfavoriet nummer één. Nu is het aan TD, Parker en Ginobili om hun teamgenoten de weg te wijzen naar een vijfde titel sinds 1999.

Ook leuk om te lezen